Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szczęście powinno być darmowe, lecz ja nauczyłam się, że nie jest warte cierpienia, którym trzeba za nie płacić.

Bo tak naprawdę wcale nie jestem dobry, mam po prostu wokół siebie ludzi, którzy chcą tak myśleć. Ludzi, dla których mój talent ma znaczenie, nawet jeśli jest wierutnym kłamstwem.

Nie jest trudno radzić sobie samemu, trudniej jest po latach samotności dopuścić do siebie innych.

To tak jakby kazać diabetykowi zjeść kostki cukru - z góry wiadomo, że mu to zaszkodzi. Jestem aspołecznym diabetykiem, który dobrze czuje się sam ze sobą, a cukier (obcy ludzie) nie jest mu do niczego potrzebny.