Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do mojego roboczego gabinetu w Leningradzie wchodzi mój przyjaciel Oleg, mężczyzna lat ośmiu, wraz ze swoim ojcem. Drzwi są niskie, ojciec wchodząc pochyla głowę. Oleg ma nie więcej niż metr wzrostu, ale on też się pochyla: czuje się człowiekiem całkowicie dorosłym. Ubrany jest w marynarską bluzę z gołą szyją. Przyglądam się i zauważam, że nie ma już na szyi złotego krzyżyka, który widziałem jeszcze rok temu. Następuje taki dialog pomiędzy mną a Olegiem:

Ja: Hej, Oleg! Zdjąłeś krzyżyk? To znaczy, że Boga już nie ma?

Oleg (po namyśle): Nie, Bóg jest, tylko ja w niego już nie wierzę.