Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wy, którzy pospolitą rzeczą władacie,
A ludzką sprawiedliwość w ręku trzymacie,
Wy mówię, którym ludzi paść poruczono
I zwirzchności nad stadem bożym zawierzono:

Miejcie to przed oczyma zawżdy swojemi,
Żeście miejsce zasiedli boże na ziemi,
Z którego macie nie tak swe własne rzeczy,
Jako wszytek ludzki mieć rodzaj na pieczy.

Takci na świecie być musi: raz radość,
Drugi raz smutek; z tego dwoja żywot
Nasz upleciony. I rozkoszyć nasze
Niepewne, ale i troski ustąpić
Muszą, gdy Bóg chce, a czasy przyniosą.

Barziej do serca to, co boli, człowiek
Przypuszcza, niżli co g’myśli się dzieje.
I stądże się zda, że tego jest więcej,
Co trapi, niźli co człowieka cieszy.

Aleksander: Piękne sumienie: stać przy przyjacielu.
Antenor: Jeszcze piękniejsze: zostawać przy prawdziwe.

Tej krzywdy, o królu, jedna nie nagrodzi
Helena ani jeden Parys nie powetuje.

Aleksander
Wymówki nie masz, gdy przyjaciel prosi.

Antenor
Przyzwalam, kiedy o słuszną rzecz prosi.

Aleksander
Obcemu więcej życzyć niżli swemu
Coś niedaleko zda się od zazdrości.

Antenor
Przyjacielowi więcej niżli prawdzie
Chcieć służyć, zda się przeciw przystojności.

Nie ufa swej sprawiedliwości, kto złotu mówić do siebie rzecz każe.

Takci na świecie być musi: raz radość,
Drugi raz smutek; z tego dwojga żywot
Nasz upleciony. I rozkoszy-ć nasze
Niepewne, ale i troski ustąpić
Muszą, gdy Bóg chce, a czasy przyniosą.