Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Samotność bowiem nie polega na tym, że się żyje bez ludzi - samotność to życie wśród ludzi, którzy się tobą nie zajmują, dla których liczysz się mniej niż pies, tuczony pasztetem, czy jakiś kwiat, pielęgnowany niczym dziecko bogaczy, wśród ludzi, co darowują ci tylko zbędne łachy i zepsute resztki.".

Człowiek się boi... człowiek jest miękki... Odwaga służy tylko do tego, żeby mężnie znosić cierpienia!

Brzydota bywa czasem gwarancją moralności.

Cierpienie to przywilej możnych.

- Wiesz, co w wierszach jest najwznioślejsze? To właśnie, że wcale nie trzeba być uczonym, by je rozumieć i by je kochać. Wręcz przeciwnie: uczeni nie rozumieją wierszy i najczęściej pogardzają nimi, gdyż w tych uczonych jest zbyt wiele pychy. Żeby kochać wiersze, wystarczy mieć duszę, ufną duszyczkę, rozchyloną jak kielich kwiatu. Poeci przemawiają do duszy prostaczków, do nieszczęśliwych i chorych. i dlatego są nieśmiertelni.

Jeśli chcesz zostać prawdziwym światowcem, musisz się najpierw nauczyć, jak udawać idiotę... albo milczeć.

- A deszcz? Czy wiecie na pewno co to jest deszcz? Skąd się bierze i kto go stwarza? Dzisiejsi uczeni powiedzą wam, ze deszcz to skroplona para. Powiedzą wam jeszcze różne głupstwa. Kłamią. Bo ci uczeni to okropni heretycy...

Mamy piękny kościół i piękną fontannę, ale przede wszystkim mamy Lanlaire'ów, którzy posiadają milion franków i mieszkają w pałacu. To są okropni ludzie i jesteśmy z nich bardzo dumni.

Nie można mieć władzy nad zerem, nie można działać w próżni.

- Tak bym chciała, żeby namalowano mnie jako duszę!

- A jakiej płci? - spytał nieco sarkastycznie Maurycy Fernancourt, wyraźnie zazdroszcząc Kimberly'emu sukcesu.

Kimberly powiedział po prostu:

- Dusze nie mają płci mój drogi Maurycy. Mają...

- Kosmate nogi - szepnął Victor (...).