Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nikt nie zapomina ludzi, którzy go kochali. Bez względu na wiek i upływ czasu, zawsze pamiętamy, że byliśmy kochani.

Nauczyłam się, że bycie samą bardzo różni się od bycia samotną. Żyłam niegdyś pośród ludzi i byłam bardzo samotna, a teraz jestem sama i nigdy wcześniej nie byłam podobnie zadowolona z życia.

-Kochasz go?
(...)
-Nie wiem - odpowiadam w końcu. - To... to zresztą nie ma znaczenia.
-Czyli go nie kochasz - mówi Lief i kładzie się obok mnie.
-Dlaczego? - otwieram oczy, by na niego spojrzeć.
-Ponieważ kiedy człowiek jest zakochany, ma to dla niego wielkie znaczenie. Bardzo wielkie.
-Skąd wiesz?
-To się po prostu wie - mówi, patrząc mi prosto w oczy.

- Matka nauczyła mnie , że mężczyzna powinien zawsze składać przeprosiny na piśmie , by dama miała pewność że się z nich nie wycofa . " .

-Nie jestem wolny Pani- odpowiada powoli Lief.- Nie mogę po prostu odejść stąd, zupełnie jak ty. Ty myślisz o możliwościach i wyborach tak, jak ludzie myślą o lataniu. Widzą jastrzębia i myślą sobie, że przyjemnie byłoby umieć latać. Ale gołębie i wróble też potrafią latać, a jakoś nikt nie wyobraża sobie siebie jako wróbla. Nikt nie chce być wróblem.

-Nie mogę... teraz już nie mogę za niego wyjść. Nie mogę rządzić u jego boku i poświęcić swego życia jemu i jego rodzinie.
-Z powodu tych wszystkich kłamstw?
-I dlatego, że zakochałam się w kims innym [...]Zakochałam się w tobie.

Mogę wybrać pomiędzy bezdusznym kłamcą, którego mimo wszystko kocham, lub złamanym, pokonanym księciem, który uważa, że zdoła mnie ocalić...
A kto ocali mnie?

- Jak mogą istnieć różne Bóstwa, Lief? - Nie sądzę, by istniały jakiekolwiek Bóstwa - odpowiada cicho. - Ale myślę, że istnieją ludzie, którym łatwiej jest żyć wierząc, że ktoś lub coś nad nimi czuwa.