Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są ludzie, których jedynym zadaniem jest służyć innym za pośrednika, przechodzi się po nich jak po mostach i idzie sie dalej.

Dajcie mi spokój z tą waszą ohydną rzeczywistością! Cóż to jest rzeczywistość? Jedni widzą czarno, drudzy niebiesko, większość widzi głupio. Nie ma nic mniej naturalnego niż Michał Anioł i nic odeń potężniejszego. Troska o zewnętrzną prawdę jest znamieniem upadku naszych czasów; jeśli tak dalej pójdzie, sztuka stanie się jakimś błazeństwem mniej poetycznym od religii i mniej zajmującym od polityki

Nic bardziej upokarzającego jak widok głupców, którym się powiodło tam, gdzie myśmy ponieśli klęskę.

Dla niektórych ludzi czyn staje się tym bardziej niemożliwy, im goręcej go pragną. Brak zaufania we własne siły krępuje ich, obawa przed niepowodzeniem przeraża. Głębokie uczucia podobne są do uczciwych kobiet: chcą pozostać w ukryciu i kroczą przez życie ze spuszczonymi oczyma.

Serca kobiet są jak owe sekretarzyki, pełne szufladek zamkniętych jedna w drugiej; człowiek się wysila; łamie paznokcie i w końcu znajduje tylko zeschły kwiat, trochę kurzu albo i nic zgoła.

Nawet w najszczerszych zwierzeniach zawsze się coś przemilcza, przez fałszywy wstyd, delikatność, litość. Odkrywa się w tym drugim lub w sobie jakieś przepaście czy bagna, które nie pozwalają iść dalej; czuje się zresztą, że nie znalazłoby się zrozumienia; bo niczego nie można wyrazić całkiem dokładnie; i dlatego udane związki są rzadkie.

Przy każdym rozstaniu nadchodzi taka chwila, kiedy ukochana osoba, wciąż będąc przy nas, jest już gdzie indziej.

Sumienie zawsze zachowuje coś z sofizmatów, którymi je poimy, jakiś przykry posmak, jak po kiepskim trunku.

Są ludzie, którym sprawia przyjemność zmuszanie przyjaciół do czynów budzących w nich niechęć.

Zdrowy rozsądek zatracił się jak po wielkich klęskach naturalnych. Niejeden rozumny człowiek został idiotą na całe życie.

Przy każdym rozstaniu nadchodzi taka chwila, gdy ukochana osoba, choć obecna, nie jest już z nami.

Istnieją ludzie, których rola ogranicza się do pośredniczenia między innymi; są jak mosty, przez które przechodzimy i idziemy dalej.

Upajając się własnymi słowami, sam zaczynał w nie wierzyć.