Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moje ramiona to jedyne odpowiednie miejsce dla ciebie. Nie pozwolę, żeby to się zmieniło. Nikt nigdy tego nie zmieni, rozumiesz?

Ciemność wybacza błędy.

- Czasami jesteśmy bezsilni wobec swoich pragnień. W takich sytuacjach umiejętność kierowania ludzkim umysłem okazuje się nieprzydatna, bo nie potrafimy zapanować nawet nad tym, co dzieje się w naszej głowie. Granice dobra i zła się zacierają. Konsekwencje przestają mieć znaczenie. Za sznurki pociągają potrzeby, z którymi racjonalizm przegrywa rywalizację jeszcze przed podjęciem walki.

  - Jesteś uroczy - stwierdzam niespodziewanie, czym zaskakuję samą siebie, a przede wszystkim jego".

,,Myślę o Tobie na uczelni i poza nią. Kiedy dotykam się pod prysznicem i pieprzę z innymi kobietami. [...] Nie ma jebanej godzin, bym o tobie nie myślał. A Ty śmiesz mnie pytać, dlaczego jestem o ciebie zazdrosny? ”.

Po­trze­bu­je mnie, a ja po­trze­bu­ję jego. I nie ob­cho­dzi mnie, jak bar­dzo to wszyst­ko się skom­pli­ku­je… Ash­ton chce mnie, a ja chcę jego.
Tylko tyle i aż tyle.

Moje życie(...)
Wyjątkowe niczym kruchy płatek śniegu. A jednocześnie intensywne jak siejąca spustoszenie burza. Życie.

Ava jest pierwszą kobietą od bardzo dawna, przy której czuję się komfortowo. Sam poszukuję jej towarzystwa i chyba pragnę się dowiedzieć, co to właściwie oznacza.

Nazywam się Reed Easton i kocham państwa córkę 🥹🛐.

Układ. To miał być tylko cho­ler­ny układ. Nie wiem, w któ­rym mo­men­cie stał się dla mnie wy­zwa­niem… Grą, któ­rej za­sa­dy o wiele bar­dziej pa­su­ją do re­la­cji mojej i Ma­rian­ne.
Roz­ma­wia­my.
Wy­głu­pia­my się.
Wy­my­śla­my dla sie­bie piesz­czo­tli­we pseu­do­ni­my.
Trosz­czy­my się o sie­bie na­wza­jem.
Ca­łu­je­my się i przy­tu­la­my.
Wy­bie­ra­my się na ro­man­tycz­ną rand­kę.
Upra­wia­my uza­leż­nia­ją­cy seks.
Dzie­li­my się szcze­gó­ła­mi swo­jej prze­szło­ści.
Mó­wi­my sobie „dzień dobry” i „do­bra­noc”.
A ten, kto za­ko­cha się pierw­szy, prze­gry­wa.
Nie je­stem pe­wien, w któ­rym mo­men­cie za­czą­łem prze­gry­wać. Praw­do­po­dob­nie już w chwi­li, w któ­rej Ma­rian­ne po­zwo­li­ła mi się po­ca­ło­wać po raz pierw­szy. Póź­niej za­czą­łem spa­dać. Cią­gle spa­dam, a gdy w końcu się­gnę dna… za­bo­li. Ku­rew­sko za­bo­li. I nie za­mie­rzam sobie wma­wiać, że bę­dzie ina­czej.

Nie­bez­piecz­na ry­wa­li­za­cja, jaką to­czy­li­śmy ze sobą od dłuż­sze­go czasu, na­resz­cie do­bie­gła końca, a mnie po raz pierw­szy w życiu nie obe­szła po­raż­ka. Wręcz prze­ciw­nie, roz­ko­szo­wa­łem się nią ni­czym naj­pysz­niej­szą na­gro­dą.

..nie je­stem pe­wien, w któ­rym mo­men­cie stra­ci­łem pa­no­wa­nie nad wszyst­kim, co z nią zwią­za­ne.
Z po­cząt­ku trak­to­wa­łem naszą re­la­cję jako źró­dło nie­mo­ral­nej roz­ryw­ki. (...) Ona jed­nak każ­dym swoim ko­lej­nym, od­waż­nym po­su­nię­ciem
udo­wad­nia­ła mi, że jest dla mnie równym prze­ciw­ni­kiem. Nasza gra z rundy na rundę sta­wa­ła się coraz bar­dziej eks­cy­tu­ją­c.

Możesz wszystko, kochanie.

Ta dziewczyna stała się przystanią mojego spokoju i jedyną odskocznią od mdłej codzienności. Niespodziewanie dotarło do mnie, że w tym wszystkim nie chodzi tylko o fizyczne przyciąganie, któremu wciąż nie pozwalam się oddać. Pragnę nie tylko jej jędrnego ciała, kształtnych ust i cichych westchnięć, przez których dźwięk natychmiast się rozpływam. Bez przerwy myślę o jej radosnym uśmiechu, poczuciu humoru, uszczypliwych pytaniach i promiennych rumieńcach rozświetlających tę cholernie anielską twarz za każdym razem, gdy ją zawstydzam. Chcę obserwować, jak podczas snu marszczy uroczo nos i dbać o nią, bo już samo otulenie jej kocem sprawiło, że poczułem się jak pieprzony superbohater .

-Nie biorę udziału w dyskusjach z ludźmi, którzy znajdują się na niższym poziomie intelektualnym ode mnie.
-Czy ty właśnie mnie obraziłeś?
-Gratuluję spostrzegawczości. Jednak nie jest z panem tak źle jak myślałem.

-Ash? – od­zy­wam się nie­pew­nie, mu­ska­jąc usta­mi skórę na jego pier­si.
– Tak?
– Czy to ma ja­ką­kol­wiek szan­sę na szczę­śli­we za­koń­cze­nie?
Nie wiem, dla­cze­go o to za­py­ta­łam. Prze­cież znam od­po­wiedź, a zmu­sze­nie go do wy­po­wie­dze­nia tych słów na głos spra­wi ból nam oboj­gu.
– Nie – od­po­wia­da, a ja wstrzy­mu­ję od­dech. Oboje go wstrzy­mu­je­my. – Ra­czej nie ma.
Cisza.
Cisza tak cho­ler­nie przej­mu­ją­ca, że aż bra­ku­je mi tchu.
To stwier­dze­nie nie było ni­czym od­kryw­czym, a jed­nak mnie za­bo­la­ło.
Może nad ranem, gdy księ­życ ustą­pi miej­sca słoń­cu, a wszyst­kie nasze emo­cje stra­cą na sile, świa­do­mość, że ta re­la­cja ma z góry na­rzu­co­ny ter­min waż­no­ści, nie bę­dzie tak bar­dzo bo­le­sna?
Może.
A może, gdy się obu­dzę i po­czu­ję cie­pło jego ciała przy swoim, a na po­dusz­ce zo­ba­czę jego włosy, gęste i ciem­ne jak mrok, który już nie­dłu­go nas po­chło­nie, wszyst­ko ude­rzy we mnie z jesz­cze więk­szą siłą?
Może.

Dla niej mógł­bym stać się kimś lep­szym. Kimś, kto na nią za­słu­gu­je.

Za­nu­rzy­li­śmy się zbyt głę­bo­ko, nie umie­jąc pły­wać. Nie­dłu­go pój­dzie­my na dno… Nie ma dla nas ra­tun­ku.

- Je­steś na mnie zła? – pyta, brzmiąc przy tym tak nie­zwy­kle uro­czo, że znów mi­mo­wol­nie się uśmie­cham.
- Nie, Ash. Nie je­stem zła na cie­bie – mówię, po­wo­li od­pły­wa­jąc. – Je­stem zła na nas.

To jest do­kład­nie ten mo­ment, w któ­rym oboje uświa­da­mia­my sobie, do czego do­pro­wa­dzi­li­śmy swoim nie­od­po­wie­dzial­nym za­cho­wa­niem. Mo­ment, w któ­rym oboje zda­je­my sobie spra­wę, że nasze uczu­cia wzglę­dem sie­bie są sil­niej­sze, niż po­win­ny. Ten sam mo­ment, w któ­rym do­cie­ra do mnie, że gdyby Ash­ton po­pro­sił, bym była jego, nie po­tra­fi­ła­bym mu od­mó­wić.
Chcę być jego. Tylko jego.

Ten facet nie wygląda na kogoś, kto lubi garsonki.
Ten facet wygląda, jakby diabeł zesłał go tutaj z z samego piekła.

Mam wrażenie, że ten mężczyzna jest nowym i niepasującym do reszty elementem układanki, którą uporządkowałam już jakiś czas temu, a która zaczęła się rozsypywać wraz z przekroczeniem przez niego progu auli.

Dzi­siaj je­ste­śmy dwoj­giem ludzi, któ­rzy pra­gną sie­bie i swo­jej bli­sko­ści. Nasza re­la­cja wcale nie ma z góry na­rzu­co­ne­go ter­mi­nu waż­no­ści, my nie po­cho­dzi­my z dwóch róż­nych świa­tów, a przy­szłość… Przy­szłość nie ist­nie­je.
Dzi­siaj liczy się tylko te­raź­niej­szość.
Dzi­siaj li­czy­my się tylko my.
I choć Ma­rian­ne nigdy nie bę­dzie moja, spra­wię, że tego dnia po­czu­je, jakby od za­wsze i na za­wsze na­le­ża­ła tylko do mnie.

Myślę o Graysonie, jego żonie i dzieciach, którym przez cały czas podświadomie zazdrościłem szczęścia, aż w końcu zaczynam rozmyślać o Acie i o tym, jak jej obecność uświetniła moje życie, które niespodziewanie w przeciągu tak krótkiego czasu z nędznej wegetacji zmieniło się w ekscytującą podróż.

To, kto ma nad kim wła­dzę, tak na­praw­dę nie miało w tam­tej chwi­li żad­ne­go zna­cze­nia, bo, jak się póź­niej oka­za­ło, w mię­dzy­cza­sie oboje stra­ci­li­śmy wła­dzę nad swo­imi uczu­cia­mi, które zgod­nie z usta­lo­ny­mi za­sa­da­mi miały się w nas nigdy nie zro­dzić.
Dro­gie Serce, dla­cze­go aku­rat on?

Od sa­me­go po­cząt­ku by­li­śmy ska­za­ni na po­raż­kę, Mari – oznaj­mia smut­no i ocie­ra opusz­ką kciu­ka po­je­dyn­czą łzę spły­wa­ją­cą po moim po­licz­ku. – To nigdy nie miało prawa się udać i… nigdy się nie uda. Nie mo­żesz tutaj teraz ze mną zo­stać, bo przez całe życie to­wa­rzy­szy­ło­by mi po­czu­cie, że to prze­ze mnie stra­ci­łaś moż­li­wość roz­wo­ju. Nie chcę, żebyś zre­zy­gno­wa­ła ze swo­ich am­bi­cji dla mnie. Je­steś stwo­rzo­na do wiel­kich rze­czy, Ma­rian­ne Co­le­man. Dla­te­go nie po­zwo­lę, żebyś utknę­ła tutaj razem ze mną.

Nie wiedziała,ze mężczyzna,którego pocałuje,następnego dnia okaże się prawnikiem,którego musi poprosić o pomoc..

- Prze­pra­szam.
– Za co? – pytam z usta­mi tuż przy jego uchu, sku­pia­jąc się na tym, że w tej chwi­li wciąż jest obok mnie. Tylko to się dla mnie liczy.
– Za to, że nigdy nie po­pro­szę cię o to, żebyś ze mną zo­sta­ła – szep­cze. – I za to, że nie mogę z tobą po­je­chać. Może w innej rze­czy­wi­sto­ści…
– To w tej rze­czy­wi­sto­ści cię po­zna­łam. – Mu­skam war­ga­mi jego czoło. – Nie chcę innej.

Nie wiem, ile tak le­ży­my, wsłu­chu­jąc się w swoje drżą­ce od­de­chy, ale nie je­stem w sta­nie o ni­czym my­śleć.
Chcę tylko czuć.
Jed­no­cze­śnie za­po­mnieć tę chwi­lę i za­pa­mię­tać ją na za­wsze.
Uciec stąd i zo­stać.
Nie­na­wi­dzić go za to, że po­zwo­lił mi się w sobie za­ko­chać, i być mu za to wdzięcz­na.
Po­wie­dzieć „że­gnam” i łu­dzić się, że tak na­praw­dę nie zna­czy ono „do wi­dze­nia”.
Stuk-stuk. Stuk-stuk. Stuk-stuk.

Wie­dzia­łam, że nasza re­la­cja może się za­koń­czyć tylko w jeden spo­sób, a mimo to przez cały czas się łu­dzi­łam. Na­dzie­ja wy­ry­ła w moim sercu głę­bo­kie szra­my. Wy­ja­dę ze Swan­sea z krwa­wią­cy­mi ra­na­mi, które być może z cza­sem się za­go­ją, ale nigdy nie znik­ną.