Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czasami za bardzo trzymamy się tego, czego nam się wydaje, że pragniemy, przez co omija nas niesamowitość tego, co rzeczywiście moglibyśmy mieć.

- Od wrogów do kochanków. Klasyczny motyw.
- Dobry boże, tobie się to podoba. – Zmrużył oczy, nachylił się i poklepał mnie po głowie. – Ty biedna, zdezorientowana fanko miłości. Powiedz mi szczerze: sądzisz, że ten film jest powiązany z rzeczywistością?

Najlepiej wyglądasz, kiedy jesteś sobą.

- Co oglądasz?
- Wydawało mi się, że prawidłowe pytanie brzmi: "Co masz na sobie?".

Miej w sobie na tyle odwagi, aby iść na całość.

Odepchnęłam go od siebie i skupiłam się na "porządnym chłopaku", podczas gdy świat był pełen nie tylko ludzi solidnych i godnych zaufania oraz tych z zamiarami budzącymi wątpliwości. Było w nim także miejsce dla osób pokroju Wesa, chłopaków, którzy przełamywali schematy i rozprawiali się ze stereotypami.

Moją spuścizną była świadomość, że miłość zawsze wisi w powietrzu, zawsze wchodzi w grę i zawsze warto o nią walczyć.

Uwierz mi, czasami tą osobą z największym «potencjałem magicznego wieczoru» jest ktoś, kogo w ogóle się nie podejrzewa. Czasami może to być ktoś, kogo znasz od zawsze, a kogo tak naprawdę nie zauważałeś.

I gdy tak siedziała, brocząc, zaczęłam się zastanawiać, czy wszechświat nie wysyła mi wiadomości. Byłam większą optymistką niż większość ludzi i całym sercem wierzyłam w przeznaczenie, skłamałabym jednak, gdybym powiedziała, że to nie sygnały ostrzegawcze.

Było tak, jakbym nigdy nie obejrzała żadnej komedii romantycznej. To dopiero komedia pomyłek.

- No bo przecież mówi się, że kardynały to...
- Ludzie, którzy nie żyją?
Lekko się wzdrygnął.
- Próbowałem ująć to ciut delikatniej, ale owszem.
- Nie wiem, czy kupuję to całe gadanie o powrocie pod postacią ptaka, ale to mimo wszystko miła myśl.

Nic dobrego nie dzieje się po północy.

Jack: Będę cię ob­sy­py­wał pącz­ka­mi z cze­ko­la­dą do końca twego życia, naj­droż­sza.

Za­śmia­ła się i od­pi­sa­ła:

Hal­lie: Chyba wła­śnie mia­łam or­gazm.

Jack: Już pędzę.

– Hal­lie Piper, czy ty w ogóle masz wujka Boba? – za­py­tał Jack ni­skim, ci­chym gło­sem.

– Tak bar­dzo tego pra­gnę – rze­kła bez tchu, nie mając pew­no­ści, czy cho­dzi jej o po­ca­łu­nek, czy o wujka Boba.

– Cóż, skoro tego pra­gniesz – rzekł i prze­su­nął pal­cem po jej brwi, nie od­ry­wa­jąc wzro­ku od jej twa­rzy – to może po­win­naś to zro­bić.

– Więc umiesz tań­czyć, po­wiedz­my, walca?

Zbli­żył kie­li­szek do ust.

– I to jak.

– Mo­żesz mnie wy­wal­co­wać na ca­łe­go? – za­py­ta­ła ze śmie­chem.

– Aż bę­dziesz mnie bła­gać o wię­cej, kotku.

– Ależ to był cho­ler­nie świet­ny po­ca­łu­nek, praw­da?

– Ja pier­do­lę, Jack. – Z uśmie­chem po­krę­ci­ła głową. – Mało nie ze­mdla­łam.

– I wiem, że nie po­wie­dzia­łem tego we wła­ści­wy spo­sób, ale je­stem tak bar­dzo w tobie za­ko­cha­ny. I nie cho­dzi tylko o mi­łość. Do tego lubię cię bar­dziej niż ko­go­kol­wiek in­ne­go na świe­cie. Je­steś za­baw­na, in­te­li­gent­na i pięk­na i kiedy tylko coś mi się przy­tra­fia, za­baw­ne­go, okrop­ne­go albo wspa­nia­łe­go, je­steś pierw­szą osobą, z którą pra­gnę się tym po­dzie­lić.

– Po­słu­chaj, Tycia Bar­man­ko. – (...) Rzu­ci­łaś czar na moje ciało i duszę i ko­cham cię po­trój­nie. Pro­szę, po­wiedz, że mam zimne ręce, tak byśmy mogli już nor­mal­nie żyć.

Dużo o niej myślałam, każdego dnia, i gdybym zaczęła trochę to ograniczać, byłoby łatwiej.
Ale czy wtedy ona coraz bardziej by znikała, prawda?

Uwierz mi, kobitko, nauczyłam się, że szał nigdy niczego nie zmienia.

Czasami za bardzo trzymamy się tego, czego nam się wydaje, że pragniemy, przez co omija nas niesamowitość tego, co rzeczywiście mogliśmy mieć.

Chociaż nie widuje się jej zbyt często w prawdziwym życiu, to z całą pewnością wierzę w prawdziwą miłość. Myślę, że wymaga pracy i logiki, a nie trafu, ale istnieje, jeśli tylko człowiek umie jej szukać.

Ste­phen wy­da­wał się obie­cu­ją­cy, a gdyby jed­nak nie wy­pa­li­ło, w per­spek­ty­wie miała ta­co­sy.

Każda ko­bie­ta po­trze­bo­wa­ła­by soli trzeź­wią­cych po tym, jak usta Jacka Mar­shal­la ze­tknę­ły się z jej war­ga­mi.

Tak już było z przyjaciółmi z sąsiedztwa. Wychowywało się razem z nimi, biegało po rozgrzanych chodnikach i wołało do siebie ponad świeżo przystrzyżonymi trawnikami, jednak kiedy się dorosło, było się tylko znajomymi, na temat których miało się wiedzę na poziomie bardzo podstawowym.

mu­sisz wie­dzieć, że je­steś bar­dziej niż wy­star­cza­ją­ca. Je­steś ide­al­na, a jeśli on był zbyt głupi, aby to wi­dzieć, jego stra­ta.

Jak miałam spamiętać, co powiedziałam komu? Kłamanie było czymś niefajnym, a na dodatek trudno za nim nadążyć.

– Hal­lie Piper, cały je­stem twój. Ubierz mnie, jak tylko chcesz.

Bo gdy tak siedzieliśmy w samochodzie Wesa, dotarło do mnie, że życie jest nieprzewidywalne. Bez względu na to, jak wiele czyni się planów i jak bardzo się stara być ostrożnym, zawsze może namieszać coś, czego zupełnie się nie przewidzi.