Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Musisz być twardy, bo życie jest ciężkie. Na ból jest tylko jedna rada – zacisnąć zęby.

Iskra już padła na gałęzie i znalazła wśród nich miejsce. Teraz przyszedł czas, by wznieciła prawdziwy żar.

Kontrasty są cudowne i bardzo twórcze.

(...) nie wszystko da się ocalić. Czasem płomień, który niszczy wszystko, jest lepszy, bo pozwala zacząć od nowa, z większym doświadczeniem.

Za zło nigdy nie jest odpowiedzialna tylko jedna osoba. To suma działań, pragnień i myśli co najmniej kilku ludzi... dorosłych ludzi. Dzieci natomiast są jak lustra – odbijają w sobie to, co tkwi w ich rodzicach i bliskich. Same nigdy nie są sprawcami.

Twój dar jest jak iskra, może wzniecić wielki płomień za każdym razem, gdy go użyjesz.

Wygląda na to, że siła, która tam się czai, znalazła jakąś drogę do pani. I przez pani umysł próbuje się wyłamać na wolność. A ja… nie mogę pojąć, dlaczego ze wszystkich tutaj wybrała sobie tę jedną, na której… Na której zaczęło mi tak zależeć.

— Decyzja została podjęta. Zresztą nie tylko przeze mnie.
— A przez kogo jeszcze? — Wampir zmarszczył brwi.
— Przez los, który złączył nasze drogi.
— Ale…
— Uparty wampirze, los jest jak fizyka. Nie może się z nim kłócić nawet rektor Ransmoor.

Są rzeczy, które ktoś po prostu musi zrobić. Nawet jeśli będzie trzeba zapłacić za to wysoką cenę.

— Nie słuchaj go. — Wilk postąpił krok do przodu. — Kłamie, bo ma to we krwi. Jest tu, by zniszczyć nas i Ransmoor. Nie ma ani odrobiny szacunku do tego miejsca. Dla niego to tylko…

— Milcz! — warknął Albin tak ostro, że Medeia aż się cofnęła. — Nie masz pojęcia, ile poświęciłem, by bronić Ransmoor!

— Mam nadzieję, że się nie przestraszysz — odpowiedział Albin. — To moja sypialnia.
— Kłamstwo. Nie widzę trumny.

(...) Czasem właśnie prawda wymaga od nas największej siły.

— Jeszcze jedno — dodał cicho, tak by usłyszała to tylko ona. — Proszę wybaczyć śmiałość, ale nie mogę się powstrzymać. Znakomicie wygląda pani w tej kreacji.