Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nadmierne wychwalanie kogoś, to moim zdaniem autentyczne ograbianie i krzywdzenie tego, komu się prawi niezależne mu komplementy.

W roku 1813, podczas badania kościelnego, Anna Katarzyna przekazała dziekanowi Rensingowi następującą relacje: "Dziś w nocy byłam w czyśćcu. Miałam wrażenie, że wprowadzono mnie do głębokiej otchłani. Ujrzałam przed sobą bezkresny obszar. Żal ogarnia człowieka, gdy się patrzy na owe dusze cierpiące w ciszy, pogrążone w smutku! Na ich obliczach maluje się jednak również jakby radość, na myśl o Bożym Miłosierdziu. Ujrzałam zasiadającą na wspaniałym tronie Matkę Bożą. Tak pięknej Maryi nigdy dotychczas nie widziałam". Do tego zwierzenia dodała następującą prośbę: "Koniecznie zachęcajcie ludzi w konfesjonale, żeby się gorliwie modlili za dusze cierpiące w czyśćcu. Z wdzięczności także one będą na pewno wiele się za nas modlić. Modlitwa za dusze czyśćcowe bardzo podoba się też Bogu, ponieważ dzięki niej szybciej osiągają one stan kontemplacji".

W czyśćcu widziałam także miejsce nabożeństw, swego rodzaju kościół, w którym dusze doznają niekiedy pocieszenia. Spoglądając w tamtą stronę, podobnie jak my patrzymy w kierunku naszego kościoła. Z nieba dusze nie doznają bezpośrednio żadnej pomocy. Wszystko otrzymują z ziemi, od żyjących ludzi, którzy za ich przewinienia ofiarują Sędziemu modlitwy i dobre czyny, umartwienia i wyrzeczenia, a zwłaszcza Msze święte.