Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) Wiecie jak gdybym wrócił w czasy dzieciństwa. Charkowska plaża, moi niezmordowani, opaleni na Murzyna przyjaciele chuligani i sportowcy zarazem fruwająca bez końca piłka, smukłe dziewczyny, które grały zwykle bardzo źle,
ale ich obecność ożywiała młodych samców (...) co prawda wtedy uczestnicy sceny byli znacznie młodsi, było ich wielu
scena miała jeszcze dodatkowe tło (...) a najważniejsze, że nie było uczucia dojmującego smutku. aura smutku otaczała i
energicznego Johna, i Lonię Kosogora, i mnie. Dlaczego - zadałem sobie w duchu pytanie. - Przecież to chyba nie nostalgia, co?
Nie wiem czy tamci odczuwali ten smutek, ale dla mnie smutny był i szary ocean i brudny piasek, i mewy, i oddalana grupa ludzi na piasku
wszystko było zaciągnięte smutkiem. Takim, wiecie, smutkiem, który każe wziąć do ręki karabin maszyny i puścić serię w tłum;
ja bym tego nie zrobił, ale tylko coś takiego wyraźnie polepszyłoby nastrój.