Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To śmieszne, że rzeczy zupełnie oczywiste odkrywa się pewnego dnia jako rewelacyjne prawdy. Wiesz, co odkryłem tamtej nocy? Że jeżeli chcę być z tobą, jeżeli chcę mieć cię obok, to muszę się zgodzić na ciebie taką, jaką cię ukształtowała cała twoja przeszłość. Także tamta, w której mnie jeszcze nie było.

- Jeśli ty chcesz być ze mną, a ja z tobą, dlaczego nie jesteśmy razem?
- Pewnie gdybyśmy naprawdę tego chcieli, nie stawialibyśmy sobie nawzajem żadnych warunków.

- Pewnie cię wcale nie kochał. Czego tu żałować?
- Ale ja go kochałam.
- Jak mówisz w czasie przeszłym, to już jest dobrze.

Właściwie piękna nie daje się opisać. Można je co najwyżej dostrzec i przeżyć. Bo niechby ktoś chciał opisać choćby tylko drzewo albo tylko kolor nieba. W wyobraźni czytelnika będzie to już zupełnie inne drzewo i wcale nie identyczny kolor nieba. I w każdym te obiekty wzbudzą inne emocje, inne wspomnienia. Choć w zasadzie o to przecież chodzi, żeby to opisane niebo stało się tysiącem różnych nieb i żeby ich ilość rozmnażała się wraz z ilością czytelników.

Zgoda, przeszłość nie istnieje. Można też sformułować to ostrożniej - istnieje na tyle, na ile pozwalamy jej zaistnieć. Wystarczy nie pozwolić. Proste, co?

Przeszłość po prostu nie istnieje! Powtarzać to sobie można dowolną ilość razy. Może i nie istnieje, ale potrafi uwierać jak kamyk w bucie.

Od małego człowiek przyzwyczaja się do morderstw - do śmierci cudzej. Do własnej nieco trudniej się przyzwyczaić.

Podobno co komu przeznaczone, to go nie minie.

Mężczyźni żyją po swojemu, kobiety wiedzą swoje.

Jakim dziwnym stworzeniem jest człowiek. Czepia się każdego okrucha byle przetrwać.

Dano ludziom rozum i serce - mówi. - Nie dość jednak serca, żeby umieli posługiwać się rozumem. I nie dość rozumu, żeby mogli posługiwać się sercem.