Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Starożytni autorzy nie podejmowali zbyt często tematyki scytyjskiej. Właściwie jedynym wyjątkiem był Herodot, który w IV księdze swoich "Dziejów" zawarł obszerny opis Scytów i od to właśnie od Herodota czerpali swoje informacje inni historycy i geografowie antyku. Jeśli idzie o badaczy współczesnych, to też korzystają oni głównie z dzieła Ojca Historii. Nie inaczej jest w przypadku "Scytów" A. Smirnowa. Radziecki uczony (badacze z ZSRR prowadzili ważne badania nad dziejami Scytów, bo przecież to na obszarze ich państwa lud ten przed wiekami zamieszkiwał) w bardzo wielu miejscach komentuje po prostu fragmenty Herodotowego logosu scytyjskiego, a podstawą dla jego komentarza są przede wszystkim znaleziska archeologiczne. Książka jest w dużej mierze archeologiczna, ponieważ Autor przedstawia w niej właściwie wszystkich najważniejsze wykopaliska, podczas których znaleziono artefakty pochodzenia scytyjskiego. Problem tej pracy polega na tym, że przedstawia stan wiedzy aktualny na początek lat 60., toteż już w wydaniu polskim z roku 1974 wiele ustaleń się zdezaktualizowało i redakcja średnio raz na trzy strony sygnalizuje w przypisach, że Smirnow nie ma racji, gdyż w świetle najnowszych (lata 60. i 70.) badań itd. A że od wydania "Scytów" w Polsce minęło ponad czterdzieści lat, to stopień dezaktualizacji musiał już postąpić znacznie dalej, co siłą rzeczy jeszcze bardziej obniża wartość pracy. Bardziej niż cytaty z Lenina i Engelsa oraz odwołania do koncepcji państwa niewolniczego, czy walki klas.