Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wy­cho­dził z za­ło­że­nia, że samo życie jest znacz­nie bardziej szko­dli­we dla zdro­wia niż ni­ko­ty­na.

Człowiek jest jak karaluch - adaptuje się do każdego środowiska.

Na­uczył się pa­trzeć na ofia­ry za­bójstw jak na kukły, obrastając nie­ludz­ką sko­ru­pą zim­ne­go pro­fe­sjo­na­li­zmu.

Chyba najgorsze, co jeden człowiek może dać drugiemu to unieszczęśliwienie. Bycie ze sobą, kiedy nie ma się już wspólnych tematów, kiedy coraz więcej rzeczy denerwuje i przeszkadza drugiej osobie, kiedy nie ma się nic do powiedzenia, a jedynymi wspólnymi mianownikami stają się rachunki, dzieci, zakupy, wyrzucanie śmieci, pies czy domowy budżet.

Świata nie zmienisz (...) Nie walcz z nim, bo się wykończysz.

Zawsze twierdziłam, że narażanie naszych uczniów na kontakt z chuliganami ze zwykłych szkół to koszmarny pomysł. Przecież nie od dziś wiadomo, że mieszanie klas społecznych prowadzi do ruiny podwalin.

Ludzie często boją się samotności, zwłaszcza kobiety. Wolą tkwić w chorych związkach, bez miłości, bez szacunku, nawet bez krzty własnej. Zresztą, gdy są dzieci, to też sytuacja wygląda inaczej, trudniej.

Bydgoszcz nie miała tylu studentów i nie tętniła życiem jak Poznań z kolorowymi kamienicami i włażącymi w siebie koziołkami na rynku, nie rozwijała się tak dynamicznie jak Trójmiasto. Tylko co to za sztuka, kiedy masz dostęp do morza, słynne molo, festiwal piosenki, Wałęsę, stocznię i pół Polski zostawiające kupę kasy w wakacje za pamiątki, kartki, muszelki-srelki i ryby smażone na starym, śmierdzącym oleju?

... jeżeli Bóg istnieje, to w Bydgoszczy tylko się wysrał, podtarł, przykrył to miejskie gówno kawałkiem szarego papieru, poszedł dalej i zapomniał o tym mieście raz na zawsze.

No cóż, nie miał beztroskiego dzieciństwa, ale to były takie czasy. Ciężkie, szare, przytłaczające, którym towarzyszyli czterej jeźdźcy powojennej polskiej Apokalipsy bieda, choroba, alkoholizm i strach.

- Zawsze się bałam, że któreś z moich dzieci będzie homoseksualistą. (...) - Nie dlatego że bym je mniej kochała, nie dlatego że by mi to w jakiś sposób przeszkadzało. Bynajmniej! Kochałabym je tak samo i wspierałabym. Tylko ono byłoby z góry skazane na nienawiść. Nie robiąc nikomu krzywdy, będąc dobrym człowiekiem, mądrym, pomocnym, o pięknym wnętrzu i sercu na dłoni, byłoby i tak wyrzutkiem. Zepchnięte na margines, obgadywane, wyśmiewane, obrażane, w końcu dałoby się ponieść tej fali złośliwości i uwierzyłoby, że jest gorsze. Nie da się żyć z takim brzemieniem! A ja, kochając to dziecko, patrzyłabym na jego krzywdę i czułabym paraliżującą bezradność. Nie ma nic gorszego niż patrzeć na krzywdę osoby, którą kochasz - skończyła smutno.

Nigdy nie myślała, że tak się stanie, ale oto po raz pierwszy w życiu wolałaby, aby obraz przed nią stanowił wytwór jej wyobraźni, a nie realną postać.

(...) chyba najgorsze, co jeden człowiek może dać drugiemu to unieszczęśliwienie.

Czasem mu zdzielił w pysk. Normalnie tak, jak to rodzic.

Nic tak nie spaja dorosłych ludzi jak nałogi.

Omamy. Nie znosiła tego ohydnego słowa, które tak spłaszczało jej bogaty wyobrażony świat i bliskie Agacie osoby. Może i żyły tylko w jej głowie, może je zmyśliła i nie istniały naprawdę, ale innych przyjaciół nie miała. A odkąd wprowadzono jej stałą terapię farmakologiczną, wszyscy jej urojeni przyjaciele odeszli, zniknęli. Została sama jak palec.