Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prawie każdy, a może nawet każdy z nas nosi tajemnicę, o której nie ma komu powiedzieć, a ona ciąży na psychice, spychając nas na dno smutku, strachu i niepewności. Ta tajemnica, zamknięte z nią emocje i pamięć zdarzeń często są przyczyną choroby, czasem nawet tej najgroźniejszej.

Każdy dźwiga tyle, ile może, a nawet chce dźwigać. Za dużo się nie da. Jest dokładnie tyle, ile sobie życzysz mieć na swoich barkach. Bo jak czegoś jest faktycznie za dużo, to już się po prostu nie da rady. Ale dopóki żyjesz i dźwigasz, to znaczy, że jest to tyle, ile ty chcesz i z jakiegoś powodu potrzebujesz dźwigać. Ale pamiętaj, że tylko od ciebie zależy, jakie ciężary masz na ramionach. Otrząśnij się i zrzuć, jeśli coś ci przeszkadza i nie jest twoje. Otrząśnij to z siebie.

Choroba daje ludziom >>zezwolenie<< na robienie rzeczy, które w innych okolicznościach byłyby im zabronione. Choroba pozwala powiedzieć >>nie<< nieprzyjemnym ciężarom, obowiązkom, pracom, albo żądaniom innych ludzi. Może służyć jako zezwolenie, by robić to, co się zawsze chciało, ale na co nie było czasu. Może dać czas na refleksję, medytację, na wykreślenie nowego kursu życia. Może być wytłumaczeniem niepowodzenia. Może ułatwić żądanie i przyjęcie miłości, wyrażenie swoich uczuć, czyli sprawić, żeby człowiek stał się bardziej uczciwy. (…) Ponieważ choroba fizyczna budzi współczucie przyjaciół i krewnych, bywa że staje się okazją do zyskania miłości czy opieki.

Świat zewnętrzny przynosi nam na tacy wszystko, czego podświadomie pragniemy. Tym bardziej warto znać swoje ukryte potrzeby i przekonania.

Zdrowienie zaczyna się tu, gdzie zaczęła się choroba - w duszy. A jak nie wierzysz w duszę, to może łatwiej będzie Ci, gdy napiszę, że w psychice.