Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wrażenia – już opisuję. „Elektra” Grzegorza Gajka – „Powrotu królów” nie czytałem, może sięgnę kiedyś? Bo opowiadanie smakowite, autor „czuje” realia, dar opowiadania też ma… Zazgrzytało jedynie trochę łopatologiczne przesłanie, a i nieco umowne zakotwiczenie w przeszłości – można zamienić Elektrę i Orestesa na dowolne inne postacie bez szkody dla fabuły. Po „Legendzie” zostało mi tropienie potknięć, więc i jutrzenka o zmierzchu, i mokra woń, i humorystyczna literówka („krzewy niepokolanka”) trochę radości lektury ujęły. „Obrazki z pojutrza” Istvana Vizvary’ego (czyli lakeholmena) – czytało się świetnie. Ale potem przychodzą refleksje – czy Rosa to kosmiczna kopalnia, która musi kłaść się i zasypiać? A może kobieta, która kopalnią się staje? Mało prawdopodobne. Który rodzic, w dzisiejszych, nadwrażliwych czasach, puszcza piętnastolatkę na samotną wyprawę w góry (nawet pod opieką robotów)? Klonowanie „na życzenie” kogokolwiek, bez zgody oryginału – nie wydaje mi się możliwe. Jak i przerwanie kary po wybaczeniu występku. System penitencjarny po prostu tak nie działa. Trochę naginasz realia do swojej wizji, drogi autorze. Ale już z hm, „wydźwiękiem moralnym” szorcików, zgadzam się niemal w zupełności. I to piękne, jakby podwójne zakończenie „Wystarczy jeden włos”. Czyli – jestem rozdarty. Bo to piękne, nad wyraz sprawnie napisane opowiadania, ale z logicznymi pęknięciami. „Efekt dżinna” Juliusza P. Brauna (Diriada) – rzeczywiście bardzo Lemowa opowiastka filozoficzna. Trochę się uśmiałem, trochę podumałem. Ładnie oddane realia, czyta się jednym tchem. Ale to jednak – drobiazg, bibelot. „Jenny choruje” Davida Tallermana – pokolenie smartfonów i bezstresowego wychowania dochodzi do wniosku, że odrobina cierpienia jest jednak w życiu niezbędna? I że „uszczęśliwianie” na siłę to ślepa uliczka? Trochę może przegadane, ale do myślenia zmusza. Czyli – tak jak lubię! „Zbawcy potępionych” Erica Gregory’ego – kolejny głos o tym, że istnieje inny świat poza światem pieniądza i rozrywki. Do banalnej właściwie historyjki niebanalnie wpleciony motyw słowa bożego, wiary, czy jak tam czytelnik sobie to nazwie. Ale… …ale i opowiadanie Gregory’ego, i kolejne, Mohera, zmęczyły mnie czymś innym. A mianowicie – ileż razy można wykorzystywać apokalipsę zombie (Gregory) czy pseudochińską scenerię (Moher). Takie opka się teraz najlepiej sprzedają w USA? Czuję przesyt. „Czerwone oczy Tou Ma” Aidana Mohera – scenografia, tło pierwszoklaśne. Fabuła, postacie – przewidywalne do bólu. Ale – czyta się (po przywyknięciu do nazewnictwa). Czyli – plusik, ale niewielki. Publicystyka – szału nie ma, czyli jest średnio. Starosta ładnie o Hawkingu (koncept z przyjęciem dla podróżników w czasie – po prostu cud, miód i orzeszki :)). Najlepszy jak dla mnie (ale to ze względu na tematykę) artykuł o Imperium. Trochę się autorka po temacie ślizgnęła, ale niech tam. Natomiast w jednym punkcie się nie zgadzam – „obywatele oddadzą możliwość wyboru za złudne poczucie pokoju”. Temat na dłuższą dyskusję, ale czemu – złudne? Czyż nie na tym zasadza się istnienie imperiów? Rzymianie setki lat mieli wcale nie złudny pokój, zapewniany przez cesarzy i ich armie. W Imperium też właściwie panował pokój, bo Rebelia tliła się gdzieś na dalekich rubieżach Galaktyki. Czy mieszkańcy Coruscant mogli być z tego zadowoleni? Chyba tak! Artykuły o komiksowych firmach i komiksowych grach przeczytałem bez bólu, ale i bez ekscytacji. Nie mój temat po prostu. Vargas trochę obniżył loty, pół artykułu opowiada (fakt, że ładnie) nie na temat. Autor nie dopowiada też, że muzeum w Pruszkowie wiązane jest z kulturą przeworską, a tę łączy się raczej z Germanami, a na pewno nie – ze Słowianami. Czyli wątek słowiański opiera się tu właściwie jedynie na miejscu istnienia. Jak nigdy zgadzam się z Kosikiem, Watts paskudnie straszy przyszłością (ale ja na szczęście stary jestem :)),dylematy Kołodziejczaka mam za swoje…