Oficer zawodowy Wojska Polskiego od 1931 roku. Do wybuchu II wojny światowej wykładał w szkołach dla podchorążych i oficerów rezerwy. We wrześniu 1939 walczył jako dowódca kompanii. Odznaczony został Krzyżem Walecznych. Po ucieczce z niewoli niemieckiej, już od października 1939 r. działał w konspiracji. Najpierw we Lwowie, w Związku Walki Zbrojnej, a od kwietnia 1940 r. w Krakowie, jako szef uzbrojenia, następnie od sierpnia 1942 r. jako szef konspiracyjnej produkcji broni Okręgu ZWZ - AK Kraków ("Ubezpieczalnia"). Od sierpnia 1943 r. w randze majora pełnił obowiązki inspektora Inspektoratu Rejonowego AK Miechów ("Maria").
W lipcu 1944 r. został mianowany dowódcą 106. Dywizji Piechoty AK ("Dom"). Awansował wkrótce na podpułkownika (ze starszeństwem od 11 listopada 1944 r.). 1 stycznia 1945 r. mianowany pułkownikiem.
Od 1945 r. po rozwiązaniu AK i ujawnieniu się, płk Nieczuja-Ostrowski zamieszkał w Elblągu. Aresztowany w 1949 . skazany na podstawie fałszywych oskarżeń dwukrotnie na karę śmierci, przebywał ponad siedem lat w więzieniu. Po uwolnieniu w październiku 1956 r. był kierownikiem kolportażu Oddziału Wojewódzkiego PAX w Gdańsku i Elblągu. Jako emeryt, płk Nieczuja-Ostrowski znany był powszechnie jako działacz społeczny w Elblągu. Prezydent RP Lech Wałęsa, na wniosek żołnierzy 106. DP AK, mianował Go generałem brygady, a w dowód uznania najwyższych wartości moralnych i umiejętności wojskowych.
Patronat LC
