Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ocena jest powiedzmy średnią ogólną. Bartek Biedrzycki jest platyną, gdy idzie o działalność fandomową. To już kolejne pismo pod jego redakcją. Jak poszło, dobrze, choć trzeba przyczepić się do literówek i niekiedy dziwnie ułożonych liter (wynik formatowania zapewne). Pozwolę sobie pominąć ocenianie publicystyki, komiksu i wiersza. Tematy publicystki są owszem ciekawe (szczególnie artykuł o konflikcie między starym a nowym "progresywnym" fandomem). Pięć piw od szalonej Mady – Paweł Majka udowodnił, że da się napisać coś śmiesznego w ciężkim gatunku jakim jest postapo. Kraków w tej wizji jawi się jako niezwykle absurdalny i groteskowy. Człowiek nie wie, czy ma się bać czy śmiać. Jestem wybawieniem – drugi tekst mający swą akcję w Krakowie i okolicach. Zdecydowanie brutalniejszy i przygniatający w stosunku do lekkiego tekstu Pawła, ale niestety odnoszę wrażenie, że autor niewykorzystał potencjału opisywanego świata. Wschodnia krańcówka – kolejne opowiadanie postapo. Tym razem mamy Wrocław, miasto-twierdzę w stanie oblężenia. Podobnie jak w poprzednim tekście opisywana rzeczywistość jest brutalna. Ciekawie prezentuje się rzeczywistość samego miasta, gdzie między sobą przenikają komuna, polskość i niemiecka historia Wrocławia. Białe demony – po latach w końcu dostaliśmy nowy tekst z Uniwersum Kompleksu 7215. Opowiadanie pokazuje co stało się z załogą ISS. Na plus wychodzą opisy techniczne stacji i bohaterowie. Jeśli jest coś, do czego można się przyczepić to zakończenie. Niby jest całkiem prawdopobne, a z drugiej strasznie banalne. I jeszcze rosyjski pisany łacinką, mnie osobiście to irytuje. Radio – krótki tekst o młodym mężczyźnie żyjącym w schronie i codziennie próbujący nawiązać kontakt przez radio. Fabuła nie pociągnęła mnie zbytnio, ale jej niewątpliwym atutem jest ukazanie jak główny bohater popada w obłęd. Nadejście Fortynbrasa – Emma Popik do tego momentu nie była mi znana, a to jedyny starszy tekst w zbiorze. Interesujące było przedstawienie dzieci w tak trudnych i morderczych warunkach, ale z drugiej strony mam mieszane uczucia względem zakończenia. Jest otwarte i prawdę powiedziawszy można by było je jeszcze pociągnąć. Paparazzo – prosta historia o tytułowym paparazzo, który kupuje stary aparat mający niecodzienne właściwości. Tekst jest w porządku, ale nie porwał mnie zbytnio. Diabły z Wieży Sprawiedliwości - pierwszy tekst Romualda Pawlaka w tym zbiorze. Dystopijna przyszłość widziana oczami dzieci, które nie zdają sobie sprawy z wielu rzeczy. Proste gry, w tle Trzy Prawa dla Ziemi. Jeśli intencją autora było skrytykowanie ekologii, która zamiast zaproponować alternatywnych i realnie działająch rozwiązań chce jedynie wszystkiego zakazywać, to wyszło mu to naprawdę świetnie. Małe zamieszanie daje zakończenie, które niestety jest najgorszą częścią tekstu. Oprócz tego, że bohaterowie trafili do tytułowiej wieży niczego nie wyjaśnia, bohater zdaje się nadal myśleć jak dziecko. Nie być drugimi – szort, o którym nie wiem co myśleć. Po naprawdę dobrym tekście Romuald Pawlak daje coś co przypomina mowę polityka. Po mojemu powinien być dłuższy i nieco więcej wyjaśniać. Czortowe dzieci – nie powiem, że jest to najgorsze opowiadanie rocznika, ale nie porwało mnie. Być może nie podpadła mi tematyka, ale uczciwie przyznam, że tekst ma potencjał. Świat jest żywy, widać znajomość tematu u autorki. Nieskończona potrzeba zemsty – ostatnie opowiadanie zbioru. Na plus wychodzi opis psychiczny bohatera i zakończenie, które chociażby częściowo wyjaśnia o co w tym wszystkim chodzi.