Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świat był pełen okaleczonych ludzi i wszystkie szpitale, więzienia i inne instytucje nie były w stanie uleczyć ich złamanych serc, zniszczonych umysłów, zdeptanych dusz.

Nie pozwolę, żeby moja przeszłość określała moją przyszłość".

Jak można tęsknić za czymś, czego się nigdy nie miało.

Zatajenie zbrodni to najgorsza trucizna, która sukcesywnie zżera człowieka od środka.

Z całej duszy zapragnęła objąć słonia, zapewnić go, że rozumie, jak można żyć w niewoli, a jednocześnie kochać swojego strażnika.

Znów przeklęła go pod nosem i zamrugała, żeby powstrzymać łzy; nie będzie płakała przez chłopaka. Miała poważniejsze zmartwienia na głowie.

Dziewczyny wiedziały, że śmierć Rosemary była momentem granicznym w jej życiu. Jej świat podzielił się na to, co przedtem, i to, co potem. To nie była bujda ani prośba o uwagę.

Nie cierpiała podobnych ogłoszeń, walących po oczach napisów "ZAGINĄŁ" czy "ZAGINĘŁA", ziarnistych fotografii ze szczęśliwych czasów sprzed porwania, gdy wszyscy tkwili jeszcze w błogiej nieświadomości, że pewnego dnia dziecko zostanie wykradzione rodzicom.

W głowie rozbrzmiał jej głos Alana ostrzegającego ją, by nie dawała pieniędzy bezdomnym, bo wydadzą je na narkotyki i trunki, a już zwłaszcza ci "dzieciobójcy", którzy walczyli w Wietnamie.

Poprzedni wieczór, kiedy to dowiedziała się, że jej siostra bliźniaczka żyje, nadal jawił jej się jako sen albo scena z filmu. A gdyby nie znalazła się w odpowiednim miejscu i odpowiedniej porze, nigdy nie dowiedziałaby się prawdy.

I jak w ogóle matka mogła dopuścić do umieszczenia własnej córki w zakładzie zamkniętym? Przecież kochać kogoś to być razem na dobre i na złe, pomagać sobie nawzajem przetrwać wszelkie trudy. A już matka w szczególności powinna kochać i chronić własne dzieci do końca swoich dni.

W połowie drogi jakiś ubrany w skórę facet z ciemnym wąsem obrzucił ją spojrzeniem i uśmiechnął się zalotnie. Spiorunowała go wzrokiem i ledwo powstrzymała się przed pokazaniem mu środkowego palca albo niby przypadkowym trąceniem go łokciem w twarz.

Zainteresowanie ze strony płci przeciwnej nie było dla niej niczym nowym; przyzwyczaiła się do tego, że chłopcy i mężczyźni gapią się na jej ciało, a potem badają wzrokiem twarz i blond włosy, by się upewnić, czy wszystko jest na miejscu.

Kolejni pasażerowie wsiadali i zajmowali swoje miejsca, a ona patrzyła przez okno na ciężkie płatki śniegu opadające leniwie na popękany chodnik. Nim wszyscy usiedli, a kierowca ruszył ze stanowiska, zdążył się zerwać wiatr, a padający szybko i mocno śnieg zaczął pokrywać dachy i chodniki.

Zganiła się znów w myślach za to, że nie ubrała się stosownie do pogody. Jak ma pomóc w poszukiwaniach w miniówie i drewniakach? Dobrze, że ma chociaż pod kurtką haftowaną bluzkę i dzierganą kamizelkę, choć to niewielka pociecha.

Zamknęła znów oczy, żeby niczego i nikogo nie widzieć, i starała się nie wybiegać myślami w przyszłość. Aby zmierzyć się z nieznanym, najlepiej żyć z minuty na minutę zamiast rozpisywać w głowie czarne scenariusze.

I wtedy wyłonił się przed nią niczym historyczny okręt z arktycznych mgieł pięciopiętrowy gmach z czarnym dachem i ceglanymi skrzydłami wyrastającymi po obu stronach ośmiokątnej rotundy ozdobionej niewiarygodnie wysoką kopułą z niknącą między nisko zawieszonymi szarymi chmurami białą iglicą.

Poczuła, jak na głowie zaciskają jej się kleszcze paniki, a ona zaczyna odchodzić od zmysłów. Nie mogła złapać oddechu. Pokój kręcił się jak bączek, aż zrobiło jej się niedobrze.

Sage, oniemiała i przejęta grozą, stała jak wryta. Willowbrook - placówka, w której zamknięto jej ukochaną siostrę na sześć lat - przypominało obóz koncentracyjny.

Nie mogła pojąć, jak przy tak dotkliwym cierpieniu jej płuca jeszcze tłoczą powietrze, a sponiewierane serce wciąż bije.

- Chcesz przez to powiedzieć, że nigdzie nie zgłosili jej zaginięcia?
- Eddie przytaknął.
- Nawet policji?
- A gdzie tam! Zwłaszcza policji. Przecież to byłaby skaza na reputacji Willowbrook. Władze ośrodka w życiu by na to nie pozwoliły - odpowiedział szyderczym tonem.
- Boże święty. Czyli nie było żadnej ekipy poszukiwawczej?
Pokręcił głową.

Pod Sage omal się nogi nie ugięły od nagłej ulgi. Wreszcie ktoś kwestionuje autorytet doktora Baldwina zamiast wierzyć ślepo każdemu jego słowa. W końcu wyglądało na to, że znalazła kogoś, kto może jej pomóc.

Może i ponosiła ją wyobraźnia, lecz jego skruszony głos zabrzmiał według niej fałszywie.

Tak bardzo pragnęła ratować siostrę. Chciała ją odszukać i wszystko naprawić, przeprosić za to, że nie wiedziała o jej losie, że jej nie odwiedzała, że jej nie pomogła. Była wówczas naiwna, pełna nadziei i śmiała. Jak mogła się za to winić?
A może była po prostu głupia.

Otarła łzy cisnące się do oczu. Jak życie może być takie niesprawiedliwe? Jak Bóg może pozwolić, by ktokolwiek, a co dopiero niewinne dzieci, wiódł życie wypełnione wyłącznie cierpieniem? To było niepojęte.

A niech ją stąd wyrzucą. Odepchnęła od siebie tacę z paskudną papką. Gdyby miała swoje ubrania, mogłaby stąd zwiać, ale jej spodnie i koszulka powędrowały do prania. Pracownik pralni uprzedził ją, że plamy z krwi trudno będzie doprać. To także miała w nosie. Włożyłaby na siebie nawet torbę na zakupy, gdyby tylko istniała szansa, że ją w takim stroju wypuszczą.

Zamknęła oczy, usiłując poukładać sobie to wszystko w głowie. Eddie był chory, to jasne, ale szczerze wierzył, że pomaga ludziom. Tylko że gdzieś po drodze to "pomaganie" zmieniło go w kogoś innego: w mordercę bez skrupułów i wyrzutów sumienia kładącego kres ich życiu. Ile osób zamordował? Dziesięć? Sto? Tysiąc? Czy kiedykolwiek będzie to wiadomo?

Zgoda, śmierć Rosemary była straszna, ale jej siostra sama poprosiła Eddiego, żeby przerwał jej cierpienie. I Sage wiedziała, że choć zawsze będzie boleć nad utratą siostry, to jednocześnie w trudny do wyrażenia sposób jest wdzięczna za to, że położył kres jej katuszom.
Tyle, że posunął się za daleko. Z anioła miłosierdzia przedzierzgnął się w bezlitosnego mordercę, I tego nie potrafiła mu darować.

Kto nie był w Willowbrook, ten nigdy nie pojmie, jak straszne było dla Rosemary tych sześć straconych lat.

On zawsze nazywał swoje córki cudami, miłościami swego życia, a ona wiedziała, że mówił prawdę, nawet wtedy, gdy nie mogła zrozumieć, gdzie się podziewa i czemu nigdy się do nich nie odzywa.