Urodzona w Uhryńkowcach na terenie dzisiejszej Ukrainy w żydowskiej rodzinie Renia Spiegel rozpoczęła pisanie swojego dziennika w styczniu 1939 roku. 1 września przebywa w Przemyślu u dziadków. W trakcie wojny zapełnia karty pamiętnika kolejnymi opisami dni pełnych strachu, cierpienia, samotności. Portretuje codzienne życie pod okupacją sowiecką, a potem niemiecką. Opisuje powstawanie przemyskiego getta. Pomimo tragedii wojny znajduje się w pamiętniku także miejsce na opis młodzieńczych miłości i pierwszych pocałunków nastoletniej Reni. Uzupełniany jest on do ostatnich dni życia Spiegel, gdy tydzień po ukończeniu osiemnastego roku życia zostaje zastrzelona na ulicach Przemyśla przez gestapowców. Ostatnie, chwytające za serce słowa zapisane w dzienniku należą do jej chłopaka Zygmunta Schwarzera. 

To również jemu możemy zawdzięczać przetrwanie spisanej historii Reni Spiegel. Zanim został wywieziony do obozu w Auschwitz, zdołał ukryć w Przemyślu cenny dziennik. Zygmuntowi udaje się przeżyć hitlerowski obóz śmierci. Zostaje lekarzem w armii amerykańskiej i – w niewyjaśniony sposób – odzyskuje zapiski dziewczyny. W 1950 roku na nowojorskim Manhattanie spotyka się z siostrą Reni, Elżbietą, i jej matką, by na ich ręce przekazać nigdy niewidziane przez nie świadectwo wojennych dni ukochanej córki i siostry. 

Dziennik został wydany w Polsce w czerwcu 2016 roku nakładem Fundacji imienia Reni Spiegel. Niebawem na rynku ukaże się angielskie tłumaczenie wydane przez Penguin Random House, a pod koniec roku planowane jest wznowienie polskiego wydania. Historia nastoletniej Reni Spiegel nie ulegnie zapomnieniu.