Popieram wypowiedź paulach84.
Co do sympatii i antypatii to sprawa drugorzędna, czy darzymy "tych" ludzi miłymi odczuciami. Byłoby "godnie" z ich strony, gdyby pochylili się nad odpowiedziami na pytania niewygodne, bądź trochę uszczypliwe.
Wybrnęliby "z twarzą" z takiego wywiadu. Po cóż czytać cukierkowe odpowiedzi, jeżeli czytelnik ma wrażenie, że czyta jedynie reklamę.

Popieram wypowiedź paulach84.
Co do sympatii i antypatii to sprawa drugorzędna, czy darzymy "tych" ludzi miłymi odczuciami. Byłoby "godnie" z ich strony, gdyby pochylili się nad odpowiedziami na pytania niewygodne, bądź trochę uszczypliwe.
Wybrnęliby "z twarzą" z takiego wywiadu. Po cóż czytać cukierkowe odpowiedzi, jeżeli czytelnik ma wrażenie, że czyta jedynie reklamę.

Ps. A ta pani proponuje beznadziejne książki w "DDtvn". Totalna porażka! Bo to chyba jest ona, jak się nie mylę. A jeżeli nawet to przepraszam. :)

Ps. A ta pani proponuje beznadziejne książki w "DDtvn". Totalna porażka! Bo to chyba jest ona, jak się nie mylę. A jeżeli nawet to przepraszam. :)

Przepraszam bardzo, ale tego pana nie cierpię.

Przepraszam bardzo, ale tego pana nie cierpię.

Nie spodziewałem odpowiedzi, bo o klasie autorów mam takie, a nie inne zdanie. Ja bym odpowiedział w mniej-więcej taki sposób: "Ależ oczywiście mamy niewielki problem ze stołem, i bardzo byłaby przydatna do podłożenia pod lewą nogę." Lub jakoś inaczej w tym stylu, ale to trzeba mieć styl i umieć zażartować z samych siebie.

Nie spodziewałem odpowiedzi, bo o klasie autorów mam takie, a nie inne zdanie. Ja bym odpowiedział w mniej-więcej taki sposób: "Ależ oczywiście mamy niewielki problem ze stołem, i bardzo byłaby przydatna do podłożenia pod lewą nogę." Lub jakoś inaczej w tym stylu, ale to trzeba mieć styl i umieć zażartować z samych siebie.

O tak, właśnie o to pytanko mi chodziło :) Strach chyba było zapytać bo przecież TAKICH pisarzy się nie pyta o takie sprawy. Jak dla mnie to pytanie powinno się tam znaleźć. Co więcej, nie wiem czy czasem nie powinno wygrać :) Ale oczywiście słodzenie zawsze i wszędzie na I miejscu jest i będzie !!! No to mi się zrymowało :D

O tak, właśnie o to pytanko mi chodziło :) Strach chyba było zapytać bo przecież TAKICH pisarzy się nie pyta o takie sprawy. Jak dla mnie to pytanie powinno się tam znaleźć. Co więcej, nie wiem czy czasem nie powinno wygrać :) Ale oczywiście słodzenie zawsze i wszędzie na I miejscu jest i będzie !!! No to mi się zrymowało :D

Mi też wydaje się trochę zbyt cukierkowo. Szczerze mówiąc do końca miałam nadzieję, że w wywiadzie znajdzie się pytanie fprefecta, cytuję:
"Czy gdyby nie byli Państwo autorami, ani żaden z Państwa znajomych nie byłby autorem tej książczyny, ani nie musieliby się Państwo nikomu przypodobać kupując ją, a o Gruzji wiedzieli tyle ile przeciętny człowiek wie z mediów, filmów, i być może ze szkoły, to czy kupiliby Państwo to wiekopomne dzieło literackie?"
Bardzo ciekawiło mnie, jaka pojawiłaby się odpowiedź.

Mi też wydaje się trochę zbyt cukierkowo. Szczerze mówiąc do końca miałam nadzieję, że w wywiadzie znajdzie się pytanie fprefecta, cytuję:
"Czy gdyby nie byli Państwo autorami, ani żaden z Państwa znajomych nie byłby autorem tej książczyny, ani nie musieliby się Państwo nikomu przypodobać kupując ją, a o Gruzji wiedzieli tyle ile przeciętny człowiek wie z mediów, filmów, i...

Wywiad przeczytany. W sumie nic ciekawego...Szkoda, że nie znalazły się w nim wszystkie pytania...Niektóre pominięto chyba celowo żeby przypadkiem nie zajść "gwiazdkom" za skórę? / nie oburzyć? / nie zasmucić? /

A tak czekałam na te "inne" odpowiedzi...No ale niestety chyba wolno nam tylko słodzić - jak już ktoś w pytaniu zabrnie troszkę dalej - od razu jest ono skreślane...Fajnie by było gdyby autorzy odpowiadali na wszystkie nasze pytania (oczywiście w granicach rozsądku) :)

I jeszvcze tylko pozwolę sobie dodać, iż wydaje mi się, że ten cały pomysł wywiadu z TYMI LUDŹMI (bo pisarzami wyższych i nawet średnich lotów oni nie są) był czysto marketingowy...Trzeba przecież JAKOŚ książkę wypromować :)

Nie wiem (bo nie sprawdzałam ale wydaje mi się, że mam rację) czy w ogóle w propozycjach autorów była Dziewit i Meller...Osobiście wolałabym poczytać wywiad z kimś, kto w wielu naszych propozycjach się powtarza :) To tyle.

Wywiad przeczytany. W sumie nic ciekawego...Szkoda, że nie znalazły się w nim wszystkie pytania...Niektóre pominięto chyba celowo żeby przypadkiem nie zajść "gwiazdkom" za skórę? / nie oburzyć? / nie zasmucić? /

A tak czekałam na te "inne" odpowiedzi...No ale niestety chyba wolno nam tylko słodzić - jak już ktoś w pytaniu zabrnie troszkę dalej - od razu jest ono...

 [authorPhoto]33903|Anna Dziewit-Meller[/authorPhoto] Anna Dziewit-Meller[authorLink]33903|Anna Dziewit-Meller[/authorLink] i  [authorPhoto]51143|Marcin Meller[/authorPhoto] Marcin Meller[authorLink]51143|Marcin Meller[/authorLink] odpowiedzieli na Wasze pytania.

Oto wywiad:

Przeciętny Kowalski marzy o urlopie w Hiszpanii, we Włoszech lub
Chorwacji. Możliwość plażowania całymi dniami jest dla niego daleko
bardziej nęcąca, niż poznawanie nowych kultur i mniej popularnych
miejsc. Jak zachęcilibyście go do odwiedzenia Gruzji, Turkmenistanu
czy np. Mongolii, miejsc omijanych przez typowych turystów szerokim
łukiem?

Ania: Turkmenistanu i Mongolii niestety ( jeszcze!) nie znamy, ale Gruzję możemy polecić każdemu kto planuje wakacje w miejscu nieco mniej zeskanowanym na pocztówki niż Costa Brava. Ten, kto woli wylegiwać się na plaży w wariancie all inclusive będzie miał pewien problem z Gruzją, także dlatego, że tam po prostu szkoda czasu na skwierczenie w słońcu. Taką osobę zachęcilibyśmy jednak przede wszystkim możliwością poznania nie tylko wspaniałej kultury ale przede wszystkim jedynych w swoim rodzaju ludzi, bo z Gruzji przyjeżdża się do domu mając notes pełen adresów fantastycznych osób których spotykamy na swojej drodze. To nie są wakacje w wersji relaks z drinkiem z palemką, ale zapewniamy, że smakują jeszcze lepiej niż zimne piwo pod parasolem. Żeby się o tym przekonać po prostu trzeba spróbować. Innej metody nie ma :)
Marcin: Gruzja jest niewielkim krajem – wielkości Austrii – ale niezwykle różnorodnym. Miłośnicy górskich wycieczek poczują się jak w raju. Można dniami i tygodniami włóczyć się śladami niesamowicie położonych kościołów i klasztorów. Rowerzyści mają gdzie poszaleć. No i ludzie, gościnni jak nigdzie indziej.

Czy myślicie Państwo o stworzeniu podobnych książek z różnych
zakątków świata? Jeśli tak, to jakie miejsca chcielibyście opisać?

Ania: Ja bardzo bardzo powoli przymierzam się do pisania książki o Turcji, a konkretnie o Stambule, mieście które uwielbiam i do którego od lat podróżuję. Turcja fascynuje mnie niemal tak samo jak Gruzja i bardzo chętnie zanurzam się w tę kulturę. Namawiam Marcina na kooperację, ale nie wiem czy uda mi się go do tego namówić. Od 3 lat uczę się tureckiego, mam więc nadzieję, że ten wysiłek przyniesie pożądane rezultaty i że w końcu mi się przyda.
Marcin: No z nas dwojga to Ania jest ta pracowita i pewnie jak już będzie furkotać jej klawiatura to i ja się dołączę, zwłaszcza, że co do tego iż Stambuł jest jednym z najbardziej niesamowitych miast na świecie, w pełni się zgadzamy. Ale jeśli o mnie chodzi, to książka o Gruzji pozostanie na zawsze ta jedyna i szczególna, to kawał mojego, naszego życia, miejsce po Polsce, najbliższe. No i tam się pobraliśmy, a tego raczej już nie powtórzymy :).

Czy jest coś, co w Gruzji (w kraju, w mentalności ludzi itp.) naprawdę, wyjątkowo wam się nie podoba, coś, co chcielibyście bardzo mocno skrytykować? Umówmy się, że zasady poprawności politycznej nie
istnieją :)

Ania: Mnie w Gruzji przeszkadza picie. Gruzini poczytują sobie za cel upijanie przyjezdnych, czasami przybiera to formę opresji, nie sposób się z tego wyzwolić, to nie zawsze mi się podoba. Poza tym gruziński styl pracy, stosunek do czasu ( słynny czas GMT czyli Georgia Maybe Time) nie ułatwia sprawy, ale do tych różnic w mentalności chyba już przywykłam i przestawiam się na gruziński model kiedy tylko ląduję na lotnisku w Tbilisi.
Marcin: No GMT nawet mnie potrafi doprowadzić do szału. Dopóki cos się nie wydarzy, nigdy nie mam pewności, że się stanie. Sensowne planowanie graniczy czasem z niemożliwością.

Czy podróżując po Gruzji nie bali się Państwo o swoje bezpieczeństwo zważywszy na to, że sytuacja polityczna jest tam bardzo trudna?

Marcin: Nie przesadzajmy. W porównaniu choćby z sąsiednią Armenią czy Azerbejdżanu, Gruzja jest ostoją porządku. Pięciodniowa wojna z Rosją była trzy lata temu na ograniczonym terenie. Jak się śmieje nasz przyjaciel podróżujący po Gruzji rowerem, największe niebezpieczeństwo czyha, kiedy pyta się przypadkowo napotkanych ludzi o drogę. Owszem, udzielą wyczerpujących informacji, ale najpierw zaproszą do domu, nakarmią do granic wytrzymałości i upiją. A potem trzeba wsiąść na rower :).

Czy podczas waszego pobytu w Gruzji zdarzyło się, że patrzyliście na coś w zupełnie inny sposób? Chcieliście coś opisać, ale okazało się, że np. to, co oburzyło Anię, zachwyciło Marcina (lub na odwrót)? Albo jakaś sytuacja, zachowanie ludzi, zszokowało jedno z Was, podczas gdy dla drugiej osoby było to obojętne?

Marcin: Generalnie, ja się lepiej odnajduję w gruzińskiej anarchii, która czasami Anię irytuje.

Czytałam niedawno Adibas - książkę Zazy Burczuladze (nie mylić z
tenorem!!) - opisuje on zupełnie nowe, dalekie od stereotypów młode
pokolenie mieszkańców stolicy - czy tak szybkie i drastyczne zmiany
mentalności mieszkańców gruzińskich miast są według Was dobre dla
kraju, który w tak wielkim stopniu utrzymuje się z dóbr ziemi?

Ania: Jak wszędzie na świecie – globalizacja i wpływ zachodniej kultury odciskają swoje piętno. Ma to swoje zalety ma to wiele wad. Jednak mimo wszystko mamy wrażenie, że Gruzini, bardzo przywiązani do swej tradycji i kultury wciąż opierają się tym wpływom bardziej niż inne narody. Jak będzie dalej – sami jesteśmy niezmiernie ciekawi.
Marcin: Ale „Adidas” to portret jednak wąskiego środowiska z Tbilisi. To trochę tak jakby patrzeć na Polskę przez film„Egoiści” Mariusza Trelińskiego, albo przez powieść „Heroina” Tomasz Piątka. Niby jakaś prawda, ale…

Wojciech Cejrowski, Martyna Wojciechowska czy Beata Pawlikowska to
także dziennikarze oraz podróżnicy. Pan Wojtek i Pani Martyna oprócz
pisania książek prowadzą własne programy, a pani Beata ma na swoim
koncie audycje radiowe. Czy myśleliście kiedyś o tym, by nakręcić jakiś film dokumentalny albo stworzyć audycję poświęconą podróżom w radiu?

Ania: Na razie niestety nie mamy czasu na to by zająć się programami w radiu czy telewizji, bo książki i codzienna praca zaprzątają nam głowę, ale kto wie – może wkrótce? :)

Czy możliwe jest stwierdzenie, że znają Państwo Gruzję równie dobrze jak Polskę?

Ania: Moim zdaniem nie i co gorsza nigdy nie poznamyJ Polskę chcąc czy nie chcąc mamy w sobie, poprzez wychowanie, poprzez edukację, poprzez filmy, książki, dom rodzinny, historię itp. Gruzję powoli systematycznie poznajemy i jeszcze wiele wiele przed nami. Nie znając języka – bo porozumiewamy się tam głównie po rosyjsku, czasem po angielsku – nie jesteśmy niestety w stanie wniknąć w najgłębsze obszary gruzińskiej tożsamości. Ale robimy co możemy :)
Marcin: Mnie Polska ciągle potrafi zaskoczyć, a co dopiero mówić o Gruzji!

Skoro tak bardzo ukochali Państwo Gruzję, to czy myśleli Państwo
kiedykolwiek o zmianie paszportu polskiego na gruziński? Czy wchodzi w grę ewentualna emigracja przykładowo na jesieni życia?

Ania: Emerytura w Gruzji – czemu nie. Piękny kraj, znakomite jedzenie, świetne wino – jesteśmy za, ale dopiero za jaki czas.
Marcin: Zamiana paszportu na pewno nie, ale jakiś dom opięty winoroślą pod Tbilisi albo w Kachetii, czemu nie? :)

Jakie specjały z kuchni gruzińskiej posmakowały Państwu najbardziej?

Ania: Kurczak szkmeruli – czyli w czosnku, lobio czyli potrawka z fasoli i gruziński chleb. Pycha!
Marcin: Jak wyżej plus adżarskie chaczapuri – z jajkiem na wierzchu, wszelakie zakąski warzywne, kachetyjskie szaszłyki, jesiotr w sosie z granatów i wiele, wiele innych.

Jaki gruziński zapach chcieliby Państwo zamknąć w butelce, by w
chwilach tęsknoty za Gruzją móc ją otworzyć i wspomnieć? :)

Ania: Piękne pytanie! Dla mnie to zapach kurzu na górskiej drodze w Swanetii połączony z aromatem kolendry, której pełno w gruzińskiej kuchni i słony mokry zapach morza Czarnego w Batumi na plaży.

Państwa ślub odbył się w Gruzji. Skąd taki niecodzienny pomysł? Kto kogo namawiał do tego, aby uroczystość odbyła się właśnie w Gruzji?

Pomysł narodził się spontanicznie, podczas pobytu w Gruzji. Okazał się być świetny :) I nikogo nie trzeba było do tego namawiać.

Panie Marcinie, jest Pan osobą o dużej świadomości politycznej. Czy wpływa to na sposób, w jaki odbiera Pan odwiedzane miejsca? Czy będąc w Gruzji tłumaczył Pan sobie niektóre zachowania Gruzinów ich sytuacją polityczną? A może teraz, po poznaniu tego kraju, mentalności jego mieszkańców, decyzje podejmowane przez gruziński rząd, czy aktualne wydarzenia polityczne są dla Pana bardziej zrozumiałe?

Marcin: Ja dokądkolwiek bym nie jechał, najpierw staram się jak najwięcej o danym kraju przeczytać. A potem na miejscu kupić kolejne książki i czytać je już na miejscu, bo wtedy percepcja się wzmacnia. Studiowałem historię i uważam, że nie tylko w Gruzji o ludzkich zachowaniach decydują często zaszłości sięgające setek lat wstecz. Więc poznanie kontekstu to podstawa.

Pani Aniu, na swoim koncie ma pani kilka książek, jednak żadnej z nich nie napisała pani sama. Czy rozważała pani możliwość napisania kolejnej książki, tym razem bez współautorów? Jeśli tak, to o czym byłaby ta książka?

Ania: Taka książka właśnie powstaje i jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem ukaże się w przyszłym roku na wiosnę. Nie będę na razie zdradzać nic więcej prócz tego, że to powieść. A po niej mam nadzieję ukaże się kolejna – właśnie ta o Turcji, o której wspominałam wcześniej. Ale pisanie we dwójkę to bardzo fajna sprawa – zarówno praca z Agnieszką Drotkiewicz jak i z Marcinem sprawiła mi wiele radości.


Marcin: Przeglądając wszystkie pytania na Państwa portalu, widziałem, że ciekawiły Was nasze inspiracje literackie w czasie pisania „Gaumardżos!”. Na pewno niezwykle ważna była lektura „Toastu za przodków” i „Planety Kaukaz” Wojciecha Góreckiego. Na pewno każda z dziesiątek lektur na temat Kaukazu i Gruzji pozostawiła w nas ślad. Ale książką, która wywarła chyba największy wpływ na nasze rozmowy o Gruzji i pisanie to „Stories I stole from Georgia” amerykańskiej dziennikarki Wendell Steavenson. Jej pomieszanie opowieści prywatnych, wielkiej historii, obyczajówek, sarkastycznych komentarzy, taki lekturowy misz masz zrobił na nas duże i osobiste wrażenie, być może dlatego, że w Polsce tak się nie pisze. Zresztą
kilka razy ją cytujemy.

 [authorPhoto]33903|Anna Dziewit-Meller[/authorPhoto] Anna Dziewit-Meller[authorLink]33903|Anna Dziewit-Meller[/authorLink] i  [authorPhoto]51143|Marcin Meller[/authorPhoto] Marcin Meller[authorLink]51143|Marcin Meller[/authorLink] odpowiedzieli na Wasze pytania.

Oto wywiad:

Przeciętny Kowalski marzy o urlopie w Hiszpanii, we Włoszech lub
Chorwacji. Możliwość...