Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli jed­na oso­ba ma uro­jenia, mówi­my o cho­robie psychicznej. Gdy wielu ludzi ma uro­jenia, na­zywa się to re­ligią.

Jeśli jed­na oso­ba ma uro­jenia, mówi­my o cho­robie psychicznej. Gdy wielu ludzi ma uro­jenia, na­zywa się to re­ligią.

Najmniej wartościowym natomiast rodzajem dumy jest duma narodowa. Kto bowiem nią się odznacza, ten zdradza brak cech indywidualnych, z których mógłby być dumny, bo w przeciwnym wypadku nie odwoływałby się do czegoś, co podziela z tyloma milionami ludzi. Kto ma wybitne zalety osobiste, ten raczej dostrzeże braki własnego narodu, ponieważ ma je nieustannie przed oczyma. Każdy jednak żałosny dureń, który nie posiada nic na świecie, z czego mógłby być dumny, chwyta się ostatniej deski ratunku, jaką jest duma z przynależności do danego akurat narodu; odżywa wtedy i z wdzięczności gotów jest bronić πυξ και λαξ [rękami i nogami] wszystkich wad i głupstw, jakie naród ten cechują".

Najmniej wartościowym natomiast rodzajem dumy jest duma narodowa. Kto bowiem nią się odznacza, ten zdradza brak cech indywidualnych, z których mógłby być dumny, bo w przeciwnym wypadku nie odwoływałby się do czegoś, co podziela z tyloma milionami ludzi. Kto ma wybitne zalety osobiste, ten raczej dostrzeże braki własnego narodu, ponieważ ma je nieustannie przed oczyma. Każdy jed...

Nie miałem żadnych zainteresowań. Nic mnie nie obchodziło. Zupełnie nie wiedziałem, jak się wywinąć z tego wszystkiego. Inni umieli przynajmniej delektować się życiem. Jakby rozumieli coś, czego ja nie rozumiałem. Może miałem jakiś brak. Niewykluczone. Często czułem, że jestem gorszy. Chciałem się tylko od nich odczepić. Ale nie było dokąd pójść. Samobójstwo? Jezus Maria, jeszcze jedna robota do odwalenia. Miałem ochotę przespać pięć lat, ale mi nie dawali.

Nie miałem żadnych zainteresowań. Nic mnie nie obchodziło. Zupełnie nie wiedziałem, jak się wywinąć z tego wszystkiego. Inni umieli przynajmniej delektować się życiem. Jakby rozumieli coś, czego ja nie rozumiałem. Może miałem jakiś brak. Niewykluczone. Często czułem, że jestem gorszy. Chciałem się tylko od nich odczepić. Ale nie było dokąd pójść. Samobójstwo? Jezus Maria, jeszc...

Chwila dobiegającej kresu wojny oświetla prawdę tyleż banalną, co podstawową, tyleż wieczną, co zapomnianą: wobec żywych martwi mają miażdżącą przewagę liczebną, nie tylko martwi z końca wojny, lecz wszyscy martwi wszech czasów, martwi z przeszłości, martwi z przyszłości; pewni swej wyższości, kpią sobie z nas, kpią sobie z tej wysepki czasu, na której żyjemy, z tej malutkiej chwilki nowej Europy, której cała nieistotność i ulotność nam uświadamiają.

Chwila dobiegającej kresu wojny oświetla prawdę tyleż banalną, co podstawową, tyleż wieczną, co zapomnianą: wobec żywych martwi mają miażdżącą przewagę liczebną, nie tylko martwi z końca wojny, lecz wszyscy martwi wszech czasów, martwi z przeszłości, martwi z przyszłości; pewni swej wyższości, kpią sobie z nas, kpią sobie z tej wysepki czasu, na której żyjemy, z tej malutkiej c...

Myśląc o tej medytującej kobiecie, doświadczał uczuć łagodniejszych – przypływu współczucia dla niej i dla wszystkich nieszczęsnych bliźnich, których ewolucja, w jakimś dziwnym wybryku, wyposażyła w samoświadomość, ale nie dała psychicznych narzędzi, za pomocą których mogliby sobie radzić z bólem przemijania. I w efekcie przez lata, stulecia, tysiąclecia niestrudzenie konstruowaliśmy prowizoryczne sposoby zaprzeczania skończoności.

Myśląc o tej medytującej kobiecie, doświadczał uczuć łagodniejszych – przypływu współczucia dla niej i dla wszystkich nieszczęsnych bliźnich, których ewolucja, w jakimś dziwnym wybryku, wyposażyła w samoświadomość, ale nie dała psychicznych narzędzi, za pomocą których mogliby sobie radzić z bólem przemijania. I w efekcie przez lata, stulecia, tysiąclecia niestrudzenie konstruow...

Ale się porobiło: przez dziesiątki lat pisałem w małych pokoikach, sypiałem na ławkach w parku, przesiadywałem w barach, tyrałem w debilnych pracach, a jednocześnie pisałem dokładnie tak, jak chciałem i czułem, że trzeba. Mój wysiłek wreszcie zaczynał być doceniany, a ja nadal pisałem tak, jak chciałem i czułem, że trzeba. Pisałem, żeby nie zwariować, żeby wytłumaczyć sobie ten zasrany żywot. I teraz namawiano mnie na serial w telewizji komercyjnej. Wszystko, o co tak ciężko walczyłem, mogło zostać w sitcomie zmiecione falą śmiechu z puszki. Jezu.

Ale się porobiło: przez dziesiątki lat pisałem w małych pokoikach, sypiałem na ławkach w parku, przesiadywałem w barach, tyrałem w debilnych pracach, a jednocześnie pisałem dokładnie tak, jak chciałem i czułem, że trzeba. Mój wysiłek wreszcie zaczynał być doceniany, a ja nadal pisałem tak, jak chciałem i czułem, że trzeba. Pisałem, żeby nie zwariować, żeby wytłumaczyć sobie ten...

Kiedy większość ludzi pod koniec spogląda wstecz, dziwi się, że tym, czemu pozwolili tak niepostrzeżenie przepłynąć, nie korzystając z niego, było właśnie ich życie, to właśnie w czego oczekiwaniu żyli. I tak to z reguły życiorys człowieka jest taki, że karmiony nadzieją, tańczy – śmierci w ramiona.

Kiedy większość ludzi pod koniec spogląda wstecz, dziwi się, że tym, czemu pozwolili tak niepostrzeżenie przepłynąć, nie korzystając z niego, było właśnie ich życie, to właśnie w czego oczekiwaniu żyli. I tak to z reguły życiorys człowieka jest taki, że karmiony nadzieją, tańczy – śmierci w ramiona.

Zebrali się wokół mnie słabi zamiast silnych, brzydcy zamiast pięknych, przegrani zamiast zwycięzców. Wyglądało na to, że muszę wędrować przez życie w ich towarzystwie, bo taki już mój los. Ale tym się tak znów bardzo nie przejmowałem. Gorsze było to, że te nudne przygłupki czują do mnie taki nieodparty pociąg. Byłem jak kawał gówna, które wabi muchy, a nie kwiat nęcący motyle i pszczoły.

Zebrali się wokół mnie słabi zamiast silnych, brzydcy zamiast pięknych, przegrani zamiast zwycięzców. Wyglądało na to, że muszę wędrować przez życie w ich towarzystwie, bo taki już mój los. Ale tym się tak znów bardzo nie przejmowałem. Gorsze było to, że te nudne przygłupki czują do mnie taki nieodparty pociąg. Byłem jak kawał gówna, które wabi muchy, a nie kwiat nęcący motyle ...

Nikt nie jest tak szczęśliwy ani tak nieszczęśliwy jak mu się wydaje.

Nikt nie jest tak szczęśliwy ani tak nieszczęśliwy jak mu się wydaje.