Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Daję 10 gwiazdek, bo uważam, że ten tytuł był bardzo potrzebny i nikt przed autora nie potraktował tematu z takim zaangażowaniem, wrażliwością, empatią i taką dawką profesjonalizmu. Polecam każdemu, kto chce wyjść z szuflady (już sam tytuł mi się bardzo podoba), ale się boi albo uważa, że się nie da.

Daję 10 gwiazdek, bo uważam, że ten tytuł był bardzo potrzebny i nikt przed autora nie potraktował tematu z takim zaangażowaniem, wrażliwością, empatią i taką dawką profesjonalizmu. Polecam każdemu, kto chce wyjść z szuflady (już sam tytuł mi się bardzo podoba), ale się boi albo uważa, że się nie da.

Stasiukowe pisanie trzeba lubić. Ja lubię nawet bardzo. Do mnie przemawia ten gawędziarski styl prowadzenia prozy, mnie zostają w pamięci opisane przez autora sceny (na przykład z kościoła, który odwiedza po drodze). Sama mieszkam na wschodzie Polski, a obserwacje Stasiuka uważam za trafione i niekiedy bardzo poruszające. Polecam. 😉

Stasiukowe pisanie trzeba lubić. Ja lubię nawet bardzo. Do mnie przemawia ten gawędziarski styl prowadzenia prozy, mnie zostają w pamięci opisane przez autora sceny (na przykład z kościoła, który odwiedza po drodze). Sama mieszkam na wschodzie Polski, a obserwacje Stasiuka uważam za trafione i niekiedy bardzo poruszające. Polecam. 😉

"Neuroerotykę" poleciła mi bliska osoba. A że bardzo cenię zdanie tej osoby, nie zwlekając więc, przystąpiłam do lektury. Pierwsze wrażenia? Czyta się wspaniale: lekko, szybko i z dużą przyjemnością. Mimo że rozmowa dotyczy złożonych zagadnień naukowych, to profesor Vetulani opowiada o nich tak, że nie można się nudzić. Raz po raz przemyci żart, rozluźni atmosferę anegdotą, a jednocześnie podkreśla, o jak ważnych sprawach mówimy. Mnie absolutnie ta książka zachwyciła. Przeczytałam jednym tchem i niemal nie odkładając. Bardzo polecam, choć muszę podkreślić, że to raczej książka dla nowicjuszy niż osób zaznajomionych z tematem. Wielka szkoda, że nie można było dokończyć wywiadu…

"Neuroerotykę" poleciła mi bliska osoba. A że bardzo cenię zdanie tej osoby, nie zwlekając więc, przystąpiłam do lektury. Pierwsze wrażenia? Czyta się wspaniale: lekko, szybko i z dużą przyjemnością. Mimo że rozmowa dotyczy złożonych zagadnień naukowych, to profesor Vetulani opowiada o nich tak, że nie można się nudzić. Raz po raz przemyci żart, rozluźni atmosferę anegdotą,...

Przeczytałam tak naprawdę z dwóch powodów: po pierwsze dlatego, że zaczęłam oglądać serial i byłam ciekawa, jak się skończy; po drugie dlatego, że o Remigiuszu Mrozie i jego wydajności pisarskiej sporo słyszałam. Nie jestem zbytnią fanką literatury gatunkowej, dlatego sceptycznie podchodzę do kryminałów (chyba po prostu z nich wyrosłam), do tego też podchodziłam sceptycznie. Porwał mnie, nie mogę powiedzieć, że nie. Czerpałam sporo przyjemności z czytania, dlatego jako umilacz wieczoru jak najbardziej polecam. Natomiast, nie jest to moja ulubiona literatura, trochę przeszkadza mi przewidywalność fabularna i kliszowwść. Bohaterowie też nie intrygują pogłębionymi rysami psychologicznymi i często wydają się papierowi. Niemiec, kryminał to kryminał i rządzi się swoimi prawami, dlatego szóstkę.

Przeczytałam tak naprawdę z dwóch powodów: po pierwsze dlatego, że zaczęłam oglądać serial i byłam ciekawa, jak się skończy; po drugie dlatego, że o Remigiuszu Mrozie i jego wydajności pisarskiej sporo słyszałam. Nie jestem zbytnią fanką literatury gatunkowej, dlatego sceptycznie podchodzę do kryminałów (chyba po prostu z nich wyrosłam), do tego też podchodziłam...