Miasteczko pozostało to samo. Niemal idealna osada, pełna niemal idealnych ludzi i ich niemal idealnych żyć. I to „niemal” zmienia wszystko. Samo pojawienie się w Wayward Pines Ethana Burke’a stanowiło tylko katalizator dla zbliżającej się nieuchronnie katastrofy. Ludzka natura nie pozwala na zniewolenie. Pod czyjąś dyktaturą zawsze znajdą się jednostki, które będą chciały się z niej wyzwolić. Oczywiście są też takie, którym sytuacja pasuje. Z całą pewnością Ethan należy do tej pierwszej grupy ludzi. Jego przymusowe przybycie do Wayward Pines rozpoczęło orgię chaosu i otworzyło drzwi, które do tej pory były zamknięte.

W „Buncie” czytelnik wie już niemal wszystko o zasadach panujących w miasteczku. Poznaje je razem z Ethanem, wpierw występującym w roli uciekiniera, a później szeryfa. Blake Crouch nie wykłada wszystkiego na tacy. Wolno i metodycznie dokłada kolejne elementy układanki i w każdym tomie potrafi dodać coś nowego. Zarówno o samym Pines, jak i o ludziach odpowiedzialnych za całe przedsięwzięcie. To, co wydawało się czymś normalnym w „Szumie”, w „Buncie” nagle ukazane zostaje z innej strony. Przez taki zabieg czytelnik odnajduje w książce masę smaczków, na które przy pierwszej lekturze mógł nie zwrócić uwagi. Tak, bo „Bunt” zmusza niejako czytelnika do przewartościowania swojej opinii o „Szumie”. Coś, co wydawało się tam wepchnięte na siłę i niepasujące do pierwszego wrażenia, teraz okazało się strzałem w dziesiątkę.

Na szczęście Crouch nie poszedł w stronę fantastyki. Kołacze się ona wprawdzie na stronach powieści, ale nie stanowi jej głównej osi. To raczej miły, dobrze przemyślany dodatek. „Bunt” ukazuje ludzką stronę uwięzienia, a także granice wytrzymałości. Ethan Burke przeszedł przez piekło, a pisarz co chwila wysyła go coraz głębiej w otchłań. Tylko że tym razem zdecydowanie mniej tutaj fizycznego aspektu. Znacznie więcej cierpienia potrafi przysporzyć rozmowa. „Bunt” gatunkowo ociera się nie tylko o obyczaj, ale także o kryminał, gdzie główny bohater szuka mordercy. Klasyczny schemat, ale pokazany w nienużący sposób.

Crouch w całym tym natłoku zdarzeń, który zaserwował czytelnikowi, zapomniał trochę o tym, co stanowiło najjaśniejszy punkt pierwszej części. O tajemnicy. Tutaj jej zabrakło, choć pisarz zdecydował się na ukrywanie pewnych faktów z fabuły, nie jest to ten sam poziom. „Bunt” jest klasyczną powieścią, zwyczajną i niezaskakującą. Książka ta jest za to wciągająca, dobrze napisana i skonstruowana w taki sposób, by oczekiwać z niecierpliwością na kolejną część. Końcówka „Buntu” nie pozostawia czytelnikowi wyboru, część trzecią po prostu będzie musiał przeczytać.

Bartosz Szczygielski