"Wskazując na rolę historii w życiu społeczeństw, zwykle przytacza się różnego rodzaju argumenty przemawiające za tą rolą. Mówi się więc o celach poznawczych historii, zaspokajających potrzebę człowieka w zakresie wiedzy o sobie, o wartości wychowawczej edukacji historycznej, o bezpośrednich naukach wypływających z przeszłości. W tej książce postanowiłem zastosować inną metodę. Chciałem pierwotnie wyobrazić sobie świat bez historii i zastanowić się nad konsekwencjami takiego stanu.Uświadomiłem sobie jednak, że nie jest tu potrzebne żadne fikcyjne założenie. Wystarczy przecież sięgnąć do istniejących jeszcze społeczeństw pierwotnych, które są społeczeństwami bez historii, bez historycznego myślenia. W ten sposób uzyskamy obraz społeczności, jaki byłby charakterystyczny dla ludzkości, gdyby na pewnym etapie rozwoju intelektualnego nie nauczyła się myśleć historycznie. Przykładem drastycznym są - żyjące w izolacji - społeczeństwa pierwotne mniej drastycznym: wiele spośród społeczności azjatyckich (na przykład Indie), które pozostały, w dużym stopniu do naszych czasów, na etapie myślenia ahistorycznego, utrwalonego przez wschodnie systemy religijne..."