Oj zmęczyłam... doczytałam bo byłam ciekawa zakonczenia i historii Karoliny, bo ciężko było się połapać w zdarzeniach z przeszłości. Niestety zakończenie jeszcze bardziej zagmatwane i...słabe.

Oj zmęczyłam... doczytałam bo byłam ciekawa zakonczenia i historii Karoliny, bo ciężko było się połapać w zdarzeniach z przeszłości. Niestety zakończenie jeszcze bardziej zagmatwane i...słabe.

Bardzo lubię twórczość Joanny Jodełki, ale tą książką jestem rozczarowana. Pomysł na połączenie historii powstania Uniwersytetu Poznańskiego ze współczesnym kryminałem bardzo ciekawy, ale autorka tak zapętliła powiązania między postaciami i wątki, że ja się niestety pogubiłam i finał książki jest dla mnie niezrozumiały. Niemniej jednak nie zrażam się i na pewno sięgnę po inne tytuły.

Bardzo lubię twórczość Joanny Jodełki, ale tą książką jestem rozczarowana. Pomysł na połączenie historii powstania Uniwersytetu Poznańskiego ze współczesnym kryminałem bardzo ciekawy, ale autorka tak zapętliła powiązania między postaciami i wątki, że ja się niestety pogubiłam i finał książki jest dla mnie niezrozumiały. Niemniej jednak nie zrażam się i na pewno sięgnę po...

Niestety słabo . Tak jakoś nic w tej ksiazce nie bylo wciagajace.

Niestety słabo . Tak jakoś nic w tej ksiazce nie bylo wciagajace.

Książkę kupiłam ze względu na czas i miejsce akcji. Pochodzę z Poznania, a Uniwersytet im. Adama Mickiewicza jest mi bliskim miejscem. Prawdopodobnie przez to książkę dosłownie wciągnęłam. Zajęło mi to dwa dni. Jest całkiem przyjemna, typowa publikacja służąca zrelaksowaniu się wieczorem, nic więcej nie można od niej wymagać. Akcja jest miejscami, mam wrażenie, nieco przeciągana, zagęszcza się pod koniec, kiedy momentami aż trudno jest się połapać o co tak właściwie chodzi. Myślę, że gdybym nie była osobiście związana z miejscami wspominanymi w pozycji byłabym znudzona.

Wkradło się także kilka literówek do finalnej wersji tekstu (np. s. 101: „muzeu” zamiast „muzeum”, s. 177 „skoto” zamiast „skoro”),jednak coś co zabolało mnie w tekście jako rodowitą poznaniankę najbardziej to fragment ze s. 238: „Tak. Wszedłem tam. Dokładnie na ŚWIĘTEGO MARCINA 40…”. Każdy kto pochodzi z tego miasta doskonale wie, że nazwy tej ulicy się nie odmienia. W tekście winno być zatem „Dokładnie tam na Święty Marin 40”!

Książkę kupiłam ze względu na czas i miejsce akcji. Pochodzę z Poznania, a Uniwersytet im. Adama Mickiewicza jest mi bliskim miejscem. Prawdopodobnie przez to książkę dosłownie wciągnęłam. Zajęło mi to dwa dni. Jest całkiem przyjemna, typowa publikacja służąca zrelaksowaniu się wieczorem, nic więcej nie można od niej wymagać. Akcja jest miejscami, mam wrażenie, nieco...

Bardzo przypadł mi do gustu sposób pisania autorki, oczarowała atmosfera starej kamienicy i wciągnęły opowiadane historie.

Bardzo przypadł mi do gustu sposób pisania autorki, oczarowała atmosfera starej kamienicy i wciągnęły opowiadane historie.

.

.

Zaskakująco ciekawa powieść historyczna pełna nietuzinkowych, barwnych postaci. Na czele z pierwszym rektorem Uniwersytetu Poznańskiego – prof. Heliodorem Święcickim, którego poznajemy z relacji wiernego sługi Jana Kantego. Autorka w Podziękowaniach przyznaje się do Heliodorofilii i ten zachwyt jest wyraźnie widoczny w sposobie scharakteryzowania wybitnego poznaniaka. Widoczne są też efekty solidnej kwerendy, dzięki czemu książka pełna jest ciekawostek historycznych na czele z opisami wybuchu i przebiegu Powstania Wielkopolskiego.

Wydarzenia opisane w książce rozgrywają się w dwóch płaszczyznach czasowych. Losy bohaterów z początku XX w. poznajemy z ich korespondencji miłosnej oraz zapisków oddanego służącego JMR. Jego pamięć przechowała m.in. cytaty z artykułów poznańskiej prasy oraz dokonania pierwszych profesorów (i studentek) Uniwersytetu Poznańskiego.

Zaś intryga współczesna osnuta jest wokół prób nabycia spadku w postaci zabytkowej kamienicy na Jeżycach. A w tle są: pozamałżeński romans, pogadanki motywacyjne dla porzuconych małżonków, próby uniwersyteckiego chóru i opis wrażeń z jazdy komfortowym Audi. Wisienką na torcie jest prawdziwa ekspertyza grafologiczna – rzecz dla laików bardzo interesująca.

Zaskakująco ciekawa powieść historyczna pełna nietuzinkowych, barwnych postaci. Na czele z pierwszym rektorem Uniwersytetu Poznańskiego – prof. Heliodorem Święcickim, którego poznajemy z relacji wiernego sługi Jana Kantego. Autorka w Podziękowaniach przyznaje się do Heliodorofilii i ten zachwyt jest wyraźnie widoczny w sposobie scharakteryzowania wybitnego poznaniaka....

Romans kryminalny? Akcja tocząca się w środowisku akademickim? Jak najbardziej. Akcja tocząca się w przyszłości i teraźniejszości? Świetnie - odpowiada jednemu z kwietniowych wyzwań. Kolejny powód wyboru tej lektury? Spotkanie z nową (dla mnie) Autorką. Największy atut tej powieści? Postać Jana Kantego Rosy i jego opowieść. Swego czasu interesowałam się początkami działalności UAM, więc miło było odświeżyć i uzupełnić wiedzę o tym okresie. Ciekawy pomysł na uczczenie pamięci profesora Heliodora Święcickiego.

Romans kryminalny? Akcja tocząca się w środowisku akademickim? Jak najbardziej. Akcja tocząca się w przyszłości i teraźniejszości? Świetnie - odpowiada jednemu z kwietniowych wyzwań. Kolejny powód wyboru tej lektury? Spotkanie z nową (dla mnie) Autorką. Największy atut tej powieści? Postać Jana Kantego Rosy i jego opowieść. Swego czasu interesowałam się początkami...

Ciekawe, kto - z wyjątkiem mieszkańców Poznania - wie, kim był Heliodor Święcicki?
Ja także nie wiedziałam, dopóki nie przeczytałam "Profesorskiego czeku" Joanny Jodełki. Książki napisanej z okazji setnej rocznicy Uniwersytetu Poznańskiego, obecnie UAM. Ktoś wpadł na dobry pomysł.
Jubileuszowe konferencje, sympozja i okolicznościowe wydawnictwa miały określonych uczestników i adresatów, różnych niż czytelnicy powieści nazwanej: romans kryminalny. Ale dzięki temu wiedza o twórcy i pierwszym rektorze uniwersytetu, wielkim społeczniku, filantropie i lekarzu, profesorze Święcickim trafiła "pod strzechy".
A sama powieść? Osadzona została na ciekawym pomyśle, żeby zamknąć jej wydarzenia w klamrę czasową stu lat. Dlatego jej akcja toczy się dwutorowo: na przełomie lat 1918/1919 i 2018/2019. Zróżnicowana została też narracja. Wydarzenia z przeszłości opisuje, w pierwszej osobie, Jan Kanty Rosa, wymyślona postać niemego służącego doktora Święcickiego. Służący niemowa przypomina trochę Ignacego Rzeckiego z "Lalki". W pisanych przez niego rozdziałach na każdym miejscu oddaje hołd i uwielbienie dla swojego Pana. W historii współczesnej narracja jest trzecioosobowa odautorska.
Autorka włożyła ogrom pracy w zbieranie informacji i faktów z czasu odbudowy państwa polskiego, powstania wielkopolskiego i tworzenia Wszechnicy Piastowskiej, które wplotła w melodramatyczne wątki miłosne kilkorga bohaterów. Niestety, sami bohaterowie momentami wydawali się pretensjonalnie naiwni. A może zabrakło miejsca, by pogłębić rysy tych postaci?
Fabuła części współczesnej, która finalnie wiąże akcję z bohaterami z przeszłości i prowadzi do rozwiązania zagadki kryminalnej ma mniej cech romansu, a więcej kryminału. Joannie Jodełce udało się, na zasadzie kontrastu pokazać wartości, jakie były ważne dla ludzi przed wiekiem, a jak jest dziś. Ta publicystyczna wymowa utworu jest jasna i czytelna.
Ale... pomimo powyższych plusów nie do końca wszystko oceniam tak dobrze. Zabrakło mi logiki w postępowaniu bohaterów, którzy zachowują się zbyt naiwnie. A szczególnie główna bohaterka Karolina Rosada. Z jednej strony inteligentna i bystra, a z drugiej żenująco...głupia. O irytującej starszej pani Apolonii nie wspominając.
Warto jednak wspomnieć, że mocną stroną są dialogi, błyskotliwe i zabawne, jednocześnie przesuwające powieść w kierunku komedii. Być może było to zamierzeniem autorki?
Konkludując: arcydziełem bym tej książki nie nazwała, ale z u wagi na wartości historyczno-poznawcze warta uwagi.

Ciekawe, kto - z wyjątkiem mieszkańców Poznania - wie, kim był Heliodor Święcicki?
Ja także nie wiedziałam, dopóki nie przeczytałam "Profesorskiego czeku" Joanny Jodełki. Książki napisanej z okazji setnej rocznicy Uniwersytetu Poznańskiego, obecnie UAM. Ktoś wpadł na dobry pomysł.
Jubileuszowe konferencje, sympozja i okolicznościowe wydawnictwa miały określonych...

Pierwsze moje spotkanie z autorką nie należało do udanych. Romansu kryminalnego (jak określana jest ta książka) nie uratowało ani miejsce, ani czas akcji. Szkoda (wg mnie niewykorzystanego) potencjału.

Pierwsze moje spotkanie z autorką nie należało do udanych. Romansu kryminalnego (jak określana jest ta książka) nie uratowało ani miejsce, ani czas akcji. Szkoda (wg mnie niewykorzystanego) potencjału.