rip Rosí Sasor, która przyniosła Marginesom Cabrego, a oni dali go komu innemu do tłumaczenia :(

rip Rosí Sasor, która przyniosła Marginesom Cabrego, a oni dali go komu innemu do tłumaczenia :(

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Lubię takie opowieści "przez historię". Z literatury katalońskiej do tej pory znałam chyba jedynie Jaume Cabre- uwielbiam jego twórczość

Lubię takie opowieści "przez historię". Z literatury katalońskiej do tej pory znałam chyba jedynie Jaume Cabre- uwielbiam jego twórczość

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Tłumacz literatury pięknej jest sam poniekąd pisarzem. Przekład literatury często zahacza o twórczość kreatywną, bo ważniejsze jest przekazanie wrażenia i intencji, niż dosłownego wrażenia. 

W grze Wiedźmin, pada zdanie „Wpadniemy tam na pełnej kur* z ogniem i mieczem”. Czytając to zdanie od razu pojawia się szereg skojarzeń: epickie dzieło literackie znane z tytułu każdemu, nasza duma narodowa. Akcja rozgrywa się w czasach powstania, nawiązuje do walki. Dodatkowo wypowiedź jest ubarwiona wulgaryzmem. Wszystkie te cechy bardzo dobrze wpisują się w postać Wiedźmina – Geralt nie grzeszy kulturą, a w walce posługuje się zarówno ogniem, jak i mieczem. Przekład powyższego zdania dosłownie - „with sword and fire” będzie jak najbardziej poprawny i zrozumiały, ale nijak nie odda pełni charakteru. Oczywiście w praktyce idealne oddanie wrażenia 1:1 jest niewykonalne. Bardzo dobrze obrazuje to, ile pracy tłumacz musi włożyć w przekład powieści i jak dobrze musi poznać realia obu krajów - oryginalnego jak i docelowego.

Tłumacz literatury pięknej jest sam poniekąd pisarzem. Przekład literatury często zahacza o twórczość kreatywną, bo ważniejsze jest przekazanie wrażenia i intencji, niż dosłownego wrażenia. 

W grze Wiedźmin, pada zdanie „Wpadniemy tam na pełnej kur* z ogniem i mieczem”. Czytając to zdanie od razu pojawia się szereg skojarzeń: epickie dzieło literackie znane z tytułu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Literatura katalońska w Polsce zawsze miała się dobrze min. dzięki tak wybitnym tłumaczom i znawcom kultury iberyjskiej, jak Carlos Marodan Casas.

Literatura katalońska w Polsce zawsze miała się dobrze min. dzięki tak wybitnym tłumaczom i znawcom kultury iberyjskiej, jak Carlos Marodan Casas.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Niewiele jest krajów z historią tak fascynującą jak Hiszpania, która czerpie swoje kulturowe DNA z dziedzictwa Celtów, Iberów, Fenicjan, Rzymian, Gotów, Arabów, Berberów, Żydów, Basków i Cyganów. Walcząca z Maurami podczas rekonkwisty, w 1492 roku, po upadku Emiratu Grenady - ostatniej muzułmańskiej enklawy na Półwyspie Iberyjskim - formalnie zjednoczona pod berłem Królów Katolickich: Kastylijskiej Izabeli i Aragońskiego Ferdynanda - Hiszpania dalej stanowiła bardziej zlepek luźno ze sobą powiązanych regionów, niż silne i scentralizowane państwo.

Na światową potęgę wywindowały Hiszpanię wielkie odkrycia geograficzne, które przyczyniły się do budowy potężnego hiszpańskiego kolonialnego imperium. Owo imperium hamowało w pewnym sensie wewnętrzne tarcia w samej Hiszpanii, ale jego upadek, kiedy na początku XIX wieku większość amerykańskich kolonii Hiszpanii wybiło się na niepodległość, musiał doprowadzić do przesilenia. Nie był to proces ani łatwy, ani krótki, a resztki postkolonialnych resentymentów złożono do grobu dopiero w 1898 roku, kiedy pokonana w wojnie przez Stany Zjednoczone, Hiszpania utraciła na ich rzecz większość swoich kolonii na Karaibach i Pacyfiku, a Kuba wybiła się wówczas na niepodległość. Rekompensata w postaci nowych posiadłości w Afryce Północnej była tylko marną namiastką dawnej przebrzmiałej świetności. Każdy podręcznik do historii, napisany w kulturze anglosaskiej, właśnie od 1898 roku zaczyna datować początek dziejów najnowszych świata.

Pokonana, biedna i zmarginalizowana, od 1931 już nie monarchistyczna, a republikańska Hiszpania, stała się areną zaciekłych walk o wpływy pomiędzy konserwatystami i liberałami. Ich emanacją i tragicznym zwieńczeniem z bardzo gorzkim dziedzictwem, stała się krwawa wojna domowa z lat 1936-1939, z licznymi okrutnymi zbrodniami, których dopuszczały się obydwie walczące strony, zakończona zwycięstwem częściowo faszyzujących, narodowo-konserwatywnych sił pod wodzą generała Francisco Franco. Nowy rząd twardą ręką postawił na centalizację i unifikację, bezpardonowo łamiąc tradycje i kulturę lokalnych regionalizmów, a oficjalną dewizą państwową stało się w tamtym czasie hasło: "Una, Grande, Libre!", czyli "Jedna, Wielka, Wolna!" Dopiero śmierć Franco w 1975 roku i restauracja monarchii Bourbonów, stała się przyczynkiem do zapoczątkowania demokratycznych i wolnorynkowych przemian. Już w 1986 roku, a więc zaledwie w niewiele ponad dekadę od początku ustrojowej transformacji, Hiszpania przystąpiła do Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej, a od 1993 roku jest jednym z członków założycieli Unii Europejskiej.

Jednym z największych paradoksów, jaki wynika z całej tej sytuacji jest to, że Katalonia - największy beneficjent decentralizacyjnej polityki nowych władz oraz unijnych funduszy, które jeszcze niedawno szerokim strumieniem płynęły tam z Brukseli - bardzo silnie prze obecnie w swoich separatystycznych dążeniach do uzyskania pełnej niepodległości, choć jest to sprzeczne z zapisami hiszpańskiej ustawy zasadniczej. Do dzisiaj pamiętam usłyszaną w telewizji opowieść wybitnego komentatora sportowego Włodzimierza Szaranowicza, który przyjechał do Barcelony, żeby relacjonować rozgrywane tam w 1992 roku Letnie Igrzyska Olimpijskie. Szaranowicz opowiadał o tym, jak spacerując po La Rambli, czyli reprezentacyjnej barcelońskiej ulicy, obserwował kibica, który przyjechał na Igrzyska z Madrytu, a ten, widząc barceloński przepych, kręcił z niedowierzaniem głową, wciąż powtarzając jedno i to samo zdanie: "Oni zabrali NASZE pieniądze!" A hymn państwowy pt. "Marsz Królewski", nadal nie posiada oficjalnego tekstu, funkcjonując jedynie z samą melodią. 

Niewiele jest krajów z historią tak fascynującą jak Hiszpania, która czerpie swoje kulturowe DNA z dziedzictwa Celtów, Iberów, Fenicjan, Rzymian, Gotów, Arabów, Berberów, Żydów, Basków i Cyganów. Walcząca z Maurami podczas rekonkwisty, w 1492 roku, po upadku Emiratu Grenady - ostatniej muzułmańskiej enklawy na Półwyspie Iberyjskim - formalnie zjednoczona pod berłem Królów...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zapraszam do dyskusji.

Zapraszam do dyskusji.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post