U mnie pierwszą myślą nie było miejsce lecz rzecz, przedmiot. Kiedy jestem smutna, bardzo zmartwiona sięgam po książkę. Może na pierwszy rzut oka nie jest to niczym wyjątkowym jednak gdy czytam książkę, jakąkolwiek uspokajam się i w głębi duszy dochodzę do wniosku co źle zrobiłam i co muszę zrobić by było lepiej. Takie chwilowe bycie w innym miejscu, czasie i skórze potrafi pomóc nawet w największych problemach. Takim oto sposobem wszędzie mam swoje wyjątkowe miejsce póki jest ze mną książka ;)

U mnie pierwszą myślą nie było miejsce lecz rzecz, przedmiot. Kiedy jestem smutna, bardzo zmartwiona sięgam po książkę. Może na pierwszy rzut oka nie jest to niczym wyjątkowym jednak gdy czytam książkę, jakąkolwiek uspokajam się i w głębi duszy dochodzę do wniosku co źle zrobiłam i co muszę zrobić by było lepiej. Takie chwilowe bycie w innym miejscu, czasie i skórze potrafi...

Gdy czuję,że mam dość,że nie mam już siły,wtedy przenoszę się do wspaniałej krainy "Wyobraźni".Mogę w niej przebywać kiedy chcę i jak długo chcę.Towarzyszy mi od samego początku.Nikt nie może mnie z niej wyciągnąć.To podróż bez końca,nigdy się nie skończy.To miejsce,gdzie marzenia się spełniają,gdzie wszystko istnieje.Nie ma żadnych ograniczeń.

Gdy czuję,że mam dość,że nie mam już siły,wtedy przenoszę się do wspaniałej krainy "Wyobraźni".Mogę w niej przebywać kiedy chcę i jak długo chcę.Towarzyszy mi od samego początku.Nikt nie może mnie z niej wyciągnąć.To podróż bez końca,nigdy się nie skończy.To miejsce,gdzie marzenia się spełniają,gdzie wszystko istnieje.Nie ma żadnych ograniczeń.

Moim miejscem był kiedyś kanał. Uwielbiałam tam chodzić, nie ważne czy było mi smutno, źle czy dobrze. Było to miejsce które mnie uspokajało. Lecz to było kiedyś. Na dzień dzisiejszy jest to mój własny pokój w którym siedzę całymi dniami. Lubię siedzieć w ciszy i uciec myślami do świata w mojej wyobraźni. Lecz są też takie chwile, gdzie mam dosyć swojego pokoju, to wracam w tamto miejsce nad kanałem.

Moim miejscem był kiedyś kanał. Uwielbiałam tam chodzić, nie ważne czy było mi smutno, źle czy dobrze. Było to miejsce które mnie uspokajało. Lecz to było kiedyś. Na dzień dzisiejszy jest to mój własny pokój w którym siedzę całymi dniami. Lubię siedzieć w ciszy i uciec myślami do świata w mojej wyobraźni. Lecz są też takie chwile, gdzie mam dosyć swojego pokoju, to wracam w...

Moje miejsce, do którego idę, gdy jest mi źle, to Donikąd. Idę tam, wyładowując swoje negatywne emocje, niosąc zmartwienia i ładując nimi moje nogi. Kiedy czuję, że nogi już trochę się zmęczyły, zmartwienia są już nieco przepracowane. W miejscu, które nazywam Donikąd ich nie ma. Nigdy tak naprawdę nie udało mi się tam dotrzeć, ale sama długa piesza wędrówka w kierunku Donikąd powoduje, że budzi się we mnie bunt i wola walki.

Moje miejsce, do którego idę, gdy jest mi źle, to Donikąd. Idę tam, wyładowując swoje negatywne emocje, niosąc zmartwienia i ładując nimi moje nogi. Kiedy czuję, że nogi już trochę się zmęczyły, zmartwienia są już nieco przepracowane. W miejscu, które nazywam Donikąd ich nie ma. Nigdy tak naprawdę nie udało mi się tam dotrzeć, ale sama długa piesza wędrówka w kierunku...

Moim ulubionym miejscem, które od wielu lat odwiedzam jest stary drewniany most. Wokół niego rośnie wiele wysokich drzew, wielorakie krzewy, kwiaty, paprocie... Stary wiadukt łączy ze sobą dwie piękne polany, które pamiętam od zawsze. Ów most jest dla mnie ważnym miejscem, gdyż zostawiłam tam wiele smutków, radości, łez, śmiechu, wspomnień... Ten stary dobry "przyjaciel" zna każdą moją tajemnicę, każdą obawę. Wiem, że gdy go odwiedzę mogę liczyć na cichy śpiew ptaków, uspokajający szum rzeki, w upalne dni chłód, który dadzą mi korony drzew, za to zimą o piękne krajobrazy pokryte białą pierzyną.

Moim ulubionym miejscem, które od wielu lat odwiedzam jest stary drewniany most. Wokół niego rośnie wiele wysokich drzew, wielorakie krzewy, kwiaty, paprocie... Stary wiadukt łączy ze sobą dwie piękne polany, które pamiętam od zawsze. Ów most jest dla mnie ważnym miejscem, gdyż zostawiłam tam wiele smutków, radości, łez, śmiechu, wspomnień... Ten stary dobry...

Myślę, że każdy ma miejsce, gdzie może uciec od wszystkiego. Od kłopotów. Tych ogromnych i malutkich. Za moim domem rozciągają się łąki. Pewnego dnia, gdy było mi źle poszłam na spacer. Szłam i szłam podążając wzdłuż polnej dróżki. W końcu doszłam do miejsca, w którym mogłam usiąść. Siedzę tam od kilku lat, za każdym razem, kiedy mnie coś gnębi. Jeśli pogoda jest na tyle brzydka, lub moje lenistwo osiąga punkt kulminacyjny zamykam się w pokoju i siedzę na parapecie. Banalne? Może tak, ale mogę wziąć książkę do ręki i czytać. Oczywiście robiąc przerwy na oglądanie owych łąk. Uwielbiam dostrzegać różne rzeczy. Lubię wyszukiwać malutkie ptaki w oddali, lub oglądać każdy kłos zboża, który się nawinie. Lubię, kiedy wieje wiatr. Lubię kiedy pada deszcz. Lubię kiedy świeci słońce. Odprężam się i często problemy maleją. Niektóre znikają, jakby za pomocą czarodziejskiej różdżki. Cieszę się, że mogę czasami zresetować się w taki sposób.

Myślę, że każdy ma miejsce, gdzie może uciec od wszystkiego. Od kłopotów. Tych ogromnych i malutkich. Za moim domem rozciągają się łąki. Pewnego dnia, gdy było mi źle poszłam na spacer. Szłam i szłam podążając wzdłuż polnej dróżki. W końcu doszłam do miejsca, w którym mogłam usiąść. Siedzę tam od kilku lat, za każdym razem, kiedy mnie coś gnębi. Jeśli pogoda jest na tyle...

Mam kilka miejsc, które odwiedzam, gdy jest mi smutno i źle. Wszystkie one napełniają mnie pozytywną energią i sprawiają, że zapominam o codziennych smuteczkach. Wymienię tylko dwa.
Gdy jest pogoda, sposobem na pozbycie się "dołka" jest szybki spacer nad Jezioro Maltańskie (jestem poznanianką). Obejdę sobie jeziorko dookoła, poprzyglądam się pływającym kaczuszkom, wsłucham się w śpiewy ptaków i inne dochodzące odgłosy, wyciszę swoje wnętrze, a otaczająca mnie zieleń od razu nastraja mnie pozytywnie.
Kiedy pogoda nie sprzyja wędrówkom, udaje się do centrum handlowego i odwiedzam księgarnie. Najczęściej jest to EMPiK albo Matras. Buszując wśród książek, stykając się z rozmaitymi bohaterami literackimi, kartkując pachnące świeżością egzemplarze zapominam o całym świecie i tracę poczucie czasu. Taka wizyta jest dla mnie ogromnym wyzwaniem. Uwielbiam wydawać pieniądze na książki i muszę walczyć sama z sobą, aby nie ulec mojej książkomanii...To doskonale odwraca moją uwagę od trapiących i przygnębiających myśli. A jeśli dodatkowo ulegnę pokusie, to moje myśli zaprzątają już zupełnie inne problemy typu: gdzie ja schowam tą książkę, przecież na półkach już nie mam miejsca...

Mam kilka miejsc, które odwiedzam, gdy jest mi smutno i źle. Wszystkie one napełniają mnie pozytywną energią i sprawiają, że zapominam o codziennych smuteczkach. Wymienię tylko dwa.
Gdy jest pogoda, sposobem na pozbycie się "dołka" jest szybki spacer nad Jezioro Maltańskie (jestem poznanianką). Obejdę sobie jeziorko dookoła, poprzyglądam się pływającym kaczuszkom, wsłucham...

Takim miejscem jest świat, gdzie żyją moje marzenia. Gdy jest mi źle, przenoszę się do niego i szybko cale to zło to naprawiam, likwiduje i zamieniam na dobre rzeczy, a wszystkie niedobre osoby płacą za swoje zachowanie. Wyobrażam sobie jaka wtedy byłabym szczęśliwa, dopóki w to nie uwierzę, a później powoli zaschną mi łzy i zasypiam spokojnie…

Takim miejscem jest świat, gdzie żyją moje marzenia. Gdy jest mi źle, przenoszę się do niego i szybko cale to zło to naprawiam, likwiduje i zamieniam na dobre rzeczy, a wszystkie niedobre osoby płacą za swoje zachowanie. Wyobrażam sobie jaka wtedy byłabym szczęśliwa, dopóki w to nie uwierzę, a później powoli zaschną mi łzy i zasypiam spokojnie…

Każdy z nas takie momenty w życiu, że chciałby się „odciąć” od teraźniejszości, problemów, brzydkiego szarego świata. Ja w takich momentach uciekam do… szafy. Zaczęło się od tego, że w wieku 10 lat przeczytałam książkę doskonale wszystkim znaną, czyli „Opowieści z Narnii. Lew, czarownica i stara szafa”. Mimo że w mojej szafie nie było przejścia do innego świata, stworzyłam tam moje własne magiczne gniazdko złożone z koców. W pudełku po butach trzymałam latarkę i moje najlepsze kredki (schowane przed bratem). Często wchodziłam do szafy i czytałam, ten nawyk pozostał do dziś, czasami zabieram ze sobą Mp3 z moją ulubioną muzyką. Teraz jednak kiedy już jestem starsza zazwyczaj wchodzę do mojego magicznego świata i po prostu siedzę w ciszy, mogę wtedy odpocząć po kolejnym dniu, i uporządkować moje pędzące we wszystkie strony myśli.

Każdy z nas takie momenty w życiu, że chciałby się „odciąć” od teraźniejszości, problemów, brzydkiego szarego świata. Ja w takich momentach uciekam do… szafy. Zaczęło się od tego, że w wieku 10 lat przeczytałam książkę doskonale wszystkim znaną, czyli „Opowieści z Narnii. Lew, czarownica i stara szafa”. Mimo że w mojej szafie nie było przejścia do innego świata, stworzyłam...