Dawno, dawno temu w biednej wiosce na zboczu gór urodziła się dziewczynka imieniem Perla. Była bardzo głodna i ciągle było jej zimno, gdyż z wyższych partii gór wiał groźnie szumiący wiatr. Dorastała jednak otoczona opieką i miłością, więc w przyszłości stała się kobietą pełną dobrego ducha. Pewnego dnia do jej rodzinnego domu zapukał przybysz z dalekich stron. Zgubił się i chciał odpocząć przez parę dni. Perla z zainteresowaniem słuchała jego opowieści o ciepłych krajach i głębokich morzach, gdyż sama nigdy nie opuściła wioski. Mężczyzna obiecał zabrać ją do wszystkich najpiękniejszych miejsc na ziemi. Perla ukradkiem skradała od niego pocałunki i spijała z jego ust miłosne wyznania. Którejś nocy podróżnik przyszedł w nocy do jej sypialni, a rankiem odszedł bez słowa. Perla cierpiała lecz wkrótce odkryła, że w jej brzuchu kryje się cząstka ukochanego. Postanowiła go odszukać i spełnić swoje marzenia...

Dawno, dawno temu w biednej wiosce na zboczu gór urodziła się dziewczynka imieniem Perla. Była bardzo głodna i ciągle było jej zimno, gdyż z wyższych partii gór wiał groźnie szumiący wiatr. Dorastała jednak otoczona opieką i miłością, więc w przyszłości stała się kobietą pełną dobrego ducha. Pewnego dnia do jej rodzinnego domu zapukał przybysz z dalekich stron. Zgubił się i...

Corrida… czerwień, byk, napięcie, ogromne emocje, niepewność co może się wydarzyć. Z czym jeszcze można skojarzyć te słowa, to widowisko?
Pasodoble- taniec, gra zmysłów, gra pozorów niczym akcja na hiszpańskiej arenie.
Jeśli chcesz poczuć przeszywające ciało dreszcze to koniecznie musisz to zobaczyć. A po zakończeniu będziesz chciał jeszcze i jeszcze, być może sam spróbować…
Taniec ten to sztuka pełna wyrazu, nastroju, to uwiecznienie efektownej pozy, mocnym uderzeniem niczym torreador powalający byka. Kobieta staje się dla mężczyzny czerwoną przynętą, którą chce mieć, nie spocznie jeśli jej nie zdobędzie…
Pasodoble – zapamiętasz ten taniec!
Moment, w którym Hanna przeczytała zaproszenie na drzwi otwarte do szkoły tańca hiszpańskiego odmienił jej życie. Będąc dzieckiem wszyscy mówili na nią mała poczwarka, będąc nastolatką zaczęła nabierać kobiecych kształtów. Jednak dopiero taniec pozwolił odkryć jej niesamowite piękno, które przerodziło się
w motyla, przybierającego różne postaci w tańcu. Jej talent został szybko zauważony a jej uroda przeszła do historii jako tajemnicza piękność o pseudonimie Motylica. Mężczyźni szaleli na jej punkcie, była gorącą kobietą na scenie, a w życiu kruchą i cichą istotą, którą nawet delikatny dotyk mógł zniekształcić, przeradzając się
z motyla w poczwarkę…

Corrida… czerwień, byk, napięcie, ogromne emocje, niepewność co może się wydarzyć. Z czym jeszcze można skojarzyć te słowa, to widowisko?
Pasodoble- taniec, gra zmysłów, gra pozorów niczym akcja na hiszpańskiej arenie.
Jeśli chcesz poczuć przeszywające ciało dreszcze to koniecznie musisz to zobaczyć. A po zakończeniu będziesz chciał jeszcze i jeszcze, być może sam...

Wiele lat temu na drugim końcu świata, równie zimnym co ten, miało miejsce spotkanie, które dało początek historii toczącej się po dzień dzisiejszy. Wydarzyło się to pewnego słonecznego, ale niezwykle mroźnego południa, podczas spaceru. Gdzie nie spojrzeć śnieg. Drzewa uginają się do samej ziemi pod ciężarem milionów drobnych płatków o fantazyjnych wzorach. Z dachów pobliskich budynków zwisają imponującej wielkości sople lodu. Ławki, chodniki i ulice przysypane grubą warstwą mroźniej pierzynki. Puch leci bez przerwy z nieba niczym po poduszkowej wojnie aniołów. Ale to nie tam toczy się prawdziwa walka, a na ziemi. Trudno jednak myśleć o wojnie, mając głowę pełną marzeń. Spod futrzanej czapki niemal zakrywającej mi oczy obserwuję ten bajeczny krajobraz. Z pobliskiej kawiarni dolatuje do mnie cudowny aromat kawy i piernika, słyszę śmiechy ludzi i niemalże w tym samym momencie czuję mocne uderzenie. Pospiesznie odwracam głowę i jedyne co widzę to para najcudowniejszych zielonych oczu…

Wiele lat temu na drugim końcu świata, równie zimnym co ten, miało miejsce spotkanie, które dało początek historii toczącej się po dzień dzisiejszy. Wydarzyło się to pewnego słonecznego, ale niezwykle mroźnego południa, podczas spaceru. Gdzie nie spojrzeć śnieg. Drzewa uginają się do samej ziemi pod ciężarem milionów drobnych płatków o fantazyjnych wzorach. Z dachów...

Wyobraźcie sobie świat taki sam jak nasz, lecz różniący się jednym szczegółem: jest pusty. Nie ma tu choćby jednego zwierzęcia czy człowieka. Dookoła panuje nieznośna nicość.
I właśnie w tym smutnym miejscu zjawiła się mała dziewczynka taka jak ty. Dopiero co była tak bardzo szczęśliwa, a teraz nagle ni z tego ni z owego została sama.
Usiadła na ziemi i skuliła się. Po jej rumianych policzkach zaczęły spływać łzy. Płakała i płakała przez wiele dni i nocy mając nadzieję, że ktoś jej pomoże.
Mijały miesiące, mijały lata. Dziecko płakało nadal i przestawało być już dzieckiem... i nagle uświadomiło sobie, że nikt mu nie pomoże. W tej chwili przestała płakać. Podniosła się i postanowiła, że sama spróbuje się stąd wydostać.

Nie znam dalszego ciągu tej bajki, nie wiem, jak się skończyła. Ale pomyślcie sobie: co by się stało, gdyby dziewczynka nie przestała płakać i nie pomyślała? Wtedy w tamto miejsce pojawiłaby się babcia stara i nadal płacząca. Na zewnątrz dorosła, we wnętrzu dziecko.

Wyobraźcie sobie świat taki sam jak nasz, lecz różniący się jednym szczegółem: jest pusty. Nie ma tu choćby jednego zwierzęcia czy człowieka. Dookoła panuje nieznośna nicość.
I właśnie w tym smutnym miejscu zjawiła się mała dziewczynka taka jak ty. Dopiero co była tak bardzo szczęśliwa, a teraz nagle ni z tego ni z owego została sama.
Usiadła na ziemi i skuliła się. Po jej...

W zaklętej dolinie, była zaklęta chatka, w której żyła zaklęta dziewczynka. Miała zaklętego psa, na którym jeździła po zaklętym lesie. Żyła samotnie. Czuła, że samotność łączyła się z zaklęciem.
- Ach, gdybym potrafiła odwrócić zaklęcie, nie byłabym sama - westchnęła, wsiadła na psa i ruszyła nad strumyk.
- Uważaj, zimna woda! - ostrzegła. Pies zamoczył pysk, kichnął i zaszczekał.
- Mówiłam ci!
Zmęczona usiadła na mchu, moczyła nogi i spoglądała w górę. Za drzewami widać było góry. Chciała policzyć ośnieżone szczyty , ale gubiła się przy siódmym.
- Czemu nie mogę policzyć tych głupich gór? - mruknęła zła - Góry nie ruszają się, więc...
- Wiem! - olśniło ją - To cyfra 7 jest zaczarowana. Jeśli odczaruję ją, policzę góry!
Wstała i podskoczyła w górę.
- 1! - krzyknęła wesoło.
- 2! - i podskok. - 3! 4! 5! 6! 7! 8!
Aż usiadła z wrażenia. Była zaskoczona i oszołomiona.
- Odczarowałam 7! Odczarowałam, piesku! - śmiała się.
Po chwili spoważniała i powiedziała:
- A teraz odczarujemy ciebie.

W zaklętej dolinie, była zaklęta chatka, w której żyła zaklęta dziewczynka. Miała zaklętego psa, na którym jeździła po zaklętym lesie. Żyła samotnie. Czuła, że samotność łączyła się z zaklęciem.
- Ach, gdybym potrafiła odwrócić zaklęcie, nie byłabym sama - westchnęła, wsiadła na psa i ruszyła nad strumyk.
- Uważaj, zimna woda! - ostrzegła. Pies zamoczył pysk, kichnął i...

Dawno temu w sklepie z zabawkami, na najdalszej półce siedziała laleczka, która jak inne laleczki nie była. Miała dwoje innych oczu i krzywe, rzadkie włosy. Jedna jej skarpetka była w paski, druga w kropki, a sukienka rwała się na kołnierzyku. Nikt jej nie chciał, dlatego spychana była coraz głębiej i głębiej, aż w końcu zniknęła pod warstwą pięknych nowych lalek dumnie pozujących i przyciągających dzieci.
Któregoś dnia do sklepu przyszedł pan z ogłoszeniem. Zbyteczne zabawki miały zostać przekazane w darze do pobliskiego szpitala i tam laleczka trafiła razem z kilkoma misiami i pajacykami, odbywając najpierw długą podróż w kartonie.
Gdy pudełko zostało otwarte laleczka poczuła jak w oczy razi ją ostre światło. Do kartonu powolutku podchodziły dzieci wybierając sobie zabawki, laleczka patrzyła, jak wokół niej robi się coraz więcej miejsca.
Aż w końcu do kartonu podeszła bladziutka, chudziutka dziewczyna z chusteczką na głowie. Do ręki miała podłączoną kroplówkę. Popatrzyła na laleczkę, uśmiechnęła się szeroko i skierowała rączkę wprost na nią...

Dawno temu w sklepie z zabawkami, na najdalszej półce siedziała laleczka, która jak inne laleczki nie była. Miała dwoje innych oczu i krzywe, rzadkie włosy. Jedna jej skarpetka była w paski, druga w kropki, a sukienka rwała się na kołnierzyku. Nikt jej nie chciał, dlatego spychana była coraz głębiej i głębiej, aż w końcu zniknęła pod warstwą pięknych nowych lalek dumnie...

Wyobraźcie sobie krainę, tak błyszczącą, że oczy bolą od patrzenia. Wieczny mróz maluje kwiaty na oknach i są to jedyne rośliny tam występujące. Ludzie, którzy tam mieszkają mają czerwone nosy, oczy łzawią im od patrzenia na biel a ich ciała nigdy nie są odsłonięte. Grube kożuchy, wełniane rękawice i walonki są nieodłącznym atrybutem obywateli tej krainy. Mieszkańcy tych ziem nigdy nie ściągali garderoby, przez co zapomnieli kształtów ludzkiego ciała. Żyli tak latami, w ciepłym pancerzu, odróżniając swoją płeć jedynie po oczach.
To tam urodziła się i wychowała Ellen, córka władcy świata wiecznej zimy. Pewnego dnia, Ellen wybrała się nad zamarznięte jezioro, by pojeździć na łyżwach. Tam spostrzegła mężczyznę pod którym załamał się lód i który ostatkiem sił wyszedł na brzeg. Niewiele myśląc podbiegła do niego, by mu pomóc zdjąć mokre ubranie i osłonić go jednym ze swoich ciepłych płaszczy. Widok nagiego torsu mężczyzny, który ukazał się jej oczom sprawił, że oblała się rumieńcem.

Wyobraźcie sobie krainę, tak błyszczącą, że oczy bolą od patrzenia. Wieczny mróz maluje kwiaty na oknach i są to jedyne rośliny tam występujące. Ludzie, którzy tam mieszkają mają czerwone nosy, oczy łzawią im od patrzenia na biel a ich ciała nigdy nie są odsłonięte. Grube kożuchy, wełniane rękawice i walonki są nieodłącznym atrybutem obywateli tej krainy. Mieszkańcy tych...

Była sobie dziewczyna, bardzo nieszczęśliwa. Żyła z dala od miłości, której pragnęła.
Cały dniami, łudziła się, że jej los odmieni ktoś, kto któregoś dnia spojrzy na nią i uwierzy w to co mówi. Potem jednak przestała mówć. Straciła nadzieję.
Ta kobieta była młoda i piękna. Nie na takie życie zasługiwała, jakie dostała od losu. Miała męża. Początkowo miał byc to książe z bajki. Bohater pozytywny. Przystojny i zadbany. Wierny. Wkrótce jednak okazało się inaczej.
Książe zamienił się w potwora. Niszczył dziewczynę na każdym kroku ich wspólnej egzystencji. Niszczył z zewnątrz i od środka. Bił i poniżał w dzień, wieczorami gwałcił i odbierał jej dumę.
Pewnego dia dziewczyna zaszła w ciążę. Wkrótce potem urodziła córeczkę. Równie śliczną jak ona, ale z oczami podobnymi do ojca.
Parę lat później, los dał kobiecie drugą córkę. I tym razem zadrwił z niej, dając dziecko idealnie wyglądające jak oprawca.
Dziewczyna marniała w oczach. Jej córki rosły i rozdrapywały rany. Nie mogła uwierzyć, że Bóg mógł być tak niesprawiedliwy...

Była sobie dziewczyna, bardzo nieszczęśliwa. Żyła z dala od miłości, której pragnęła.
Cały dniami, łudziła się, że jej los odmieni ktoś, kto któregoś dnia spojrzy na nią i uwierzy w to co mówi. Potem jednak przestała mówć. Straciła nadzieję.
Ta kobieta była młoda i piękna. Nie na takie życie zasługiwała, jakie dostała od losu. Miała męża. Początkowo miał byc to książe z...

Każda historia ma swój początek i koniec, moja zaczęła się dawno temu, chociaż ciągle ten dzień jest świeży w mojej pamięci. Byłam młoda i niczego się nie bałam. To były czasy, kiedy potrzebni byli ludzie odważni. Wyobraźcie sobie moje drogie, że dużo bardziej boję się zaryzykować teraz, kiedy nic mi nie grozi, niż wtedy, kiedy człowiek na każdym kroku mógł stracić życie. Dzień, w którym wszystko się zaczęło niczym się nie wyróżniał od pozostałych. Było przeraźliwie zimno, a ja musiałam iść pieszo do sklepu. Brodziłam w śniegu sięgającym do kolan przez ponad godzinę, ponieważ sklep był daleko. Nic nie zapowiadało, że coś się wydarzy. Stanęłam w kolejce zacierając ręce z zimna Wtedy podjechał samochód. Duży, wojskowy z wysokim podwoziem. I wysiadł On. Nigdy nie zapomnę tego widoku. Czarny płaszcz okrywał jego ciało. Ciemne włosy powiewały na silnym wietrze mimo to uśmiechał się.
Uśmiechał się do mnie…

Każda historia ma swój początek i koniec, moja zaczęła się dawno temu, chociaż ciągle ten dzień jest świeży w mojej pamięci. Byłam młoda i niczego się nie bałam. To były czasy, kiedy potrzebni byli ludzie odważni. Wyobraźcie sobie moje drogie, że dużo bardziej boję się zaryzykować teraz, kiedy nic mi nie grozi, niż wtedy, kiedy człowiek na każdym kroku mógł stracić życie....

Marysia: Dawno temu żyła sobie dziewczynka o imieniu Lauris. Pewnego dnia zmarł jej ojciec. To był szok. Zamknięta w sobie Lauris chciała popełnić samobójstwo. Matka kochała swoją córkę ponad wszystko i jako najważniejszy cel postawiła sobie przywrócenie szczęścia córce. Uczyniła wszystko, co w jej mocy, aby odzyskać dawną Lauris. Z biegiem czasu dziewczynka odzyskała nadzieję. Przestała płakać w nocy, nie zamykała się już w swoim pokoju.

Pewnego dnia Lauris i jej matka wybrały się na polanę, aby spokojnie pospacerować i nacieszyć się latem.

- Jesteś moim najdroższym skarbem - mama pocałowała Lauris w czoło.

Lauris uśmiechnęła się. Ból po stracie ojca wciąż wbijał się w serce jak kolec, ale matka stanowiła środek przeciwbólowy. Postawiła pierwszy krok na powalonym drzewie, które prowadziło na drugą stronę płytkiej, lecz lodowatej rzeki. Matka ruszyła zaraz za nią.

Nagle Lauris usłyszała plusk. Odwróciła się w ułamku sekundy.

Ciało matki leżało w rzece.

Ostry kamień wbił jej się w skroń.
faktycznie bajka. aż przyjemniej się po tym zasypia...

Marysia: Dawno temu żyła sobie dziewczynka o imieniu Lauris. Pewnego dnia zmarł jej ojciec. To był szok. Zamknięta w sobie Lauris chciała popełnić samobójstwo. Matka kochała swoją córkę ponad wszystko i jako najważniejszy cel postawiła sobie przywrócenie szczęścia córce. Uczyniła wszystko, co w jej mocy, aby odzyskać dawną Lauris. Z biegiem czasu dziewczynka odzyskała...