Czym jest digiświat? Czy to coś realnego, namacalnego, czy coś wytworzonego przez ludzką wyobraźnię, coś co pozwala na przekraczanie wszystkich barier, granic?

Ostatnio przeczytałam książkę "Płytki umysł" Nicholasa Carra. Zmusiła mnie do wielu refleksji. Opisuje ona jak bardzo zmienia się nasz mózg, gdy korzystamy z internetu, gdy mamy wszystko na wyciągnięcie ręki, gdy nie musimy już czytać książek, by się czegoś dowiedzieć, gdy nie jesteśmy zmuszani do refleksji, własnych przemyśleń, rozważań, bo wszystko mamy podane na tacy. Media nieustannie bombardują nas informacjami, opiniami - jak się w tym odnaleźć?

Carr w swojej książce stawia jeszcze odważniejszą tezę. Stwierdza, że digitalizacja świata prowadzi do zaniku człowieczeństwa, do jego "powolnej erozji ". Jak to możliwe? Odpowiedź jest bardzo prosta. Człowiek, który żyje w ciągłym biegu, musi wykonać wszystko "na zaraz", "na teraz", nie ma czasu na głębokie procesy myślowe. A przez to, że automatyzujemy pracę naszego umysłu, oddajemy mu kontrolę nad przepływem myśli.

W świecie cyfrowym, w którym ludzie to profile, a miejsca to lokalizacje w Google Maps i pokoje na czatach, zachować głębokie relacje międzyludzkie jest trudno. Obcowanie z ludźmi jest tak samo potrzebne dziś, jak i w przeszłości. Każdy człowiek (naprawdę wierzę, że każdy), potrzebuje realnego, prawdziwego, a nie wirtualnego kontaktu z innymi ludźmi. W dzisiejszych czasach przez rozwiniętą i wciąż rozwijającą się technikę jest to coraz trudniejsze. Nie angażując się za bardzo możemy bowiem porozmawiać z każdym. Zadanie, które przed nami stoi to zastanowienie się nad tym, czego szukamy - czy płytkiej znajomości z facebooka, czy głębokiej relacji? I jeśli wybieramy tę drugą możliwość, musimy walczyć o nią i dawać z siebie wszystko każdego dnia.

Czym jest digiświat? Czy to coś realnego, namacalnego, czy coś wytworzonego przez ludzką wyobraźnię, coś co pozwala na przekraczanie wszystkich barier, granic?

Ostatnio przeczytałam książkę "Płytki umysł" Nicholasa Carra. Zmusiła mnie do wielu refleksji. Opisuje ona jak bardzo zmienia się nasz mózg, gdy korzystamy z internetu, gdy mamy wszystko na wyciągnięcie ręki, gdy...

Czy w obecnym digiświecie obcowanie z żywym ciałem drugiego człowieka potrzebne jest bardziej czy mniej?

Wypowiem się w formie, którą od jakiegoś czasu się posługuję - zabierając głos wobec zjawisk dzisiejszego świata poprzez wycięte z gazet strzępki informacji i umieszczanie ich w odmiennym od źródłowego kontekście, nadającym zupełnie inne znaczenie.

Poniższy collage odnosi się właśnie do postawionej w treści konkursu kwestii. Jego interpretację pozostawiam już czytelnikom.

Czy w obecnym digiświecie obcowanie z żywym ciałem drugiego człowieka potrzebne jest bardziej czy mniej?

Wypowiem się w formie, którą od jakiegoś czasu się posługuję - zabierając głos wobec zjawisk dzisiejszego świata poprzez wycięte z gazet strzępki informacji i umieszczanie ich w odmiennym od źródłowego kontekście, nadającym zupełnie inne znaczenie.

Poniższy collage...

Dziś mija już kolejny miesiąc, odkąd Jacek wyjechał do pracy do Stanów. On wciąż mówi, że to nic, że przecież co dzień rozmawiamy ze sobą, że przysłał mi te wsystkie gadżety. Mnie brakuje jego ciała. Brakuje jego ust, jego ramion, w których mogłabym utonąć, jak niegdyś. Tęsknię za dotykiem jego dłoni, za pieszczotą słów szeptanych do ucha. Stroję się dla niego, na te kilka chwil przy kamerce, maluję, tak jak lubi i robię wszystko by myślał, że jest dobrze. Ale czuję, że jesteśmy sobie coraz bardziej obcy, nie wiem, jak wytrzymam kolejne tygodnie...
...
Marta znów wyglądała cudnie. Ach... ten pomysł z erotycznymi rozmowami przez internet był rewelacyjny. Wiadomo, że to nie to samo, ale jest dobrze. Damy radę, jeszcze tylko pół roku!

Dziś mija już kolejny miesiąc, odkąd Jacek wyjechał do pracy do Stanów. On wciąż mówi, że to nic, że przecież co dzień rozmawiamy ze sobą, że przysłał mi te wsystkie gadżety. Mnie brakuje jego ciała. Brakuje jego ust, jego ramion, w których mogłabym utonąć, jak niegdyś. Tęsknię za dotykiem jego dłoni, za pieszczotą słów szeptanych do ucha. Stroję się dla niego, na te kilka...

Jako, że żyjemy w czasach, w których to seks i erotyka zalewają nas z każdej strony, odpowiedź na to pytanie jest trudna i niejednoznaczna. Dzisiaj także, przyjemność odczuwana z bliskiego kontaktu z drugim ciałem, która może wyrażać się chociażby przez przytulenie, zastępowana jest przez niezliczone ilości zastępników, jakie oferuje nam np. Internet. Bez wątpienia wpływ na ten delikatny temat, jakim jest bliskość dwóch ciał, ma także rozwój oraz kształtowanie się nowych cech społecznych u obu płci. Patrząc na dzisiejsze, tak bardzo zróżnicowane społeczeństwo, ciśnie się na usta: „i tak, i nie”. Bo jednak cofając się kto by pomyślał, że kobiety będą tak wyzwolone, a mężczyźni staną się tak zniewieściali. Czy pokolenie naszych rodziców miało dostęp do sex shopów i do wyboru różnego typu　zabawek: kulek gejszy, wibratorów, sztucznych pochew, czy gumowych lalek? Oczywiście, że nie, a jeżeli tak to w niewielkim stopniu. Na pewno nie było tak wielkiego wyboru jak teraz. I wtedy bliskość drugiego człowieka była naprawdę potrzebna. Nie było komputerów i żeby porozmawiać, trzeba było się spotkać twarzą w twarz. A teraz?　Kiedy mamy do wyboru szybkie intensywne doznania w komputerowym świecie nie mamy czasu na intymność i spotkania z innymi ludźmi. Tak więc można powiedzieć, że bliskość jest nudna, niepotrzebna, długa i trudna. Niestety wymaga także poświęceń, czego w dzisiejszym świecie nie lubimy. Jednak czym jest życie bez bliskości drugiego człowieka? Przecież najważniejsze chwile to te spędzone z ukochaną osobą, z przyjacielem, dziećmi… Gdy możemy się przytulić, poczuć zapach drugiej osoby, odczuć ciepło od niej bijące. Nic nie zastąpi rozmowy z patrzeniem sobie w oczy, klepnięcia przyjaciela po ramieniu albo zabawnego „poczochrania” włosów. Moim zdaniem w otaczającej nas współczesności czy bliskość ma znaczenie, czy nie, decyduje każdy z nas i nie da się określić jednego jedynego nurtu dla ogółu.

Jako, że żyjemy w czasach, w których to seks i erotyka zalewają nas z każdej strony, odpowiedź na to pytanie jest trudna i niejednoznaczna. Dzisiaj także, przyjemność odczuwana z bliskiego kontaktu z drugim ciałem, która może wyrażać się chociażby przez przytulenie, zastępowana jest przez niezliczone ilości zastępników, jakie oferuje nam np. Internet. Bez wątpienia wpływ na...

Wczoraj w nocy płakałam. Przedwczoraj też. I przed przedwczoraj. Wygląda na to, że powstał z tego mój mały, prywatny rytuał. Płacz oczyszcza, to jedno, ale nie w tym rzecz. Po solidnej dawce łez, zaaplikowanych niczemu winnej, wygniecionej poduszce, w których wraz z wodą płyną małe cząstki codziennej, słonej frustracji, jestem najzwyczajniej w świecie wykończona. Wtedy wreszcie wszelkie myśli, które tak boleśnie dają się we znaki nocą znikają i mogę zasnąć. To dobrze. Dzięki temu rano mogę wstać, może niekoniecznie wyspana, ale z gotowym do przyklejenia fałszywym uśmiechem. W biurze, w którym pracuję, gdzie każdy pracownik ma swój oddzielny boks, nikogo nie obchodzi nic więcej oprócz tego właśnie uśmiechu, który niewątpliwie świadczy o miłym usposobieniu i równowadze psychicznej. O ironio. Moje życie towarzyskie zbyt często ogranicza się ostatnimi czasy do wymienienia kilku błahych uwag na Facebooku z dawno niewidzianym „przyjacielem”. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz ktoś mnie przytulił. Podejrzewam, że gdyby do tego doszło, poskładałabym się wreszcie do kupy. Pamiętam jak babcia mawiała, że każdy potrzebuje bliskości drugiego człowieka. Tak było, jest i będzie, mówiła z powagą. Tuliła mnie wtedy do siebie tak mocno jak tylko pozwalały jej na to wątłe ramiona. Wówczas, jako nieświadomy niczego podlotek, nie do końca ją rozumiałam. Śmiałam się jedynie, próbując oswobodzić się z uścisku. Teraz, dziesięć lat po śmierci babci jej życiowe prawdy wiercą dziury w moim mózgu, jedną po drugiej. To rzeczywistość się zmieniła, nie nasze potrzeby. Życie się uprościło, kontakty międzyludzkie uległy digitalizacji. A przecież wszyscy nadal tak samo jak pięćdziesiąt czy sto lat temu potrzebujemy bliskości, zarówno duchowej jak i cielesnej. Wszyscy tkwimy w tym bagnie po uszy, ale nikt nie waży się, by zdjąć z twarzy maskę. W ten sposób chyba próbujemy ukryć własny strach. Cóż, to prawda, ja sama boję się wręcz panicznie. Dziś w nocy znów będę płakać. Jutro pewnie też. I pojutrze.

Wczoraj w nocy płakałam. Przedwczoraj też. I przed przedwczoraj. Wygląda na to, że powstał z tego mój mały, prywatny rytuał. Płacz oczyszcza, to jedno, ale nie w tym rzecz. Po solidnej dawce łez, zaaplikowanych niczemu winnej, wygniecionej poduszce, w których wraz z wodą płyną małe cząstki codziennej, słonej frustracji, jestem najzwyczajniej w świecie wykończona. Wtedy...

Mogłoby się wydawać, że w dzisiejszym świecie fizyczna obecność drugiego człowieka nie jest do niczego potrzebna - w końcu mamy internet! Tyle informacji, portale społecznościowe... Niemal nieograniczone możliwości. Jednak właśnie teraz jesteśmy bardziej samotni niż kiedykolwiek. Szukamy obecności drugiej osoby w wirtualnym świecie, w realnym zamykamy się w sobie. Staramy trzymać się na dystans od innych, nikogo nie dopuszczamy do siebie. Jak na ironię nie potrafimy porozmawiać z kimś w szczerze, w cztery oczy, ale podzielimy się swoimi problemami z całym światem. Tylko kogo to obchodzi?
Nic nie jest w stanie zastąpić nam żywego, ciepłego ciała drugiej osoby. Musimy czuć oddech na skórze, bicie serca i to nie tylko swojego. To dla nas za mało, potrzebujemy bliskości. Taką mamy naturę, nic nie może nam zastąpić obcowania z drugim człowiekiem. Jest to nam potrzebne niemalże na równi z powietrzem.

Mogłoby się wydawać, że w dzisiejszym świecie fizyczna obecność drugiego człowieka nie jest do niczego potrzebna - w końcu mamy internet! Tyle informacji, portale społecznościowe... Niemal nieograniczone możliwości. Jednak właśnie teraz jesteśmy bardziej samotni niż kiedykolwiek. Szukamy obecności drugiej osoby w wirtualnym świecie, w realnym zamykamy się w sobie. Staramy...

Moim zdaniem w dzisiejszych czasach obcowanie z żywym ciałem drugiego człowiekia jest jak najbardziej potrzebne. Może nam się zdawać, że obecnie ze swoimi problemami, smutkami, nieszczęśliwymi miłościami możemy podzielić się chociażby na blogu, czacie, facebook'u, jednak głębiej zastanawiąjąc się nad tym, to właśnie przez tą sztuczność z jaką spotykamy się w sieci odczuwamy chęć powrotu do świata realnego- posiadanie przy swoim boku ukochanej osoby, z którą moglibyśmy przeżywać piękne chwile uniesień i rozwijania się uczucia.

Moim zdaniem w dzisiejszych czasach obcowanie z żywym ciałem drugiego człowiekia jest jak najbardziej potrzebne. Może nam się zdawać, że obecnie ze swoimi problemami, smutkami, nieszczęśliwymi miłościami możemy podzielić się chociażby na blogu, czacie, facebook'u, jednak głębiej zastanawiąjąc się nad tym, to właśnie przez tą sztuczność z jaką spotykamy się w sieci odczuwamy...

Myślę, że XXI wiek, to czas, w którym ludzie otworzyli się na siebie znacznie bardziej niż przedtem. Poprzez ogrom portali społecznościowych, telefonów i internetowych poczt, wzrosła ogólna "więź społeczności". Jednakże minusem jest to, że ludzie nadużyli tejże więzi i okres beztroski przerodził się w samowolę, bowiem ludzie zaczęli nie wstydzić się miłości, którą zaczęto dodawać w formie krótkich filmów na Internet do ogólnego wglądu ludzi. Społeczeństwo nie wstydzi się również wyznawać uczucie publicznie, bez żadnych zastanowień. Właśnie to jest największym problemem świata, który wcześniej trzymał ludzi pod kloszem, a teraz ci wywołali wielką rewolucję.

Myślę, że XXI wiek, to czas, w którym ludzie otworzyli się na siebie znacznie bardziej niż przedtem. Poprzez ogrom portali społecznościowych, telefonów i internetowych poczt, wzrosła ogólna "więź społeczności". Jednakże minusem jest to, że ludzie nadużyli tejże więzi i okres beztroski przerodził się w samowolę, bowiem ludzie zaczęli nie wstydzić się miłości, którą zaczęto...

Zależy jak na to spojrzeć . Wszystko dzieje się w umyśle,w którym "przerabiamy" digiświat. Są dwie możliwości.
Pierwsza ,kiedy to digiciało wygrywa,bo to łatwiej i przyjemniej,kiedy to nasze popędy domagają się zaspokojenia,trudno przemóc się i namawiać drugą osobę kiedy to "boli głowa, nie ma ochoty, jest zmęczony, śpiący".Można się też doszukać w tym plusów,bo kiedy ktoś ma spaczony umysł, to lepiej swoje wybujałe, moralnie nieetyczne pociągi pozostawić w wirtualnej sferze.
Druga,kiedy zwycięża ciało drugiego człowieka.Mam na myśli wrażliwców,wyczulonych na diabelskie szczególiki,których nigdy żadna technologia nie przedstawi za pomocą "digi",mowa o klimatycznej atmosferze,tym płomyczku w oczach,zagęszczonym powietrzu,zapachu,efektów-pracujących na granicy możliwości-zmysłów,etc.
Jeśli idzie o mnie,w taką jesienną bezsenna noc,kiedy nie trudno o dołek czy depreche,wolę przytulać się do Ciała swojego chłopaka i czuć jego ciepło a nie powiew nadwyrężającego się wentylatora przegrzanego laptopa ;)

Zależy jak na to spojrzeć . Wszystko dzieje się w umyśle,w którym "przerabiamy" digiświat. Są dwie możliwości.
Pierwsza ,kiedy to digiciało wygrywa,bo to łatwiej i przyjemniej,kiedy to nasze popędy domagają się zaspokojenia,trudno przemóc się i namawiać drugą osobę kiedy to "boli głowa, nie ma ochoty, jest zmęczony, śpiący".Można się też doszukać w tym plusów,bo kiedy ktoś...

Być może jesteśmy ostatnią epoką, w której obcowanie z żywym ciałem drugiego człowieka jest potrzebne w ogóle. W (nomen omen) stosunku do minionych czasów potrzeba ta jest pewnie jeszcze większa.

Wcześniej oczywiście nie było wyboru. Interakcja między ludźmi zakładała kontakt z drugim człowiekiem. Kiedy zaczęło się to zmieniać, kiedy zaczęliśmy bywać on-line, a później zaczęliśmy bywać off-line, aż w końcu zerwaliśmy się z tej liny i jesteśmy on bezprzewodowo i bezterminowo, chęć kontaktu pozawirtualnego nasiliła się. Zamknięci w ekranach elektronicznych urządzeń coraz to nowej wielkości, wyglądamy z utęsknieniem przez okna przeglądarek, chcąc dotknąć Innego, by upewnić się o własnej prawdziwości. Chcemy coś poczuć, coś przeżyć, by zaktualizować własne człowieczeństwo.

To nowa potrzeba, nieistniejąca w analogowych czasach. Ale też całkiem możliwa do unieważnienia w przyszłości. Jeśli technologia nadal będzie się rozwijała i komputery będą mogły zostać ubrane w ciała przypominające człowieka, wtedy ta furtka zostanie zamknięta.

Być może jesteśmy ostatnią epoką, w której obcowanie z żywym ciałem drugiego człowieka jest potrzebne w ogóle. W (nomen omen) stosunku do minionych czasów potrzeba ta jest pewnie jeszcze większa.

Wcześniej oczywiście nie było wyboru. Interakcja między ludźmi zakładała kontakt z drugim człowiekiem. Kiedy zaczęło się to zmieniać, kiedy zaczęliśmy bywać on-line, a później...