Ja najbardziej lubię kryminały w starym tradycyjnym stylu gdzie trup jest trupem, detektyw detektywem a morderca psychopatą z ponadprzeciętną inteligencją. Nie móżdżkiem wielkosci orzeszka, który morduje dla zabawy i ślizga się przypadkiem zanim go złapią.

Ja najbardziej lubię kryminały w starym tradycyjnym stylu gdzie trup jest trupem, detektyw detektywem a morderca psychopatą z ponadprzeciętną inteligencją. Nie móżdżkiem wielkosci orzeszka, który morduje dla zabawy i ślizga się przypadkiem zanim go złapią.

Kryminały zaczęłam czytać dość późno w porównaniu do pozostałej części literackiej, którą chłonęłam odkąd pamiętam. I pierwszym moim zderzeniem z kryminałem był Mock oraz Harry Hole. Dlatego w dużej mierze skupiam się na głównych bohaterach to oni przykuwają moją uwagę, ze względu na swoją degradację społeczną, im bardziej są zgorszeni tym lepiej. Jest to swoiste przeciwieństwo np. bohaterów JL.Wiśniewskiego, który sprawia, że mężczyźni stoją na piedestale wśród marzeń większości kobiet. Zadziwiające jest to, że właśnie taki bohater mnie najbardziej przyciąga, jego perypetie, jak i jego wyobcowanie społeczne sprawiają, że wzbudza we mnie jeszcze większą sympatię – choć wiem, że w realnym życiu nie zwróciłabym na niego uwagi.

Kryminały zaczęłam czytać dość późno w porównaniu do pozostałej części literackiej, którą chłonęłam odkąd pamiętam. I pierwszym moim zderzeniem z kryminałem był Mock oraz Harry Hole. Dlatego w dużej mierze skupiam się na głównych bohaterach to oni przykuwają moją uwagę, ze względu na swoją degradację społeczną, im bardziej są zgorszeni tym lepiej. Jest to swoiste...

Co w kryminałach przypada mi najbardziej do gustu? Element zaskoczenia. Nieważne po jakie motywy sięgają autorzy. Nieważne czy nawiązują do prawdziwych wydarzeń. Ważne, aby cały czas trzymali czytelnika w napięciu, zaskakiwali, zmuszali do myślenia. Lubię kiedy rozwiązanie jest wręcz wstrząsające np. gdy od pierwszych stron książki kibicujemy jednym bohaterom uznając ich za nieskazitelnie dobrych, tymczasem zakończenie pokazuje, że tak naprawdę to oni dopuścili się zbrodni. Lubię gdy zakończenie zmusza to ponownego przeanalizowania całej książki i spojrzenia na nią z innej perspektywy.

Co w kryminałach przypada mi najbardziej do gustu? Element zaskoczenia. Nieważne po jakie motywy sięgają autorzy. Nieważne czy nawiązują do prawdziwych wydarzeń. Ważne, aby cały czas trzymali czytelnika w napięciu, zaskakiwali, zmuszali do myślenia. Lubię kiedy rozwiązanie jest wręcz wstrząsające np. gdy od pierwszych stron książki kibicujemy jednym bohaterom uznając ich za...

Humor. Zdecydowanie na pierwszym miejscu, a potem długo długo NIC.
Trup trupem, ale pośmiać też się trzeba.
Nie znoszę kryminałów z nabzdyczonymi detektywami. Praca odebrała Ci życie prywatne? Żona wystawiła Ci walizki za drzwi, bo od 7 lat nie byłeś w domu na kolacji? Córka pyta na twój widok: "mamo, kim jest ten pan?!". To twój problem. Ja nie muszę o tym czytać. Nie interesuje mnie też twoje uzależnienia i choroby. Domagam się jednak komizmu sytuacyjnego, charakterologicznego i (koniecznie!) słownego. Inaczej naprawdę trudno strawić te wszystkie nieszczęścia i wybebeszone flaki walające się po miejscu zbrodni.

Humor. Zdecydowanie na pierwszym miejscu, a potem długo długo NIC.
Trup trupem, ale pośmiać też się trzeba.
Nie znoszę kryminałów z nabzdyczonymi detektywami. Praca odebrała Ci życie prywatne? Żona wystawiła Ci walizki za drzwi, bo od 7 lat nie byłeś w domu na kolacji? Córka pyta na twój widok: "mamo, kim jest ten pan?!". To twój problem. Ja nie muszę o tym czytać. Nie...

Kryminał… Żeby był interesujący, nie mogę w trakcie czytania zastanawiać się nad zawartością „cukru w cukrze”, że nawiążę do klasyka z „Poszukiwany, poszukiwana”. Dlatego nie będzie odkrywcze stwierdzenie, iż musi się znaleźć w kryminale przede wszystkim… kryminał! A ten, z definicji, posiada jakąś zbrodnią, musi się tam znaleźć zatem jakiś przestępca oraz ktoś, kto postara się go złapać, ustalając jednak wcześniej, kim ów zbrodniarz w ogóle jest… I tu dochodzimy do istotnego punktu.

Niechże nam autorzy serwują w kryminałach, co chcą! Naprawdę! Niech to będzie nawiązanie do historii prawdziwych, niech nas rzucają w mgłę przeszłości, niech nam fundują INTERESUJĄCE tło obyczajowe, które MA jakiś wpływ na rozwój akcji, niech nam – to koniecznie – przedstawią niebanalnego psychopatę, geniusza zła (przyznajcie, uwielbiacie tych świrów, ja na pewno!), który swą inteligencją zwodzi i szokuje policjantów. A skoro o nich mowa, niech ten policjant będzie nietuzinkowy, odarty z mdłego amerykańskiego patosu, niech będzie człowiekiem z krwi i kości, skłonnym do błędów, omylnym…
Lecz…
Niech w tym wszystkim autor prowadzi przewrotną grę, zwłaszcza z CZYTELNIKIEM, bo najlepszy kryminał, jak wspomniałem, może mieć, co chce, wszelkie motywy dozwolone, ale musi, no MUSI nas oszukać, by na końcu każdy z nas mógł powiedzieć: „No, tego się nie spodziewałem!”.
Konkludując, co jest zatem najlepsze w kryminale? Każdy motyw, bez ograniczeń, który wyszedł spod pióra (palców?) mistrza Jo Nesbo…

Kryminał… Żeby był interesujący, nie mogę w trakcie czytania zastanawiać się nad zawartością „cukru w cukrze”, że nawiążę do klasyka z „Poszukiwany, poszukiwana”. Dlatego nie będzie odkrywcze stwierdzenie, iż musi się znaleźć w kryminale przede wszystkim… kryminał! A ten, z definicji, posiada jakąś zbrodnią, musi się tam znaleźć zatem jakiś przestępca oraz ktoś, kto postara...

Motywy innych książek które zainspirowały autora i ich treści konsekwentnie wpływające na środowisko akcji czytanego dzieła. To niesamowite kiedy jedna książka wprowadza i wciąga Cię w kolejne a w konsekwencji zwortnice na torach naszego czytelnictwa przeskakują w inne światy a my podążamy wytyczaną ścieżką odkrywając nowe światy i przestrzenie....
Czasem może to być też jedna zapożyczona lub stworzona sentencja która ma moc sprawczą i jednym gestem słowa zmienia nas i uczy czegoś nowego.

Motywy innych książek które zainspirowały autora i ich treści konsekwentnie wpływające na środowisko akcji czytanego dzieła. To niesamowite kiedy jedna książka wprowadza i wciąga Cię w kolejne a w konsekwencji zwortnice na torach naszego czytelnictwa przeskakują w inne światy a my podążamy wytyczaną ścieżką odkrywając nowe światy i przestrzenie....
Czasem może to być też...

Myślę, że dużo zależy od stylu pisarskiego autora. U jednych nawiązania do autentycznych wydarzeń są cudowne i intrygujące; stanowią wspaniałe nawiązanie, u innych oznaczają coś niemal ocierającego się o plagiat tychże autentycznych zdarzeń, choć powinno być tylko inspiracją. Odnośnie fantastycznych motywów, to moim osobistym mistrzem w tej dziedzinie jest Stephen King.

Myślę, że dużo zależy od stylu pisarskiego autora. U jednych nawiązania do autentycznych wydarzeń są cudowne i intrygujące; stanowią wspaniałe nawiązanie, u innych oznaczają coś niemal ocierającego się o plagiat tychże autentycznych zdarzeń, choć powinno być tylko inspiracją. Odnośnie fantastycznych motywów, to moim osobistym mistrzem w tej dziedzinie jest Stephen King.

W kryminale koniecznie musi dojść do zbrodni zabójstwa. Oczywiście napady rabunkowe,uprowadzenia i inne takie też są w porządku,ale to zabójstwo(lub jeszcze lepiej cała seria) dodaje kryminałowi smaczku. Poza tym prowadzący śledztwo musi,naprawdę musi być mężczyzną. Najlepiej zmagającym się z demonami przeszłości.I to on musi być głównym bohaterem. Wtedy książka wydaje mi się bardziej interesująca.

W kryminale koniecznie musi dojść do zbrodni zabójstwa. Oczywiście napady rabunkowe,uprowadzenia i inne takie też są w porządku,ale to zabójstwo(lub jeszcze lepiej cała seria) dodaje kryminałowi smaczku. Poza tym prowadzący śledztwo musi,naprawdę musi być mężczyzną. Najlepiej zmagającym się z demonami przeszłości.I to on musi być głównym bohaterem. Wtedy książka wydaje mi...

Najbardziej lubię historie kryminalne, których miejsca akcji są prawdziwe. Nie ma nic lepszego niż wycieczka śladami seryjnego mordercy! Marzy mi się opowieść, której akcja będzie działa się w mieście, w którym mieszkam. Sami pomyślcie, studiować na tym samym uniwersytecie, co słynny detektyw! Może i jest wymyślony, ale kiedy zanurzam się w kartkach powieści mam wrażenie, że jest jak najbardziej realny, dlatego chciałabym czasem znaleźć się w tym samym miejscu, co on.

Najbardziej lubię historie kryminalne, których miejsca akcji są prawdziwe. Nie ma nic lepszego niż wycieczka śladami seryjnego mordercy! Marzy mi się opowieść, której akcja będzie działa się w mieście, w którym mieszkam. Sami pomyślcie, studiować na tym samym uniwersytecie, co słynny detektyw! Może i jest wymyślony, ale kiedy zanurzam się w kartkach powieści mam wrażenie,...

Zabieg budowania zbrodni, w oparciu o historyczne tło, Ingar Johnsrud przećwiczył przy okazji swego debiutu, gdzie wydarzenia II wojny światowej, stały się istotne w kontekście motywu zbrodni, z którą zmierzył się Frederik Beier. Odpowiedź na pytanie czy nawiązania do wątków historycznych, autentycznych osób itp. stanowią wartość dodaną kryminału, zależy od indywidualnego podejścia czytelnika. Osobiście jestem zwolennikiem epizodycznego wprowadzania autentycznych postaci i zdarzeń, co w mym odczuciu, pozwala odnieść wrażenie, że czytelnik jest częścią Świata, który przedstawia mu autor. Wprowadzenie prawdziwych wydarzeń, używając języka internautów, może być „linkiem”, którym autor odsyła nas do wartych poznania wydarzeń, które z jego punktu widzenia, nie wniosłoby nic do akcji kryminału. Przykładem, przychodzącym mi na myśl, jest wzmianka o „Sprawie Połanieckiej” w „Ziarnie Prawdy” Z.Miłoszewskiego, będąca dla mnie impulsem do poznania faktów tej makabrycznej zbrodni. Naturalnym wydaje mi się także rozwijanie wątków osobistych bohatera, z którym czytelnik powinien poczuć więź. Zaufanie, współczucie, sympatie – coś co pozwoli nam rozwiązać z nim tajemniczą sprawę. W końcowym rozrachunku, o jakości kryminału decydują składowe – pomysł, motyw, tło, wątki poboczne – zastosowane przemyślanie i w odpowiednich proporcjach, sprawiają, że czytelnik nie musi męczyć się niczym konająca ofiara, a wówczas wszelkie „dodatki” zastosowane przez autora, okażą się przysłowiowymi wisienkami.

Zabieg budowania zbrodni, w oparciu o historyczne tło, Ingar Johnsrud przećwiczył przy okazji swego debiutu, gdzie wydarzenia II wojny światowej, stały się istotne w kontekście motywu zbrodni, z którą zmierzył się Frederik Beier. Odpowiedź na pytanie czy nawiązania do wątków historycznych, autentycznych osób itp. stanowią wartość dodaną kryminału, zależy od indywidualnego...