Dziękuję serdecznie za wyróżnienie! Gratuluję pozostałym!

Dziękuję serdecznie za wyróżnienie! Gratuluję pozostałym!

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

nin
Kryzysowa
Zuza
morothierou
Moba

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

nin
Kryzysowa
Zuza
morothierou
Moba

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

W wieku 3 lat zaczęłam chodzić do kościoła na mszę z rodzicami oraz dziadkami.
Obraz Pana Boga był dla mnie wyłącznie wyobrażeniem o nim.
Nie wie działam kim on jest. Podczas modlitwy mówiło się słowo Ojciec, a ksiądz mówił Ojciec i Matka. Gubiłam się w tym i tłumaczyłam sobie sama mając około 7 lat, że mam dwóch Ojców.Interpretacja wówczas pewnie dawała do myślenia.
Nie widziałam go, ale wszystkie historie starałam łączyć się z nim. Uczyłam się na lekcji religii o Panu Bogu. Dzięki nauce przygotowującej do komunii św. w trakcie ich przygotowań i to było najlepsze doświadczenie wyobrażenia Boga z dzieciństwa. Obecnie postrzegam Boga pozytywnie niezależnie od sytuacji. Kocham go taką samo miłością. Bóg podarował nam życie swego Syna, a my mu swoje.

W wieku 3 lat zaczęłam chodzić do kościoła na mszę z rodzicami oraz dziadkami.
Obraz Pana Boga był dla mnie wyłącznie wyobrażeniem o nim.
Nie wie działam kim on jest. Podczas modlitwy mówiło się słowo Ojciec, a ksiądz mówił Ojciec i Matka. Gubiłam się w tym i tłumaczyłam sobie sama mając około 7 lat, że mam dwóch Ojców.Interpretacja wówczas pewnie dawała do myślenia.
Nie...

Gdy byłam mała wyobrażałam sobie niebo, no cóż, jako … niebo. Chmury, słońce, błękit – wysoko nad niebo wszyscy święci cały czas obserwują świat. Nic, więc dziwnego, że największe pytanie, które zadawałam bardziej sama sobie niż dorosłym, brzmiało: czy w niebie nie jest po prostu nudno? A co jeśli nie będzie można oglądać telewizji ani się bawić? Jak spędzić całą WIECZNOŚĆ? Boga nie wyobrażałam sobie jakoś konkretnie, ale na pewno miał postać człowieka, więc (zapewne jak dla wielu) fakt, że jest On duchem, był dla mnie druzgocący. Od zawsze w myślach nasuwało mi się jeszcze drugie pytanie – czy ktoś, kogo kochamy może nie trafić do nieba? Czy wtedy już zawsze będziemy za nim tęsknić? Do dziś nie potrafię odpowiedzieć na te i wiele innych pytań. Nie umiem także na nowo wyobrazić sobie postaci nieba i Boga. I są to kwestie, których ludzki rozum nie może pojąć – tu działa już tylko wiara. Dlatego wierzę, że po śmierci jest coś więcej. Wierzę, że dobry Bóg przygotował dla nas w niebie wieczne szczęście.

Gdy byłam mała wyobrażałam sobie niebo, no cóż, jako … niebo. Chmury, słońce, błękit – wysoko nad niebo wszyscy święci cały czas obserwują świat. Nic, więc dziwnego, że największe pytanie, które zadawałam bardziej sama sobie niż dorosłym, brzmiało: czy w niebie nie jest po prostu nudno? A co jeśli nie będzie można oglądać telewizji ani się bawić? Jak spędzić całą WIECZNOŚĆ?...

Przez lata na lekcjach religii wpajano mi jedno, ciasne wyobrażenie zaświatów. Niebo miało być krainą wiecznej szczęśliwości, gdzie na co dzień aniołowie wyśpiewują chóralnie arie, zaś Piekło zostało przedstawione jako kraina mieszcząca się głęboko pod ziemią, pełna kotłów z wrzącą smołą. Należę do rodziny wierzącej, mimo to rodzice starali się nie wpływać na moje wyobrażenia na temat życia pozagrobowego. Oczywiście uważali i nadal uważają, że istnieje, ale nie narzucali mi ścisłych ram. Może właśnie dlatego dziś tak chętnie sięgam po mitologię grecką, rzymską, słowiańską, czy nordycką. Pasjonuje mnie porównywanie ludzkich wyobrażeń na temat bogów oraz tego co nas czeka po śmierci. Tak naprawdę, niezależnie od tego jaką wiarę wyznawali ludzie, podział od tysiącleci jest ten sam, istnieją tylko różne nazwy. Dobre dusze trafiają na Pola Elizejskie, do Walhalli, Wyraju, czy Edenu, złe zaś będą cierpieć wieczne katusze w Tartarze, w podziemnym królestwie Welesa, czy Piekle. Myślę, że niezależnie od wyznawanej wiary ludzie spotykają się w krainie dobra lub zła, w zależności jakimi byli ludźmi za życia. Miejsca te mają jednak wiele nazw i każda z nich jest prawdziwa.

Przez lata na lekcjach religii wpajano mi jedno, ciasne wyobrażenie zaświatów. Niebo miało być krainą wiecznej szczęśliwości, gdzie na co dzień aniołowie wyśpiewują chóralnie arie, zaś Piekło zostało przedstawione jako kraina mieszcząca się głęboko pod ziemią, pełna kotłów z wrzącą smołą. Należę do rodziny wierzącej, mimo to rodzice starali się nie wpływać na moje...

Bóg w mojej dziecinnej wyobraźni był starszym, poważnym, brodatym panem w długiej szacie a czasami graficznie przedstawiany jako oko w trójkącie z trzema promieniami. Był dobry ale się gniewał. Zadawałam pytania: dlaczego, jeśli Bóg jest dobry pozwolił by Kain zabił Abla, dlaczego wystawiał na próbę Abrahama i kazał mu zrobić ofiarę z syna, dlaczego Jezus musiał cierpieć i umrzeć na krzyżu, czy nie było innej metody zbawienia? W kościele, do którego chodziłam na sklepieniu nad ołtarzem widziałam twarz zagniewanego Boga ułożoną z motywów roślinnych i krzyża. Nie wiem czy za sprawą mojej wyobraźni, czy to był żart architektów kościoła. Czułam obecność Boga obserwującego mnie i liczącego moje dziecinne przewinienia, które w Jego oczach urastały do bardzo złych.
Dzisiaj w dorosłym życiu wiem, że Bóg mnie kocha bezwarunkowo i wszystko jest w stanie mi wybaczyć. Bóg kocha wszystkich i nikogo nie przekreśla. Widzę Go w innych ludziach dlatego do każdego podchodzę z szacunkiem i pomocą (jeśli tego oni chcą), a cierpienia związane z chorobami czy innymi przyczynami upodabniają nas do Jezusa, bo tak jak on każdy niesie krzyż. Przez cierpienie znajdujemy sens życia i zgodę bez buntu na to, co czas przynosi. Bóg jest oparciem szczególnie w sytuacjach dla nas trudnych do rozwiązania.
Gdy jestem na mszy w kościele mojego dzieciństwa i myśli uciekają mi do innych spraw, patrzę na sklepienie nad ołtarzem na groźnego Boga i mówię w myślach pół żartem: skup się bo On się gniewa.

Bóg w mojej dziecinnej wyobraźni był starszym, poważnym, brodatym panem w długiej szacie a czasami graficznie przedstawiany jako oko w trójkącie z trzema promieniami. Był dobry ale się gniewał. Zadawałam pytania: dlaczego, jeśli Bóg jest dobry pozwolił by Kain zabił Abla, dlaczego wystawiał na próbę Abrahama i kazał mu zrobić ofiarę z syna, dlaczego Jezus musiał cierpieć i...

Kiedyś Bóg był obrazem staruszka na tronie, kochającego a jednak surowego.
Jezus był krzyżem, przed którym trzeba było się przeżegnać.
Anioł był najpiękniejszą, skrzydlatą figurą
Modlitwa słowami, których uczyłam się na pamięć
Wiarą był kościół.
Nauczycielem wiary ksiądz.

Teraz ksiądz jest człowiekiem, który także grzeszy.
Kościół tylko pięknym budynkiem.
Za to modlitwa jest rozmową i pomocą dla innych
Anioł przewodnikiem i nadzieją.
Jezus miłością i poświęceniem
Bóg prawdą i życiem.

Chyba tylko wizja nieba i piekła się nie zmieniła. Jak w dzieciństwie nie potrafiłam sobie wyobrazić miejsca w którym można spędzić wieczność, tak dalej nie potrafię.

Kiedyś Bóg był obrazem staruszka na tronie, kochającego a jednak surowego.
Jezus był krzyżem, przed którym trzeba było się przeżegnać.
Anioł był najpiękniejszą, skrzydlatą figurą
Modlitwa słowami, których uczyłam się na pamięć
Wiarą był kościół.
Nauczycielem wiary ksiądz.

Teraz ksiądz jest człowiekiem, który także grzeszy.
Kościół tylko pięknym budynkiem.
Za to modlitwa...

Okazały się niezmienne. Póki co, nadal żadnych racjonalnych argumentów za, które mogłyby przekonać o jego istnieniu, ale również żadnych zaskakujących argumentów przeciw.

Okazały się niezmienne. Póki co, nadal żadnych racjonalnych argumentów za, które mogłyby przekonać o jego istnieniu, ale również żadnych zaskakujących argumentów przeciw.

Swego czasu chodziłam do szkoły katolickiej. Wspominam ten okres z rozrzewnieniem. Mundurki były kochane (wreszcie spokój z corannym przeglądaniem szafy! Bogu dzięki!), wyjazdy rekolekcyjne kapitalne – nawet na modlitwę co rano specjalnie wcześniej wstawałam!
Z perspektywy czasu myślę, że było to jednak raczej uzależnienie od muzyki. Chór był rewelacyjny.
A potem zaczęłam czytać. No i zastanawiać się. Pewnie zaczęło się od pogadanki o Harrym Potterze w szkole, i że napisali na niego odtrutkę – tj. zdaje się jakiegoś 'anhara'. I wtedy pomyślałam: 'że co niby?' Prawili, że Tolkien lepszy. Jak to lepszy?! I się zaczęło, aż odeszłam na względnie bezpieczną odległość od religii.
Dalej nie daje mi spokoju wizja śmierci i co to dalej będzie. Niebo od dawna mnie mierzi – przypomina trochę zoo dla ludzi pod czujnym okiem papy-Boga. No ale że co, że nie będę mogła tam czytać tego co chcę? A w ogóle jak z myśleniem? Coś złego walnę i out, do widzenia?
To straszne nie potrzebować niczego poza Bogiem.
A potem pomyślałam sobie – ej, ale to nie fair, że nie spotkam np. Kleopatry – bidula nie miała szans na niebo. A co z dinozaurami, pomyślałam. Czy w niebie będą dinozaury? A mój kot? Jak to zwierzęta nie mają duszy?!
Z kolei reinkarnacja – piekło, jak sądzę. Nie rozumiem, kto chciałby żeby jego dziadek przenosił malarię jako komar?! Albo zjeść babcię na talerzu w postaci pomidora?! Jeśli nic nie pamiętają z przeszłości, to już nie są oni. A jeśli tak, to jest to wyrafinowana masakra.

Swego czasu chodziłam do szkoły katolickiej. Wspominam ten okres z rozrzewnieniem. Mundurki były kochane (wreszcie spokój z corannym przeglądaniem szafy! Bogu dzięki!), wyjazdy rekolekcyjne kapitalne – nawet na modlitwę co rano specjalnie wcześniej wstawałam!
Z perspektywy czasu myślę, że było to jednak raczej uzależnienie od muzyki. Chór był rewelacyjny.
A potem zaczęłam...

Będąc dzieckiem wyobrażałam sobie Boga jako starszego mężczyznę z długimi siwymi włosami, noszącego białą szatę i siedzącego na złotym tronie w królestwie z chmur. Nieopodal niego zaś musiał się znajdować wspaniały chór złożony z aniołów o śnieżnobiałych skrzydłach i czystych jak łza głosach. Niektórzy z nich grali na złotych harfach, które wydawały dźwięki tak cudowne, że człowiek słysząc je zapominał, czym jest zło. Wyobrażałam sobie, że zmarli, szczęśliwi i uśmiechnięci, siedzą sobie na puszystych obłokach i obserwują z góry swych bliskich.

Dziś widzę to wszystko nieco inaczej. Przede wszystkim nie wyobrażam już sobie nieba jako konkretnego miejsca. Uważam, że jest to po prostu bliskość Boga. Nie jest On już dla mnie poczciwym starcem. Jest czystą miłością, światłem i energią, która przenika cały świat i z łatwością wnika w ludzkie serca. Niebo jest zanurzeniem się naszej duszy w Bogu, stanowienie z Nim jedności. Również aniołów nie postrzegam już jako uroczych złotowłosych młodzieńców w długich, białych szatach. Widzę ich jako nieustraszonych Bożych wojowników, w zbrojach i z mieczami w dłoniach, nieustannie stawiających czoła demonom i innym niematerialnym istotom, które tylko czyhają, by sprowadzić ludzi z właściwej drogi. Wiem już także, że nie wszyscy zmarli trafiają do nieba czy piekła. Niektórzy przebywają obok nas, w równoległym świecie. I choć my ich nie widzimy, oni zawsze są przy nas.

Będąc dzieckiem wyobrażałam sobie Boga jako starszego mężczyznę z długimi siwymi włosami, noszącego białą szatę i siedzącego na złotym tronie w królestwie z chmur. Nieopodal niego zaś musiał się znajdować wspaniały chór złożony z aniołów o śnieżnobiałych skrzydłach i czystych jak łza głosach. Niektórzy z nich grali na złotych harfach, które wydawały dźwięki tak cudowne, że...