- Te Jajco, ino se nie rób jaj, nie? Skrewisz, to będziemy zap... do usr... rzyci, i nawet nam "walcie sie" nie odpowiedzą. Albo potem jednym spojrzeniem rozmażą nas po ścianach. Może być groźnie...
- Spok, Dżinks, bedzie dobrze...
- Tylko nie jakieś elemele, ale lecisz z tym węglem. I ma być ful wypas i anderkower, kapiszi?
- No...
- To posuwaj do tej biblioteki. Co już tam ten...no... przeczytałeś?
- A tak se tera popitalam...o filozofii dla żon takiego Gambroziewicza, potem przekartkuję encyklopedię i będą zachwycone. Tylko wrzuć mi coś na uszy, bo zeświruję i nic nie zapamiętam.
- Sie zrobi.
- Nie ma jak dobra muza: jo, man, rikitikitak, daj mi jakiś znak i w te klimaty, nie? Do domu też wziąłem se 2 cegły: "Ulises" i jakiś "Fin...cóścóś". Spodobało mi się, bo autor nosi prawie moją ksywę: "Jojce" na nich pisało. Laski też mówiły na LubimyCzytać.pl, że to podstawa i "fascynujące"...
- Eeee..."fascunujące", ale pojechały!
- No tak pisały! Przerzucę to wieczorem i przed klubem możecie przyjść. Zapodam im parę tekstów i z wirtualu do realu jeden skok, jeden jedyny krok nic więcej...
- Ku..., też wam się zachciało wyrywać d.py z mózgiem. Gdzie wy macie mózgi? Całkiem w d.pach się wam poprzewracało!
- Nie bój żaby, w ogóle się nie połapią...

- Te Jajco, ino se nie rób jaj, nie? Skrewisz, to będziemy zap... do usr... rzyci, i nawet nam "walcie sie" nie odpowiedzą. Albo potem jednym spojrzeniem rozmażą nas po ścianach. Może być groźnie...
- Spok, Dżinks, bedzie dobrze...
- Tylko nie jakieś elemele, ale lecisz z tym węglem. I ma być ful wypas i anderkower, kapiszi?
- No...
- To posuwaj do tej biblioteki. Co już...

Jan westchnął głęboko i popatrzył z przekąsem na wspólnika.
- Przez to nasze cholerne biuro detektywistyczne stracę resztki mojej męskości.
- Spokojnie, po wszystkim pójdziemy pograć w pokera i napijemy się whiskey BEZ COLI. Tylko proszę, zrób to. Ja się nie nadaję. To ty masz twarz, która idealnie nadaje się do tej akcji.
Jan wciągnął powietrze do płuc, przytrzymał je chwilę i powoli, głośno wypuścił.
- Dobrze. W takim razie pora na zakupy.
Detektyw sięgnął po kurtkę i trzaskając drzwiami, wyszedł z budynku. Po chwili piechotą trafił do odpowiedniego sklepu. Zaopatrzył się w fatałaszki i perukę. A potem zadzwonił po siostrę.
Po dwóch godzinach był gotowy do wyjścia. Obejrzał się w lustrze robiąc pozę naśladującą modelki podczas sesji zdjęciowych. "Właśnie straciłem jaja" pomyślał.
Jego zadaniem było wkręcenie się w społeczność lokalnych drag queen i sprawdzenie, czy mąż klientki jest aktywnym członkiem. Długie kręcone blond włosy peruki irytowały przyzwyczajonego do gładkiej łysiny Jana. Ostry makijaż i przyklejone sztuczne rzęsy uniemożliwiały podrapanie się po powiece, która akurat swędziała, jak cholera jasna! A buty na niewielkim obcasie sprawiały, że miał wrażenie niestabilności podłogi. Lecz i tak najbardziej niemęskim elementem była sukienka. Myślał, że nic nie jest w stanie go poniżyć, ale ogolone nogi błyszczały, jakby śmiały mu się w twarz. Sukienka do połowy ud nie zasłaniała wiele. Na szczęście odpowiedni stanik sprawiał, że Jan musiał się pochylić, żeby dojrzeć choćby palce u stóp.
- Czeeść słońce! Jesteś tu nowa? - usłyszał za plecami.
- T-tak.
- Jestem Chery Pie - odrzekła postać koło niego i wyciągnęła rękę.
- Betty Shy - odpowiedział Jan wymyślając pierwsze imię, które przyszło mu do głowy. Zatrzepotał sztucznymi rzęsami.
"To będzie długi wieczór" - pomyślał.

Jan westchnął głęboko i popatrzył z przekąsem na wspólnika.
- Przez to nasze cholerne biuro detektywistyczne stracę resztki mojej męskości.
- Spokojnie, po wszystkim pójdziemy pograć w pokera i napijemy się whiskey BEZ COLI. Tylko proszę, zrób to. Ja się nie nadaję. To ty masz twarz, która idealnie nadaje się do tej akcji.
Jan wciągnął powietrze do płuc, przytrzymał je...

Ciężkie, żołnierskie buty wybijały głuchy rytm na wpół spróchniałych schodach prowadzących na szczyt wieży. Pas od karabinu wpijał się w ramię raniąc je do krwi. Nie była to jednak pierwsza rana, a już na pewno nie najdotkliwsza.
Zastanawiał się co będzie jeśli grupa, która przejęła szczyt wieży nie da nabrać się na jego wymyśloną historyjkę. Właściwie nie miał im do powiedzenia nic poza tym, że uciekł od swoich, bo wprowadzali za dużo zasad i byli zbyt moralni.
"A kto w dzisiejszych czasach trzymałby się kodeksu moralnego?"-to pytanie rzucone kpiącym tonem na końcu opowieści miało wkupić go w ich łaski. Nie był jednak pewien czy są na tyle naiwni, by nie zadawać pytań.
Nie było mu jednak dane więcej rozmyślać, bo zatrzymały go lufy karabinów wycelowane prosto w jego głowę.
Poczuł zimną strużkę potu spływającą wzdłuż kręgosłupa lecz nie tracąc zimnej krwi szybko wszedł w swoją rolę. Uniósł ręce do góry w pokojowym geście.
"Oddaj karabin". Wykonał polecenie. "Kim jesteś, po co przyszedłeś?". Odpowiedział według planu. Gburowaty szef grupy pozwolił mu usiąść i zaczął zadawać pytania. Wymieniając z nim komentarze na temat życia we współczesnym świecie, lustrował sytuację na szczycie wieży.
Choć miał świadomość, że być może nie uda mu się uratować, czuł dziwne podekscytowanie związane z możliwością oczyszczenia terenu z ostatniej bandy upiornych morderców i gwałcicieli.
Gdy wędrował myślami wokół swojego zadania, otaczającą go względną ciszę zaczęły przerywać gorączkowe szepty. Gdy stały się całkiem głośne, a wielu członków wrogiej grupy zaczęło sięgać po broń, wiedział, że straże dojrzały na zewnątrz jego wsparcie. Teraz nie było już odwrotu, trzeba było działać szybko.
Poderwał się na równe nogi, ktoś strzelił, ale chybił, druga kula trafiła go w nogę. Zdążył wyjąć z kieszeni granat, odbezpieczyć go i rzucić przed siebie jednocześnie wpadając w dziurę drzwi i staczając się po spróchniałych schodach.
Nim znaleźli go w gruzach wieży, był martwy- wykrwawił się od postrzału w udo.

Ciężkie, żołnierskie buty wybijały głuchy rytm na wpół spróchniałych schodach prowadzących na szczyt wieży. Pas od karabinu wpijał się w ramię raniąc je do krwi. Nie była to jednak pierwsza rana, a już na pewno nie najdotkliwsza.
Zastanawiał się co będzie jeśli grupa, która przejęła szczyt wieży nie da nabrać się na jego wymyśloną historyjkę. Właściwie nie miał im do...

Od dziesięciu lat udaję kogoś,kim nie jestem. Od tak długiego czasu nie jestem sobą, że maska którą założyłam by wyjść za mąż, którą noszę i w dzień i w nocy, przylgnęła tak mocno, że trudno się jej pozbyć. Nawet nie wiem czy tego chcę. Dzięki niej wszyscy są szczęśliwi - moi rodzice, rodzina, mąż i ośmioletnia córka. Wszyscy poza mną.Ta maska wydaje się być za bardzo dopasowana, zaczyna uciskać, uwierać, dusić. Jestem zmęczona tym udawaniem kogoś innego. W wigilię mama widziała, że coś się dzieje, nawet zapytała czy to hormony. Zaśmiałam się -żeby tylko wiedziała jak była blisko. Teraz zrobiło się nie do zniesienia. Majka wróciła. Mieszka niedaleko. Odeszła od męża. Ja chyba nie dam rady, jest przecież moje słoneczko, moja kochana córeczka. Mam być egoistką, skazać ich na wstyd, ból, cierpienie bym ją mogła być szczęśliwa z Majką, bym mogła być sobą? Czy dalej nosić maskę a oni niech żyją w błogiej nieświadomości? Uśmiecham się przez łzy powoli żłobiące bruzdy w nienagannym makijażu. Wytrzymałam dziesięć lat, pora na kolejne, pora poprawić maskę. Może troszkę ją poluzować?

Od dziesięciu lat udaję kogoś,kim nie jestem. Od tak długiego czasu nie jestem sobą, że maska którą założyłam by wyjść za mąż, którą noszę i w dzień i w nocy, przylgnęła tak mocno, że trudno się jej pozbyć. Nawet nie wiem czy tego chcę. Dzięki niej wszyscy są szczęśliwi - moi rodzice, rodzina, mąż i ośmioletnia córka. Wszyscy poza mną.Ta maska wydaje się być za bardzo...

Raport #3
Od trzech dni zamaskowany kręciłem się niezauważony obok miejsca przebywania szajki o nazwie " Wściekłe Psy", aż do dzisiejszego dnia, gdy przyboczny Alfy mnie zauważył i zaprowadził do Bosa.
Poszedłem z nim, gdyż domyślałem się, że tak szybko mnie nie rozszyfrowali, a była to idealna okazja do przebicia się do ich grupy. Byłem dobrym aktorem, od małego miałem to coś, to 50+ do tajemniczości. Ponad to, mój zapach rodowy został pozytywnie zniwelowany przez moją Szefową.
Zostałem obwąchany w sposób karygodny dla mojej rasy ( Jesteś shańbiony Russell!- dopiskę wykonał agent P. Pi ty upośledzeńcu mózgowy! Wara od mojego raportu!- dopiskę wykonał agent R.).
Czułe receptory węchowe Dafiego- Alfy bandy, nie wykryły nic podejrzanego, dzięki czemu zostałem "miło" przyjęty do ich czteroczłonkowej "rodziny"( ogólnikowe informacje o przebiegu przyjęcia do grupy, zostały dołączone w załączniku #9). Po przyjęciu mnie przez nich do "Wściekłych Psów" , stałem się pełnoprawnym posiadaczem jednego ze "świętych Gralli"( wyraz zasięgnięty od Reksia- jednego z członków bandy). Gralle podobnież są napełnianie codziennie po trzy razy jadłem. Jak i kiedy? Tego jeszcze nie rozgryzłem, ale pracuje nad tym, tak samo jak pracuje nad odnalezieniem sprawcy regularnych kradzieży Scooby-Doo chrupek- prawdziwy cel mojej misji, powód dla którego przebywam pośród porośniętych i napakowanych jak po sterydach psów, ubrany w strój chihuahuy, Ja, rasowy kot perski. Wiem, że jestem blisko rozwiązania tej sprawy, a złodziej kręci się gdzieś tutaj, czai się w którymś ze sterydziarzy. Normalnie rzuciłbym tą robotę, ale robię to dla mej jedynej i niepowtarzalnej miłości, tej która zdarza się raz na tysiąc. Kocham cię Tuńczyku! Wiem że bedziemy kiedyś razem, przyrzekam Ci to!
Załącznik #9
Liczba załącznika wprost proporcjonalna do ilości żyć mego gatunku. Mogłaby ta liczba oznaczać szczęście, a jednak nie było jej to dane. Podczas obwąchiwania mnie, Dafii niejednokrotnie przekraczał granice kociej przyzwoitości. Musiałem bardzo powstrzymywać się od wysunięcia pazurów i podrapania pyska Alfy. Po tych wulgarnych czynnościach zostałem zaakceptowany, co oznaczało że musiałem sie witać z każdym członkiem szajki "Wściekłe Psy". To było niezbyt miłe, gdy Tomo( jeden z bandy) ugryzł mnie w pyszczek. Chciałem mu oddać tym samym, jednak gdybym to zrobił od razu byłbym spalony. Tak więc dla dobra misji uderzyłem go łapą lekko w nos.
Gest został, tak mi się wydaje, przyjęty radośnie i wywołał podobną reakcję u reszty familli. Gdy wszsycy ochłneli i przestali gryźć siebie nawzajem, zagadał do mnie Reksio. Spytał sie czemu mam taki dziwny ogon. Wtedy dopiero zauważyłem, że ktoś rozerwał mi ubranko akurat tam gdzie był schowany mój ogon. Aby wyjść cało z tej beznadziejnej sytuacji, opowiedziałem mu zatrważająco smutną historię o zawiłym rodowodzie mojej rodziny, matka- chihuahua, ojciec- owczarek niemiecki, a dziadek- bernardyn. Oczywiście nie zauważył patologicznych więzi między nimi i uwierzył we wszystko co mu nazmyślałem. Kolejne 20+ do kreatywności. Ave Ja!

Raport #3
Od trzech dni zamaskowany kręciłem się niezauważony obok miejsca przebywania szajki o nazwie " Wściekłe Psy", aż do dzisiejszego dnia, gdy przyboczny Alfy mnie zauważył i zaprowadził do Bosa.
Poszedłem z nim, gdyż domyślałem się, że tak szybko mnie nie rozszyfrowali, a była to idealna okazja do przebicia się do ich grupy. Byłem dobrym aktorem, od małego miałem to...

Batman? Superman ? Nie, nie - nie lubił nawet określenia bohater... Kojarzyło mu się zbyt epicko. Nie miał przecież specjalnego stroju, żadnej ponadprzeciętnej umiejętności czy daru - był zwykłym człowiekiem z nietypowym hobby. W wolnych chwilach - głównie wieczorami zasiadał przed komputerem. Czaty, portale randkowe, fora dyskusyjne - odwiedzał je za każdym razem. Zaczął od swojego miasta, ale z czasem logował się też do innych "czat room'ów" by tam wyszukiwać "ofiar". Różne miasta to też różne osobowości. Raz był zagubioną w świecie gimnazjalistką, innym razem 13-letnią dziewczynką którą właśnie zostawił ojciec, po tym jak jej matka odkryła jego zdrady. Czasami wcielał się w młodego chłopaka, który na złość bogatym rodzicom, którzy nigdy nie mieli dla niego czasu, szukał ucieczki w narkotyki i alkohol. Studia w kierunku psychologii i obserwacja zachowań własnych, nastoletnich już dzieci były niewątpliwie atutami w tej niekończącej się walce. Wraz ze wzrostem doświadczenia coraz łatwiej wcielał się w dziecięce role. Jego "ofiary" to tak naprawdę drapieżniki, najgorszego znanego mu sortu. Wyrafinowani, często bardzo ostrożni, nie rzadko inteligentni zboczeńcy poszukujący dzieci do zaspokajania swych chorych potrzeb. Wcielając się w starannie wyimaginowane postaci przez kilka dni, a nawet tygodni stopniowo zdobywał zaufanie pedofilii, dokładnie nagrywając przy tym przebieg korespondencji. Zbierany w ten sposób materiał dowodowy przekazywał zaprzyjaźnionemu już inspektorowi policji. Informował go oczywiście też o dokładnej godzinie, dacie i miejscu w którym, niczego nieświadomy i rozentuzjazmowany pedofil czekał na swą ofiarę. Policjant oczywiście przekazywał te dane do grupy uderzeniowej która w odpowiednim czasie aresztowała delikwenta.
Nie szczycił się tym co robił, wolał pozostawać ananimowy by w spokoju skupiać się nad kolejnym zadaniem. Wiedział, że całego świata nie uratuje ale z pewnością przez jego działania stanie się on bezpieczniejszy.

Batman? Superman ? Nie, nie - nie lubił nawet określenia bohater... Kojarzyło mu się zbyt epicko. Nie miał przecież specjalnego stroju, żadnej ponadprzeciętnej umiejętności czy daru - był zwykłym człowiekiem z nietypowym hobby. W wolnych chwilach - głównie wieczorami zasiadał przed komputerem. Czaty, portale randkowe, fora dyskusyjne - odwiedzał je za każdym razem. Zaczął...

Patrzyłem w oczy tej młodej dziewczyny, widząc jej przerażenie, strach, łzy i błagalną prośbę o to, by dać jej szansę na przeżycie...

Patrzyłem beznamiętnym wzrokiem, którego nauczyłem się przez te wszystkie lata funkcjonowania jako groźny przestępca - członek jednego z najgroźniejszych małopolskich gangów. I tylko ja sam wiedziałem, czułem, słyszałem, kotłujące się łzy w kącikach oczów, które nie miały prawa spłynąć po moich policzkach...

"Kulawy" - gruby, łysy kark, nieformalny zastępca szefa, trzymał tę młodą kobietę za włosy, a drugą ręką błądził po jej nagich piersiach z ohydnym uśmiechem na twarzy. Kiedy przed kilkoma minutami wkroczyłem do tego garażu i ujrzałem gwałconą dziewczynę, na której to leżał jeden z mężczyzn, a kilku innych zaśmiewało się głośno, komentując poczynania kolegi.

- "Polo", chcesz być następny? - zapytał wówczas mnie jeden z nich, wyrywając skutecznie z szoku.

- Nie,dzięki. Właśnie wróciłem z burdelu, i na dziś mam dość skakania - odparłem z uśmiechem, choć w mojej głowie wszystko się gotowało i krzyczało.

Co mogłem zrobić? Ocalić ją, pozabijać tych skurwieli, wyrwać ją z ich brudnych łap, a przez to spalić wielką akcję CBŚ-u, w której uczestniczyłem jako kret od 5 lat? Chciałem to zrobić, ale nie mogłem...

Gdy "Kulawy" skończył, powiedział że trzeba ją usunąć i pozbyć się zwłok, na wszelki wypadek. Zgłosiłem się, że to zrobię - przynajmniej tak mogłem ją ocalić. Podniosłem ją z ziemi, pociągnąłem do auta i wrzuciłem do bagażnika, szepcząc przy tym - "Przepraszam"...

Zamiast do lasu, zawiozłem ją do szpitala, zostawiłem przed wejściem na OIOm, a sam odjechałem ku złu, jakim stało się moje krecie życie...

Patrzyłem w oczy tej młodej dziewczyny, widząc jej przerażenie, strach, łzy i błagalną prośbę o to, by dać jej szansę na przeżycie...

Patrzyłem beznamiętnym wzrokiem, którego nauczyłem się przez te wszystkie lata funkcjonowania jako groźny przestępca - członek jednego z najgroźniejszych małopolskich gangów. I tylko ja sam wiedziałem, czułem, słyszałem, kotłujące się łzy w...

Z pamiętnika prywatnego detektywa 02.09.2016
Bycie prywatnym detektywem nie jest łatwe, zwłaszcza kiedy jest się właścicielem najlepszej agencji detektywistycznej w kraju. Dziś znowu się o tym przekonałem.
Do mojej agencji przyszła pewna para, właściciele biura rachunkowego „ Pieniążek". Małżeństwo miało problem, ktoś z ich pracowników działał na nie korzyść firmy.Niesetny nie mieli pojęcia kto jest sprawcą tych niecnych poczynań. Postanowiliśmy razem coś zrobić, aby z tym skończyć. Po długiej dyskusji doszliśmy do wniosku, że do biura wprowadzimy „tajnego agenta”. Jeden z moich pracowników miał zostać zatrudniony w firmie, miał poznać współpracowników, ich zwyczaje, jak pracują i ich obserwować.
Do tego zadania wybrałam, moją nową pracownicę, 27-letnią Oliwię Grajek. Dziewczyna była bardzo ambitna i uzdolniona. Mimo młodego wieku skończyła dwie szkoły i nadal się dokształcała. Skończyła między innymi Szkołę Policealną, specjalizacja technik rachunkowości. Oliwia jest więc najlepszą kandydatką do tego zadania. Jest nowa w mojej ekipie,ale mam nadzieję, że sobie poradzi, to bardzo zdolna dziewczyna.
Razem z właścicielami uzgodniliśmy, że dziewczyna zacznie pracę za dwa tygodnie. W tym czasie właściciele mieli dać ogłoszenie ws.pracy. Jedną z ubiegających się o pracę będzie rzecz jasna Oliwia, wszystko po to, aby nie wzbudzać niepotrzebnych podejrzeń. Mam nadzieję, że dorwiemy osobę/y, które działają na niekorzyść biura „Pieniążek” i rujnują wieloletnią pracę właścicieli.
W kolejnych dniach postaram się opisać dalszy rozwój wypadków w tej sprawie, a teraz czas do domu na ciepły obiadek.

Z pamiętnika prywatnego detektywa 02.09.2016
Bycie prywatnym detektywem nie jest łatwe, zwłaszcza kiedy jest się właścicielem najlepszej agencji detektywistycznej w kraju. Dziś znowu się o tym przekonałem.
Do mojej agencji przyszła pewna para, właściciele biura rachunkowego „ Pieniążek". Małżeństwo miało problem, ktoś z ich pracowników działał na nie korzyść firmy.Niesetny...

Nie chciała jechać na wakacje do ciotki Eleonory. Rodzice chyba nie rozumieli, że wyjazd do Anglii nic nie da, bo i tak jak wróci będzie imprezować z przyjaciółmi jak zwykle. Nie chciała uczyć się etyki. Jej ciotka właśnie jej uczyła. Nie mogła prosić się o gorsze wakacje.
- Ale kanał - pomyślała odbierając bilet samolotowy. Sprawdziła godzinę. Za pół godziny miała odprawę.
- Przepraszam! - odwróciła się, czując uderzenie - Nie chciałam przepraszam.
Blondynka taka jak ona, tylko troszkę niższa od niej wyminęła ją i ruszyła do kolejki odprawy.
Lena patrzyła się na tą dziewczynę. Nie wiedząc czemu, jej zachowanie ją intrygowało. W końcu nie zawsze widywała tak spanikowanej osoby.
Po zaledwie dwóch minutach dziewczyna juz miała oddawać torbę, gdy ta nagle uciekła. Pobiegła do łazienki.
Nie wiedząc czemu Lena poszła do łazienki w której jest dziewczyna.
- Nie mogę - zatrzymała się uchylając lekko drzwi. Jeszcze nigdy nie podsłuchiwała - Tak bardzo bym chciała. Wiesz, że mi na nas zależy. Nie chcę... nie mogę tam lecieć. Chcę być z Tobą w Anglii. Wiem, że obiecałam. Ale moi rodzice chcą... - zamkła drzwi. Juz wystarczająco dużo usłyszała.
Po paru minutach, wyszła dziewczyna z rozmazanym makijażem - płakała.
- Poczekaj.
Zdziwiona blondynka, odwróciła się nie pewna czy to ją wołano.
- Ja?
- Słuchaj, tak się składa, że podsłuchałam Twoją rozmowę, z chłopakiem bodajże - dziewczyna się speszyła - Mogę Ci pomóc.
****
Wieczorem wylądowała, wreszcie na miejscu. Kiedy wreszcie odebrała bagaż i wyszła przed wejściem do budynku lotniska, zauważyła parę osób, którzy trzymali dużą kartkę na której było napisane: Cornelia Sterk.
Wzięła głęboki wdech i ruszyła w ich kierunku, uśmiechając się przy tym. Nadszedł czas przedstawienia.
- Witajcie, jestem Cornelia, od dziś przez okrągły miesiąc będę z państwem mieszkać.
Przed wylotem do Kanady, Lena uzgodniła wszystko z Cornelią i zamieniły się biletami, oraz tożsamościami. Ułatwieniem było to, że ciotka Eleonora ostatnio widziała Lene gdy była niemowlakiem. A Cornelia miała poznać rodzinę jej nowego ojczyma, więc jej nie znali.
Teraz trzeba było, tylko grać i udawać Cornelie, by spędzić te wakacje najlepiej, jak się da, zdala od nauk etyki.

Nie chciała jechać na wakacje do ciotki Eleonory. Rodzice chyba nie rozumieli, że wyjazd do Anglii nic nie da, bo i tak jak wróci będzie imprezować z przyjaciółmi jak zwykle. Nie chciała uczyć się etyki. Jej ciotka właśnie jej uczyła. Nie mogła prosić się o gorsze wakacje.
- Ale kanał - pomyślała odbierając bilet samolotowy. Sprawdziła godzinę. Za pół godziny miała odprawę....

Nigdy nie byłyśmy zżyte. Odkąd pamiętam walczyłyśmy o uwagę rodziców prześcigając się w nauce i w tańcu, który tak kochali. Nie miałyśmy wspólnych przyjaciół. Kiedy po liceum wyprowadziła się na drugi koniec Polski nasz kontakt urwał się całkowicie. Dlatego tamtego wieczoru byłam taka zdziwiona gdy na wyświetlaczu telefonu pojawiło się jej imię. Gdy usłyszałam jej szloch moje serce pękło. Nie wypowiedziała żadnego słowa. Zamarłam gdy połączenie zostało przerwane poprzedzone rozdzierającym krzykiem.
Od razu zadzwoniłam do rodziców, ale okazało się, że nie mieli żadnych wieści od Marleny odkąd wyprowadziła się z domu. Nie zastanawiając się długo spakowałam swoje rzeczy i wyruszyłam do Gdańska. Nie znałam jej przyjaciół, miejsca zamieszkania ani pracy. Byłam zmuszona zdać się na łaskę policji i prywatnego detektywa. W końcu i oni musieli przyznać się do porażki, po mojej siostrze bliźniaczce nie było śladu. Nikt prócz mnie jej nie szukał, a mnie skończyły się już pomysły i gasła motywacja. Może Marlena ze mnie zakpiła? Postanowiłam, że następnego dnia wrócę do domu, kiedy los stanął po mojej stronie.
- Marlena! Dziewczyno, co się z tobą działo?! Szef wariuje, a ty nie odbierasz telefonu.
Robiłam właśnie zakupy w jednym z supermarketów, kiedy podszedł do mnie wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna. Już miałam odpowiedzieć, ze pomylił mnie z siostrą, ale postanowiłam wykorzystać okazję.
- Spieszysz się? W kawiarni naprzeciwko robią naprawdę dobrą kawę.
Po raz kolejny doświadczyłam plotkarskiej natury mężczyzn. Od Łukasza, kolegi z pracy mojej siostry dowiedziałam się o niej więcej rzeczy niż sama zdołałam z niej wyciągnąć przez dwadzieścia lat. Byłyśmy jak dwie krople wody, ale miałyśmy również takie same charaktery i pasje. Bez trudu udało mi się zmylić jej współpracowników. W ciągu dwóch dni przejęłam tożsamość zaginionej bliźniaczki wraz z wynajmowanym przez nią mieszkaniem i pracą. W końcu dowiem się co stało się tamtego wieczoru i gdzie jest Marlena.

Nigdy nie byłyśmy zżyte. Odkąd pamiętam walczyłyśmy o uwagę rodziców prześcigając się w nauce i w tańcu, który tak kochali. Nie miałyśmy wspólnych przyjaciół. Kiedy po liceum wyprowadziła się na drugi koniec Polski nasz kontakt urwał się całkowicie. Dlatego tamtego wieczoru byłam taka zdziwiona gdy na wyświetlaczu telefonu pojawiło się jej imię. Gdy usłyszałam jej szloch...