Inspektor sądząc, iż jest przygotowany na wszystko pomyślał: "Hmm.. co ja tu robię? No daj spokój przecież to tylko dom. Jeśli cokolwiek się wydarzy zdążę zareagować, przecież to moja praca i znam się na tym"

Inspektor sądząc, iż jest przygotowany na wszystko pomyślał: "Hmm.. co ja tu robię? No daj spokój przecież to tylko dom. Jeśli cokolwiek się wydarzy zdążę zareagować, przecież to moja praca i znam się na tym"

"Brawo Herjólfur, chciałeś zgrywać bohatera, to teraz masz."

"Brawo Herjólfur, chciałeś zgrywać bohatera, to teraz masz."

Najlepsze kanapki zawsze mają w sobie majonez.

Najlepsze kanapki zawsze mają w sobie majonez.

Rozcierając zmarznięte dłonie inspektor Herjólful stanął przed starym,walącym się domem. Było w nim coś złowieszczego. Przez lata pracy nauczył się ufać swojemu instynktowi, a ten nakazał natychmiastowy odwrót.Naraz poczuł zapach jaśminu przywodzący mu na myśl tylko jedną ,jedyną osobę, która zawsze potrafiła ukoić jego strach.
-Nie boję się mamo! -szepnął w przestrzeń i pchnął drzwi

Rozcierając zmarznięte dłonie inspektor Herjólful stanął przed starym,walącym się domem. Było w nim coś złowieszczego. Przez lata pracy nauczył się ufać swojemu instynktowi, a ten nakazał natychmiastowy odwrót.Naraz poczuł zapach jaśminu przywodzący mu na myśl tylko jedną ,jedyną osobę, która zawsze potrafiła ukoić jego strach.
-Nie boję się mamo! -szepnął w przestrzeń i...

"Zwolniłbym tego dekoratora"

"Zwolniłbym tego dekoratora"

"Always look on the bright side of life..."

"Always look on the bright side of life..."

Przecież nie mogę umrzeć, umówiliśmy się z Ragnarem Jónassonem na kontynuację moich przygód.

Przecież nie mogę umrzeć, umówiliśmy się z Ragnarem Jónassonem na kontynuację moich przygód.

„Co złego, niby może się wydarzyć?”

„Co złego, niby może się wydarzyć?”

Zawsze podczas czytania książek tej dziedziny zastanawiam się czemu bohaterowie to robią. Naprawdę czy nie widzą, że pchają się w tak wielkie problemy? Ale w sumie, ich życie bez tego byłoby nudne. Myślę, że główny bohater nie miał jednej myśli gdy wchodził do tego pomieszczenia, budynku. Jednak sądzę, że tą najważniejszą było: "ALBO DZISIAJ PRZEŻYJE I ZOSTANĘ BOHATEREM, ALBO ZGINĘ".
Ewentualnie sam ubolewał nad swoim losem. Coś typu.. Czemu ja to robię,czy jestem na tyle głupi żeby iść do tego strasznego, upiornego budynku. PRZECIEŻ TAM ZGINĘ..
Jednak w moim przypadku gdy byłam jeszcze dzieckiem to uwielbiałam stare, straszne budynki, które na pierwszy rzut oka się rozpadały. Oglądałam z znajomymi, rodzeństwem całe pomieszczenia i szukaliśmy wskazówek kto mógłby tu mieszkać, jaka historia wiążę się z tym miejscem i z osobami. Dzisiaj zapewne zrobiłabym to ponowie. Ta adrenalina i ciekawość zawsze zwyciężała.
Dlatego bohater mógł mieć w głowie dziesiątki scenariuszy:
-MOGĘ TAM ZGINAĆ
-EWENTUALNIE PRZEŻYJE
-MOGĘ ZOSTAĆ BOHATEREM
-ALE TU UPIORNIE
-CZEMU JA TO DO CHOLERY ROBIĘ
-CZY NIE MAM NIC LEPSZEGO DO ROBIENIA
-W DOMU CZEKA NA MNIE WYGODNE ŁÓŻKO I KSIĄŻKA DO CZYTANIA
-CZUJĘ TĄ ADRENALINĘ, KTÓRA BUZUJĘ W MOIM CIELE
-MOŻE JEDNAK ZAWRÓCĘ...
-NIE, NIE MOGĘ
-NIE JESTEM TCHÓRZEM
-RAZ SIĘ ŻYJE
-DAM RADĘ!

Zawsze podczas czytania książek tej dziedziny zastanawiam się czemu bohaterowie to robią. Naprawdę czy nie widzą, że pchają się w tak wielkie problemy? Ale w sumie, ich życie bez tego byłoby nudne. Myślę, że główny bohater nie miał jednej myśli gdy wchodził do tego pomieszczenia, budynku. Jednak sądzę, że tą najważniejszą było: "ALBO DZISIAJ PRZEŻYJE I ZOSTANĘ BOHATEREM,...

Czarna bryła domu wznosiła się nad nim nieruchomo. Okna, w których odbijało się światło księżyca, przypominały oczy przysłonięte bielmem. Mimo wiatru poruszającego korony nieodległych drzew, tutaj panowała absolutna cisza, a powietrze stało nieruchomo. Herjólfur odniósł wrażenie, że w tym bezruchu przyczaiło się jakieś zło, zaraz jednak zganił sam siebie. "Zamieniam się w przesądną babę", pomyślał z niesmakiem. Gdy jednak postąpił kilka kroków naprzód i postawił stopę na pierwszym z kilku schodków prowadzących na zaśmiecony ganek, kolejna fala niepokoju zatrzymała go w miejscu. Coś jakby smużka dziwnej woni, bijąca od murów domu lub może obudzona gdzieś w zakamarkach pamięci Herjólfura, podrażniła mu nozdrza i sprawiła, że jego umysł pogalopował wstecz, w przeszłość i niedające się uchwycić skojarzenia. Włoski na jego karku ustawiły się na baczność w dreszczu paniki. "Co się ze mną...", syknął pod nosem ze złością.
Szybko pokonał resztę stopni i stanąwszy przed drzwiami, pchnął je delikatnie. Ustąpiły bez oporu. Przestąpił próg i znalazł się w mrocznym korytarzyku, w którym tylko jedna smuga księżycowego światła padała z okna na schody, prowadzące na piętro. I tam właśnie dojrzał nogi kogoś, kto stał na stopniu na wysokości klatki piersiowej Herjólfura. Sylwetka poruszyła się i tajemniczy osobnik przykucnął, a jego twarz znalazła się w paśmie światła.
"To ty? Co tu robisz?" – pomyślał, ale nim zdążył zadać to pytanie, padł strzał i Herjólfur osunął się w ciemność.

Czarna bryła domu wznosiła się nad nim nieruchomo. Okna, w których odbijało się światło księżyca, przypominały oczy przysłonięte bielmem. Mimo wiatru poruszającego korony nieodległych drzew, tutaj panowała absolutna cisza, a powietrze stało nieruchomo. Herjólfur odniósł wrażenie, że w tym bezruchu przyczaiło się jakieś zło, zaraz jednak zganił sam siebie. "Zamieniam...