Zjazdu jako takiego jeszcze nie miałam (pocieszam się, że jestem na to za młoda:), ale mam kontakt z kilkoma osobami ze szkoły. Zaskoczyło mnie to... jak często powierzchowne bywają nasze osądy o kolegach z klasy i jak mało o nich tak naprawdę wiemy. Osoby, które uważałam za pretensjonalne, bądź wręcz niemiłe okazują się być pełne życzliwości i pomocne. Jedna z takich dziewczyn, którą w liceum uważałam za trzpiotkę, z wielkim zaangażowaniem pomagała wybierać mi suknię ślubną. I to dzięki niej wyglądałam tak, że mój Mąż zaniemówił, jak mnie zobaczył. Poza tym projektuje biżuterię, spełnia się w tym, co robi. Może to nie jest wielka historia, ale czasem najmniejsze rzeczy cieszą w życiu. Najmniejsze, które okazują się być najważniejszymi.

P.S. Gdyby nie moja koleżanka, to być może wyglądałabym jak beza na własnym ślubie :D A to ważne, bo... bezą była, bezą pozostanie :P

Zjazdu jako takiego jeszcze nie miałam (pocieszam się, że jestem na to za młoda:), ale mam kontakt z kilkoma osobami ze szkoły. Zaskoczyło mnie to... jak często powierzchowne bywają nasze osądy o kolegach z klasy i jak mało o nich tak naprawdę wiemy. Osoby, które uważałam za pretensjonalne, bądź wręcz niemiłe okazują się być pełne życzliwości i pomocne. Jedna z takich...

Podczas zeszłorocznego zjazdu absolwentów wróciły przemiłe wspomnienia sprzed kilkunastu lat, spotkałam wielu znajomych w tym Kingę moją serdeczną koleżankę. Jej historia nie tyle mnie zdziwiła co wzruszyła i dała wiele do myślenia. Ponad 9 lat temu Kinga wyszła za mąż. Wesele było cudowne, oboje Państwo Młodzi byli w sobie zakochani i wydawali się być najszczęśliwszymi ludźmi pod słońcem. Niedługo później nasze drogi się rozeszły. Na spotkaniu koleżanka wyjawiła mi, że życie jej nie oszczędziło stresu i zmartwień. Długo z mężem starali się o potomstwo, jednak lekarze nie dawali im na to żadnych szans. Przyjaciółka straciła kilka ciąż, dopadła ją depresja a jej małżeństwo wystawione zostało na próbę zrozumienia i miłości. Po kilku latach starań oboje zdecydowali się na adopcję i już w pierwszym ośrodku adopcyjnym pokochali cudowne niemowlę o imieniu Franek. Po roku weryfikacji i przygotowań, nadszedł dla małżeństwa upragniony dzień, kiedy to szczęście i mała Miłość na dobre zawitało w ich domu, Franek nareszcie był ich synkiem. Kilka miesięcy później zdarzył się cud ponieważ okazało się, że Kinga jest w ciąży! Dziś jest spełnioną kobietą i szczęśliwą mamą dwójki upragnionych dzieci. Opowieść Kingi bardzo mnie poruszyła i sprawiła, że jeszcze bardziej doceniam moje życie. Mocno wierzę w to, że jej historia może być przykładem jak wielka potrafi być siła miłości i życiowego spełnienia. Od tamtej pory nie boję się marzyć, dostrzegam i cieszę się najmniejszymi rzeczami, żyję tu i teraz.

Podczas zeszłorocznego zjazdu absolwentów wróciły przemiłe wspomnienia sprzed kilkunastu lat, spotkałam wielu znajomych w tym Kingę moją serdeczną koleżankę. Jej historia nie tyle mnie zdziwiła co wzruszyła i dała wiele do myślenia. Ponad 9 lat temu Kinga wyszła za mąż. Wesele było cudowne, oboje Państwo Młodzi byli w sobie zakochani i wydawali się być najszczęśliwszymi...

Franek zawsze był klasowym błaznem. Kawalarzem, albo jak się ich dziś nazywa: pranksterem. Oczywiście kiedy chodziliśmy do podstawówki, nikt nie używał tego ostatniego terminu. W każdym razie Franek był taką osobą, która czasem denerwowała, częściej rozśmieszała, zwykle zaś - bawiła. Dawało mu to umiarkowaną popularność wśród rówieśników i pewną sympatię wśród nauczycieli, którzy nie tylko przymykali oko na jego błazenadę, ale też od czasu do czasu odpuszczali mu brak przygotowania do lekcji.

Oczywiście w całym tym śmieszkowaniu Franek był niezwykle energiczny. Jego docinki wymagały nadzwyczajnego refleksu. Dowcipy - przygotowań. Akcje - koordynacji. Udawało mu się, był żwawy i pełen życia, jak większość dzieci w tamtych czasach. Był też niebywale gadatliwy, a przy tym - wygadany. Potrafił bronić swojego zdania nawet kiedy wiedział, że nie ma racji. Gdy kończyły mu się argumenty, zamieniał wszystko w żart.

Już wtedy wiedzieliśmy, że przyszłość Franka lokuje się gdzieś w rozrywce. Może mediach. Nie był mózgowcem, poważna nauka była dla niego tylko okazją do kolejnych kpin. Nie był też sportowcem, nie potrafił swej ruchliwości utorować na żmudny i wymagający skupienia trening. Miał charyzmę, dlatego myśleliśmy, że zostanie dziennikarzem albo gospodarzem teleturnieju.

Nie myliliśmy się z przemysłem rozrywkowym. Jedynie wskazywaliśmy błędnie jego gałęzie. W czasach podstawówki nikt nawet nie wyobrażał go sobie w roli, jaką wyznaczyło mu późniejsze życie. W roli mima!

Franek zawsze był klasowym błaznem. Kawalarzem, albo jak się ich dziś nazywa: pranksterem. Oczywiście kiedy chodziliśmy do podstawówki, nikt nie używał tego ostatniego terminu. W każdym razie Franek był taką osobą, która czasem denerwowała, częściej rozśmieszała, zwykle zaś - bawiła. Dawało mu to umiarkowaną popularność wśród rówieśników i pewną sympatię wśród nauczycieli,...

Pierwsze spotkanie po latach budziło mnóstwo emocji. Większości kolegów nie widziałam od skończenia podstawówki i zapamiętałam ich jako bandę dzieciaków pełnych optymizmu i szalonych planów na przyszłość. Dalej byliśmy młodzi i pełni energii, ale już jakby rozsądniejsi i bardziej określeni, więc zżerała mnie ciekawość jakie ścieżki wybrali.
Niektóre osoby naprawdę mnie zaskoczyły… Chuda i wytatuowana Mania została pediatrą. Śmiała się, że wszystkie fartuchy ma z długim rękawem i stójką, żeby rodzice się nie bali. Największy buntownik Artur przyszedł w nienagannie skrojonym garniturze, a jak go chwilę pomęczyłam to przyznał się, że pracuje w kancelarii teścia. Kamil skończył ekonomię, żeby udowodnić rodzicom, że może, a potem rzucił wszystko i zajął się projektowaniem wnętrz.
Jednak wszystkie te historie stały się zupełnie nieważne i jakieś takie płytkie, gdy do kawiarni weszła Marta w chustce na głowie. My - młodzi, piękni i niezniszczalni, nagle stanęliśmy przed czymś zarezerwowanym dla kogoś zupełnie innego. Ludzie przed trzydziestką nie chorują i nie umierają! Marta od dwóch lat walczyła z białaczką. Ma dwóch wspaniałych synków i to ją nakręca. Mówiła, że już najgorsze za nią i teraz trzeba być dobrej myśli.
Wróciłam do domu przygnębiona. Trzymam za nią kciuki. Życie jest tak bardzo kruche i szkoda, że dopiero nieszczęścia nam o tym przypominają.

Pierwsze spotkanie po latach budziło mnóstwo emocji. Większości kolegów nie widziałam od skończenia podstawówki i zapamiętałam ich jako bandę dzieciaków pełnych optymizmu i szalonych planów na przyszłość. Dalej byliśmy młodzi i pełni energii, ale już jakby rozsądniejsi i bardziej określeni, więc zżerała mnie ciekawość jakie ścieżki wybrali.
Niektóre osoby naprawdę mnie...

Właściwie jestem za młoda, by mówić o zjazdach absolwentów po latach. Jednak od czasu szkoły średniej minęło już kilka lat. Drogi moich znajomych potoczyły się różnie, ale losy jednej osoby wydają mi się szczególnie niezwykłe. Otóż, jeden z moich kolegów w czasach licealnych był wielkim pasjonatem sztuki filmowej. Raczej się z niego wyśmiewano, pogardliwie nazywano go reżyserem. Nikt szczególnie nie wierzył w realizację jego marzeń, ze mną włącznie. Chyba nawet sam zainteresowany nie był zbyt pewny siebie, gdyż zdecydował się na studia medyczne. Po trzech latach rzucił je jednak i zaczął pracować fizycznie w fabryce. Tak minęły 2 lata. Za pieniądze, które zarobił, postanowił zrealizować swój własny projekt – własny film. Dlaczego on to zrobił? – zastanawiałam się wtedy, brak kierunkowego wykształcenia, doświadczenia, profesjonalnej ekipy. Co dobrego mogło z tego wyniknąć? I gdy zapytał mnie, czy przełożyłabym scenariusz na angielski, zgodziłam się niechętnie. Wydawało mi się to syzyfową pracą. Niedawno oświadczył nam, że jego film dostał się do konkursu debiutów w Singapurze, ma szanse być wyświetlany w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Zaskoczenie było ogromne. Trochę mi teraz wstyd, że od początku skazywałam go na porażkę. Moim zdaniem, jego historia udowadnia, że warto podążać za marzeniami, nawet jeśli wydaje to się nierealne.

Właściwie jestem za młoda, by mówić o zjazdach absolwentów po latach. Jednak od czasu szkoły średniej minęło już kilka lat. Drogi moich znajomych potoczyły się różnie, ale losy jednej osoby wydają mi się szczególnie niezwykłe. Otóż, jeden z moich kolegów w czasach licealnych był wielkim pasjonatem sztuki filmowej. Raczej się z niego wyśmiewano, pogardliwie nazywano go...

Lider zespołu punkowego, mistrz używek wszelakich, poligamista , człowiek nie stroniący od przemocy i i trudny w obyciu przedstawił mi się jako oficer policji. Usiałem z wrażenia. Później „googlowałem” go dwa dni. Faktycznie mówił prawdę. Teraz się zastanawiam czy to on tak się zmienił czy Policja to dalej Milicja. Jedno z dwojga.
To tylko ciekawostka. Sam zjazd był wspaniały. Warto organizować takie imprezy.

Lider zespołu punkowego, mistrz używek wszelakich, poligamista , człowiek nie stroniący od przemocy i i trudny w obyciu przedstawił mi się jako oficer policji. Usiałem z wrażenia. Później „googlowałem” go dwa dni. Faktycznie mówił prawdę. Teraz się zastanawiam czy to on tak się zmienił czy Policja to dalej Milicja. Jedno z dwojga.
To tylko ciekawostka. Sam zjazd był...

Mi najbardziej w pamięci utkwiły dwie historie, z których jedna ma wydźwięk pozytywny, druga zaś mocno odwrotnie. Zacznę od pozytywnego.

Koleżanka Andzia nigdy lotna nie była, ale za to bardzo kochliwa i przyjacielska. Po prostu nie miała zdolności do nauki, ale nigdy też nie była jakaś ostatnia, ot taka "w połowie". Masa koleżanek i kolegów, ciągle zmieniany obiekt westchnień. Gdybym miała wywróżyć jej przyszłość na koniec szkoły, to widziałabym rychły ślub i gromadka dzieci. Punktem zwrotnym okazała się matura. Jako klasa z rozszerzonym językiem francuskim wszyscy zdawaliśmy go na maturze. Andzia tu też orłem nie była, ale potrafiła wykuć na blachę. Na maturze trafiła w dychę! Temat odklepała z uśmiechem i dostała z ustnego 6! To sprawiło, że Andzia uwierzyła, że język zna biegle i gdy wszyscy szykowali się na studia, ona wyjechała do Francji jako opiekunka do dzieci. Na miejscu jej umiejętności szybko zostały zweryfikowane, ale nie poddała się, a w nauce języka pomógł jej już dorosły syn rodzinki, u której pracowała i tak się złożyło, że są małżeństwem z kilkuletnim stażem i dwójką dzieci. A z językiem na pewno radzi sobie lepiej ;)

Druga historia ma wątek miłosny. Początek liceum, wybucha wielka miłość w klasie i trwa całe 4 lata. Zawsze i wszędzie razem, jedno za drugim stanie murem, w rodzinach już zaakceptowani jak dzieci. Potem studia. Oczywiście jedno miasto, wspólne mieszkanie ("ale z zachowaniem czystości, bo on ją szanuje"). Dalej nierozłączni. Koniec studiów i oczywiście ślub, a po nim sielanka i staranie o dziecko. Z jakiś powodów im to nie wychodziło, więc ona trochę leżała w szpitalu, a on stale przy niej. Nagle w jej rodzinie zdarzył się przykry wypadek i jej brat długo i w ciężkim stanie leżał w szpitalu. W rodzinie same baby, więc żeby chłopa nie onieśmielać, wspomniany kolega (a chorego szwagier) zgłosił się na ochotnika, że pomoże z myciem itp. I w trakcie "czynności higienicznych" (konkretnych szczegółów nie znam) okazało się, że szwagra bardziej interesuje chory niż żona. Tak, okazało się, że jest gejem. Oczywiście szok, łzy i szybki rozwód. Jak sobie teraz o nim myślę, to w przeszłości wiele razy słyszałam tego typu komentarze na jego temat, ale dla mnie był to fajny kolega. Ot, może więcej czasu spędzał z koleżankami, nie interesował się piłką nożna i lubił gazety typu Cosmo, ale wtedy myślałam, że to nic nie znaczy. Przecież każdy jest inny. Może to były czasy, kiedy takie zachowania nie były akceptowalne (dla niektórych dalej nie są) i szukał sobie alibi, ale jakim dupkiem trzeba być, żeby zmarnować dziewczynie tyle lat życia!?!? A co gdyby pojawiło się dziecko? Nie mam nic przeciwko gejom, ale nie można kogoś traktować jak swoją tarczę przed światem. I taki oto finał licealnej miłości.

Mi najbardziej w pamięci utkwiły dwie historie, z których jedna ma wydźwięk pozytywny, druga zaś mocno odwrotnie. Zacznę od pozytywnego.

Koleżanka Andzia nigdy lotna nie była, ale za to bardzo kochliwa i przyjacielska. Po prostu nie miała zdolności do nauki, ale nigdy też nie była jakaś ostatnia, ot taka "w połowie". Masa koleżanek i kolegów, ciągle zmieniany obiekt...

Jestem absolwentką technikum elektronicznego. Maturę zdawałam w 1987 r. Kilkanaście lat temu, gdy rozpowszechnił się w internecie portal społecznościowy "Nasza Klasa", udało mi się nawiązać kontakt z kolegami z naszego rocznika i zorganizować spotkanie klasowe. Bardzo pozytywnym zaskoczeniem okazał się Jarek.
W czasach szkoły średniej był uczniem z dużymi problemami. Mama zmarła mu w dzieciństwie, a wychowywał ojciec alkoholik. Mieszkał w internacie i aby go opłacić dorabiał grając w weekendy na wiejskich weselach. W poniedziałek rano często przyjeżdżał do szkoły spóźniony i najwyraźniej "wczorajszy". Do nauki miał stosunek "swobodny", czego wynikiem były zagrożenia na półrocze i koniec roku z matematyki. Dzięki "macierzyńskiej opiece" naszej wychowawczyni skończył szkołę w terminie i zdał maturę.
Po latach okazało się, że jest przykładnym ojcem rodziny, posiada troje dzieci i tu największe zaskoczenie - zajmuje od lat kierownicze stanowisko w dużej, znanej firmie produkującej płytki ceramiczne. Często wyjeżdża za granicę służbowo i prywatnie.Ma ciekawe hobby- paralotniarstwo i korzysta z życia.
Podczas spotkania po latach życzyłam Jarkowi wszystkiego co najlepsze.
Byłam zadowolona, że ułożył sobie życie i cieszy się jego urokami.

Jestem absolwentką technikum elektronicznego. Maturę zdawałam w 1987 r. Kilkanaście lat temu, gdy rozpowszechnił się w internecie portal społecznościowy "Nasza Klasa", udało mi się nawiązać kontakt z kolegami z naszego rocznika i zorganizować spotkanie klasowe. Bardzo pozytywnym zaskoczeniem okazał się Jarek.
W czasach szkoły średniej był uczniem z dużymi problemami. Mama...

Była to historia pewnej radosnej dziewczyny o błyszczących oczach. Podchodzącej do życia bardzo odważnie ale i z pewną obawą. Strachem. Nie przed nieznanym, ale przed krzywdą która może spotkać ją od innych ludzi. Gdy miała niespełna 20 lat wiedziała, że podbije ten świat. Chociażby swój wewnętrzny, że będzie spełniona. To był jej cel. Byłoby cudownie gdyby tylko realizowała to co chciała pnąc się w górę niczym kwiat po podpórce. Jednak to co ją spotkało, wichury po drodze, kłody i rany i ciernie, spowodowały że straciła swój blask. Była nadal pięknym kwiatem. Coraz bardziej dojrzałym, jednak trochę poharatanym. Lecz stała dumnie wyprostowana uśmiechając się nieśmiało. Z jej oczu biła siła. Choć brakowało w nich blasku beztroski był w nich blask dojrzałości.
Patrząc w lustro wydawało jej się, że to ktoś inny. Ale to nie był nikt inny. To była ona. A ONA to byłam ja. Nie spodziewałam się, że mam w sobie tyle siły na życie. Które jest tak skomplikowane. I, że potrafię dać siłę innym, starając się być dla nich podpórką. Nie spodziewałam się, że tyle potrafię i że tyle przejdę. I, że da mi to siłę by dalej wiele "przechodzić". Dlatego w zdumienie przyprawiła mnie koleżanka z lustra...

Była to historia pewnej radosnej dziewczyny o błyszczących oczach. Podchodzącej do życia bardzo odważnie ale i z pewną obawą. Strachem. Nie przed nieznanym, ale przed krzywdą która może spotkać ją od innych ludzi. Gdy miała niespełna 20 lat wiedziała, że podbije ten świat. Chociażby swój wewnętrzny, że będzie spełniona. To był jej cel. Byłoby cudownie gdyby tylko...

Pamiętam go dobrze.
No, może nie aż tak dobrze jakbym chciał.
Oskar był dobrym uczniem. Zdolnym. Docenianym. Przede wszystkim uderzała z niego talent. Nie do czegoś konkretnego, ale do samej nauki. Był pod tym względem chłonny jak gąbka. Wchłaniał wiedzę, choć sam nie wie jak to robił. Nikt nie wiedział. Dzięki temu też Oskar zawdzięczał swój styl. Nie był to jednak typ ucznia, który mówi, że się nie uczył, a potem dostaje piątki. Już od początku każdy był świadomy jego wiedzy. Przed sprawdzianami mówił, że „trochę się uczył” albo „coś tam przeczytał”. Prace domowe czasem improwizował albo pisał coś na kolanie przed lekcją. Zawsze mu wychodziło całkiem nieźle, wiem, bo często od niego spisywałem.
Był towarzyski. Miał czas spotykać się i chodzić na imprezy. Nauka mało go zajmowała, ale to chyba ani jego, ani jego rodziców nie obchodziło, skoro miał same piątki.
Był pewnego rodzaju zagadką. Niewiele o sobie mówił, choć zawsze był serdeczny i przyjacielski. Chyba z nikim tak naprawdę się nie zaprzyjaźnił. Każdy go znał po koleżeńsku. Raczej nikt po... przyjacielsku.
Po maturze każdy poszedł w swoją stronę.
Spotkaliśmy go dopiero po latach. Każdy był ciekaw. Oskar - chwalony przez nauczycieli, najzdolniejszy z nas. Gdzie też zawędrował?
Jest stróżem nocnym.
Dlaczego?
Spytany odpowiedział, że to bardzo spokojna praca, bo nie musi się użerać z ludźmi.
A to ciekawe, pomyślałem. Czy naprawdę chciał spokoju... Czy może tak długo się decydował nad swoją przyszłością, że tylko to mu zostało?

Pamiętam go dobrze.
No, może nie aż tak dobrze jakbym chciał.
Oskar był dobrym uczniem. Zdolnym. Docenianym. Przede wszystkim uderzała z niego talent. Nie do czegoś konkretnego, ale do samej nauki. Był pod tym względem chłonny jak gąbka. Wchłaniał wiedzę, choć sam nie wie jak to robił. Nikt nie wiedział. Dzięki temu też Oskar zawdzięczał swój styl. Nie był to jednak typ...