Miejscem, które bym wybrała to niezbadany, wielki, błękitny Ocean Spokojny. Wyruszyłabym w podróż do wieku XV, by na statkach wielkich odkrywców poznawać nowe ziemie. Jako kapitan mogłabym spędzać miesiące z dala od lądu i od konfliktów na kontynencie. Liczę też na to, że nigdy nie spotkałabym na swej morskiej drodze żadnych piratów.
Wiek XV, cóż, może to nie jest perfekcyjnie spokojny, ani pozbawiony wojen czas (w końcu kolonizacje nieznanych kontynentów nie były słodką wizytą), ale i tak mój wybór padłby na niego. Wybrałabym właśnie tę epokę, bo brak w niej okrutnej broni chemiczno-biologicznej i jądrowej, nie ma zagrożenia bombą atomową, nie latają nad głową samoloty, nikt nie ginie w wypadkach drogowych. Na listy czeka się miesiącami, kocha do grobu, a gdy wyrusza się w podróż, to wraca się posiwiałym i ze zmarszczkami. Coś zupełnie innego niż to, co każdego dnia widzę za oknem lub w telewizji. Być może właśnie to mnie tak pociąga w tej epoce, że jest tak odległa i inna. Epoka, w której wszelkie czyny są popełniane ręką ludzką, a nie przyciskiem na dotykowym ekranie.

Miejscem, które bym wybrała to niezbadany, wielki, błękitny Ocean Spokojny. Wyruszyłabym w podróż do wieku XV, by na statkach wielkich odkrywców poznawać nowe ziemie. Jako kapitan mogłabym spędzać miesiące z dala od lądu i od konfliktów na kontynencie. Liczę też na to, że nigdy nie spotkałabym na swej morskiej drodze żadnych piratów.
Wiek XV, cóż, może to nie jest...

A ja nie przeniosłabym się nie w miejscu, a czasie. Jakieś 25, może 30 lat wstecz kiedy to w moim mieście utrzymywała się jeszcze fabryka obuwia Baty. Ludzie z całej Polski zjeżdżali tutaj do pracy, każdy miał pracę. Wręcz błagano ludzi, aby przyszli pracować. Zakład załatwiał opiekę nad dziećmi, w piątek zapłacili Ci z góry, abyś tylko w sobotę był w pracy. I mimo, że nie było jeszcze nic w sklepach i wiele rzeczy było na kartki, a polityka nie była zbyt stabilna, ten okres czasu wydaje mi się bezpiecznym. Uważam tak, ponieważ na świecie nigdy względnie nie jest bezpiecznie, zawsze coś nam zagraża. Jak nie polityka, to bezrobocie, a nawet napad w biały dzień na ulicy. W tamtym okresie w moim mieście można było spać ze spokojną głową o pracę i dach nad głową, więc właśnie w tamten czas chciałabym się przenieść.

A ja nie przeniosłabym się nie w miejscu, a czasie. Jakieś 25, może 30 lat wstecz kiedy to w moim mieście utrzymywała się jeszcze fabryka obuwia Baty. Ludzie z całej Polski zjeżdżali tutaj do pracy, każdy miał pracę. Wręcz błagano ludzi, aby przyszli pracować. Zakład załatwiał opiekę nad dziećmi, w piątek zapłacili Ci z góry, abyś tylko w sobotę był w pracy. I mimo, że nie...

Podobno Mars był kiedyś planetą podobną do Ziemi. Dlatego przeniosłabym się wiele milionów lat wstecz na Marsa. Jeśli nie było tam ludzi - nie było wojen. Natomiast może istniały tam piękne wyspy otoczone morzami i oceanami z bogatą fauną i florą...

Podobno Mars był kiedyś planetą podobną do Ziemi. Dlatego przeniosłabym się wiele milionów lat wstecz na Marsa. Jeśli nie było tam ludzi - nie było wojen. Natomiast może istniały tam piękne wyspy otoczone morzami i oceanami z bogatą fauną i florą...

To ja bym chciała się przenieść do Polski międzywojennej. Chciałabym zobaczyć małe miasteczko, najlepiej na wschodzie, gdzie żyły obok siebie różne narody i kultury. Chciałabym poczuć tą radość odzyskanej niepodległości. Zobaczyć Schulza, Witkacego..... Tak, jak dla mnie okres międzywojenny jest najlepszy. I kobiety w Polsce miały już prawa wyborcze!

To ja bym chciała się przenieść do Polski międzywojennej. Chciałabym zobaczyć małe miasteczko, najlepiej na wschodzie, gdzie żyły obok siebie różne narody i kultury. Chciałabym poczuć tą radość odzyskanej niepodległości. Zobaczyć Schulza, Witkacego..... Tak, jak dla mnie okres międzywojenny jest najlepszy. I kobiety w Polsce miały już prawa wyborcze!

Jestem z tych ludzki, którzy wierzą w związek przyczynowo-skutkowy, jak również w to, że wszystko jest już gdzieś zapisane w gwiazdach. Dlatego wiem, że świata nie zbawię – wojny, choroby, podziały polityczne i tak nastaną, ale za to podróżując w czasie mogę poznać to co znane z książek lub zapomniane – dawne cywilizacje. Jednakże gdzie szukać bezpiecznego azylu? O to jest pytanie.
W starożytności zapewne zostałbym niewolnikiem. W średniowieczu za swoje poglądy uznano by mnie za czarownika. W czasach rewolucji francuskiej straciłbym głowę w dosłownym tego słowa znaczeniu. Analizując poszczególne czasy, szukając w nich dobrych i złych stron dochodzę do nie tak odległej przeszłości - wieku XX, czasu mojego dzieciństwa.
W tamtych czasach komputer był wielkości kawalerki, samochody jeździły nie więcej niż 80km/h, a dzieciaki spędzały sporo czasu razem na deptakach, boiskach. Telewizor, który był rarytasem łączył rodziny, a przemoc w filmach rozwiązywano w samo południe na dzikim zachodzie. Świat ten nie był doskonały, ale dzięki ciepłym wspomnieniom stanowi azyl. Taki schron, który pozwoli przetrwać najgorsze, oraz pokierować w lepszą przyszłość.

Jestem z tych ludzki, którzy wierzą w związek przyczynowo-skutkowy, jak również w to, że wszystko jest już gdzieś zapisane w gwiazdach. Dlatego wiem, że świata nie zbawię – wojny, choroby, podziały polityczne i tak nastaną, ale za to podróżując w czasie mogę poznać to co znane z książek lub zapomniane – dawne cywilizacje. Jednakże gdzie szukać bezpiecznego azylu? O to jest...

Do jaskini z czasów prehistorycznych. Co z tego że wszystko chciało nas zabić, skoro nikt wtedy się tym nie przejmował, a przeciwności losu przekuwał w siłę i atuty.

Do jaskini z czasów prehistorycznych. Co z tego że wszystko chciało nas zabić, skoro nikt wtedy się tym nie przejmował, a przeciwności losu przekuwał w siłę i atuty.

Hawaje około VIII w. n.e. Okres na długo przed wprowadzeniem systemu składania ofiar z ludzi, oraz na jeszcze dłużej przed odkryciem ich przez Jamesa Cook’a. To byłby swoisty powrót do korzeni człowieczeństwa. Niemal do biblijnego raju, gdzie jedynym zmartwieniem człowieka jest jeść i pić by przeżyć. Do samego sedna życia, okresu gdy człowiek jeszcze nie zapomniał sensu życia. Bez czasu, widocznych pór roku, okresów rozliczeniowych ze skarbówką, wojen, pośpiechu i kontaktu ze światem zewnętrznym. Chwil, w których człowiek znał już koło i konstruował powozy, ale nigdzie się na nich nie śpieszył. Znał już ogień, ale nie napalm. A jedzenie rosło na drzewach i krzewach, ewentualnie kicało pośród nich ;)

Hawaje około VIII w. n.e. Okres na długo przed wprowadzeniem systemu składania ofiar z ludzi, oraz na jeszcze dłużej przed odkryciem ich przez Jamesa Cook’a. To byłby swoisty powrót do korzeni człowieczeństwa. Niemal do biblijnego raju, gdzie jedynym zmartwieniem człowieka jest jeść i pić by przeżyć. Do samego sedna życia, okresu gdy człowiek jeszcze nie zapomniał sensu...

Cofnęłabym się do czasów odbudowy Warszawy po II wojnie światowej. Cegiełka po cegiełce wznosiłabym nowe mury, cieszyłabym się wraz z warszawiakami z zakończonej wojny.
Wydaje mi się, że był to okres przepełniony radością z najdrobniejszych rzeczy, chętnie brałabym w tym udział, bo radość jest zaraźliwa.
Czasy były wtedy romantyczne, pełne wzlotów i marzeń...Nie to co teraz, gdy w internecie poszukujemy idealnego kandydata inwigilując go na wylot, liczymy, kalkulujemy, analizujemy.
Kto wie...Może poderwałabym jakiegoś szarmanckiego przystojniaka? Przeżyła romans z prawdziwego zdarzenia?

Cofnęłabym się do czasów odbudowy Warszawy po II wojnie światowej. Cegiełka po cegiełce wznosiłabym nowe mury, cieszyłabym się wraz z warszawiakami z zakończonej wojny.
Wydaje mi się, że był to okres przepełniony radością z najdrobniejszych rzeczy, chętnie brałabym w tym udział, bo radość jest zaraźliwa.
Czasy były wtedy romantyczne, pełne wzlotów i marzeń...Nie to co...

Epoka kamienia łupanego to względnie najspokojniejszy czas.
Ludzkość przez cały czas swojego istnienia zajmuje się doskonaleniem sposobów na zabijanie drugiego człowieka. Jest to tak zwany „postęp technologiczny”. I nawet jeśli robimy coś, co wydaje się w miarę neutralne albo wręcz ma zapobiegać szerzeniu się masowej samozagłady, to prawda jest zupełnie odmienna, bo wszystko pośrednio służy zabijaniu.
Dlatego warto spojrzeć na sam początek naszych starań.
Epoka kamienia łupanego to czas, gdy wszystkie nasze techniczne osiągnięcia dopiero raczkowały. Owszem, już zapowiadało się obiecująco. Spośród wszystkich zwierząt nauczyliśmy się wykorzystywać najwięcej narzędzi, potrafiliśmy je stworzyć, a nawet podejmowaliśmy pierwsze, udane próby ujarzmiania przyrody, konkretnie ognia.
Wszystko, oczywiście, żeby się wyżynać między sobą.
Jednak ówczesne wynalazki były mało efektywne. Miały niewielką siłę rażenia, bardzo ograniczony zasięg i niską skuteczność. Rzecz jasna, była to obiecująca zapowiedź. Ale tylko zapowiedź. Dzięki temu wszelkie działania mające naruszać pokój wymagały sporego wysiłku. Trzeba było się postarać, żeby kogoś zabić.
Ważną kwestią pozostaje otoczenie. Obecnie podporządkowaliśmy sobie cały świat. Wtedy musieliśmy liczyć się z: zabójczymi zwierzętami, zabójczą pogodą, zabójczymi chorobami i innymi zabójczymi rzeczami. Było mało czasu i okazji, byśmy sami dla siebie stali się zabójczy.
Miejsce nie ma znaczenia, no, może tylko, żeby nie było tam zbyt zimno ani zbyt ciepło.

Epoka kamienia łupanego to względnie najspokojniejszy czas.
Ludzkość przez cały czas swojego istnienia zajmuje się doskonaleniem sposobów na zabijanie drugiego człowieka. Jest to tak zwany „postęp technologiczny”. I nawet jeśli robimy coś, co wydaje się w miarę neutralne albo wręcz ma zapobiegać szerzeniu się masowej samozagłady, to prawda jest zupełnie odmienna, bo...