Mój diaboliczny plan wcale nie potrzebowałby kostiumowej oprawy i odstawiania teatrzyku. Ograniczyłabym się do rozpuszczenia plotki o pojawieniu się satanistów. Prawda jest taka, że ze wszystkich istot o których słuchamy, najbardziej boimy się drugiego człowieka. Zostawiając gdzieniegdzie satanistyczne lub tajemnicze znaki, nie narażałabym się na uznanie mnie za wariatkę. Stopniowo znaki te byłby coraz bardziej drastyczne, aż w końcu ludzie by uwierzyli, że sekta działa na terenie naszego miasta. Przecież nie trudno przekonać do czegoś, co istnieje na prawdę.

Mój diaboliczny plan wcale nie potrzebowałby kostiumowej oprawy i odstawiania teatrzyku. Ograniczyłabym się do rozpuszczenia plotki o pojawieniu się satanistów. Prawda jest taka, że ze wszystkich istot o których słuchamy, najbardziej boimy się drugiego człowieka. Zostawiając gdzieniegdzie satanistyczne lub tajemnicze znaki, nie narażałabym się na uznanie mnie za wariatkę....

Aby przekonać moją ofiarę, udawałabym opętaną, nic tak nie straszy jak rozmowy z niewidocznym duchem, wywracanie oczami i mówienie czegoś niezrozumiałego. Moim celem byłoby przekonanie tej osoby, że jest we mnie coś jeszcze. Poza tym przyszykowałabym wiele atrakcji w postaci dziwnych śladów, hałasów, szurań i latających owadów w środku nocy. Oczywiście musiałabym to zrobić z taką precyzją aby owa osoba nie nabrała podejrzeń. Zrobiłabym kolejne "paranormal activity".

Aby przekonać moją ofiarę, udawałabym opętaną, nic tak nie straszy jak rozmowy z niewidocznym duchem, wywracanie oczami i mówienie czegoś niezrozumiałego. Moim celem byłoby przekonanie tej osoby, że jest we mnie coś jeszcze. Poza tym przyszykowałabym wiele atrakcji w postaci dziwnych śladów, hałasów, szurań i latających owadów w środku nocy. Oczywiście musiałabym to zrobić...

W realizacji mojego diabolicznego planu wcale nie postawiłabym na kostium czy dekoracje. Nie materializowałabym pierwotnych lęków człowieka pod postacią kawałka plastiku czy sukna. Zamiast tego skupiłabym się na tym, co nieuchwytne i nienamacalne:

* dźwięki (głuche odgłosy, nierytmiczne, ledwo słyszalne popiskiwania) - odpowiednio podłożony dyktafon załatwi sprawę...
* nastrój (przygaszone światło, rozstawione tealighty, otwarte okna, w tle drażniąca spokój muzyka)
* insynuacje werbalne sugerujące, że dzieje się coś dziwnego (przecież nikt nie wie, że celowo odstawiłam szklankę tak, by przy najlżejszym podmuchu spadła), niby przypadkowe wtrącenia o strasznych historiach zasłyszanych w dzieciństwie czy o krwawych zbrodniach, co do których narosło już morze plotek

Chyba wystarczy - pozwólmy wyobraźni właściwie zadziałać... Nadal myślicie, że upiory nie istnieją?

W realizacji mojego diabolicznego planu wcale nie postawiłabym na kostium czy dekoracje. Nie materializowałabym pierwotnych lęków człowieka pod postacią kawałka plastiku czy sukna. Zamiast tego skupiłabym się na tym, co nieuchwytne i nienamacalne:

* dźwięki (głuche odgłosy, nierytmiczne, ledwo słyszalne popiskiwania) - odpowiednio podłożony dyktafon załatwi sprawę...
*...

Strach ludzki ma różne oblicza. Kształtuje go otoczenie, sytuacje, jak również filmy. W nich najstraszniejszy jest nie tyle potwór, co sytuacja, otoczenie, krew. A dlaczego? Każdy zna zombie i receptę na ich pokonanie, to samo się tyczy wampirów, wilkołaków. Czasem odrobina hałasu – skrzypnięcie podłogi, pukanie do szyby – budzi w człowieku napływ adrenaliny. Do tego jeszcze wyobraźnia – niczym najlepszy reżyser filmowy potęguje strach, tworzy z niczego coś.
Najważniejsze jest więc miejsce. Zaprosiłbym znajomych na wspólny wypad pod namioty. Ognisko oraz alkohol rozluźniają atmosferę czyniąc potencjalne ofiary bezbronne. W pewnym momencie znikam ja i jedna wtajemniczona osoba – po chwili dźwięk wycia wilka bądź niedźwiedzia i krzyki. Wtajemniczona osoba powraca cała we krwi i opowiada o potworze z lasu – wystarczy krótki zarys, resztę stworzy wyobraźnia.
Następnie pojawiam się ja – ubrany w stare łachmany, z kominiarką na twarzy. W ręku maczeta z krwią – nie muszę wydawać dźwięków, wystarczy, że się pojawię. To jest recepta na strach godzien śmierci, strach który paraliżuje, z siłaczy tworzy bezbronnych.

Strach ludzki ma różne oblicza. Kształtuje go otoczenie, sytuacje, jak również filmy. W nich najstraszniejszy jest nie tyle potwór, co sytuacja, otoczenie, krew. A dlaczego? Każdy zna zombie i receptę na ich pokonanie, to samo się tyczy wampirów, wilkołaków. Czasem odrobina hałasu – skrzypnięcie podłogi, pukanie do szyby – budzi w człowieku napływ adrenaliny. Do tego...

Chcąc doprowadzić pewne osoby do apogeum strachu, przybrałam strój wilkołaka. Te stworzenia wzbudzają we mnie grozę, więc myślę, że u innych moje działanie odniosłoby podobny skutek. Wyobraźmy to sobie: na niebie pojawia się księżyc w pełni, a wtedy z pobliskich zarośli wyłania się przygarbiona postać z wilczym pyskiem i wielką ochotą na świeże mięso! Będąc na miejscu osób, które byłyby ofiarami mojego diabelskiego planu, umarłabym na zawał albo uciekałabym z prędkością szybszą niż Usain Bolt! Aby wzmocnić powagę sytuacji, wysmarowałabym się krwią udając, że właśnie zaspokoiłam swój wilczy głód. Efekty murowane!

Chcąc doprowadzić pewne osoby do apogeum strachu, przybrałam strój wilkołaka. Te stworzenia wzbudzają we mnie grozę, więc myślę, że u innych moje działanie odniosłoby podobny skutek. Wyobraźmy to sobie: na niebie pojawia się księżyc w pełni, a wtedy z pobliskich zarośli wyłania się przygarbiona postać z wilczym pyskiem i wielką ochotą na świeże mięso! Będąc na miejscu osób,...

Chcąc uknuć jakąś intrygę z pewnością musiałabym zacząć wcześnie i pilnować, aby w ciągu miesięcy lub nawet lat wszystko zachowało się w jak najgłębszej tajemnicy. Przede wszystkim musiałabym poznać dobrze swoją ofiarę, musiałabym wręcz żyć jej życiem, być jej cieniem, który śledzi każdy jej krok.Musiałabym zdobyć także przedmioty niezbędne do przeprowadzenia tej operacji jak np.: klucze od jej domu jakieś ukryte kamery i głośniki, itd.
Jest rzecz, której każdy człowiek się boi - to jest coś, czego nie znamy, o czym mało wiemy lub jest inne. Dlatego boimy się ciemności: nasze oczy nie sa przystosowane do widzenia w ciemności, a nie widząc - nie wiemy, nie możemy być pewni co czai się w otchłani ciemności. Nie jestem na 100% pewna jakie dokładnie środki bym zastosowała, ale z pewnością byłoby to dręczenie psychologiczne. Przekonałabym tą osobę,że coś jest nie tak, zasiałabym ziarno niepokoju. Z pewnością zrobiłabym tez wszystko, aby inni odsunęli się od tej osoby, gdyż samotność jest drugą rzeczą, której tak bardzo się obawiamy. W końcu z dnia na dzień sytuacja danej osoby by się pogarszała... Przedmioty z jej domu by znikały lub znajdowały się w innym miejscu. Tajemnicze telefony w środku nocy, w których słychać by było jedynie głuchy szum. Dziwne ślady zarówno w, jak i wokół domu. Dziwne zapachy przywołujące zastraszanej osobie wspomnienia nieszczególnie barwnej przeszłości ... I te szepty, które pojawiały by się w jej głowie sprawiające, że nie mogłaby usnąć..
Prędzej czy później trafiłaby do psychiatryka. A ja osiągnęłabym mój cel nie musząc się nawet przebierać za żadnego upiora.( O ile wszystko by się powiodło w co szczerze wierzę ;)

Chcąc uknuć jakąś intrygę z pewnością musiałabym zacząć wcześnie i pilnować, aby w ciągu miesięcy lub nawet lat wszystko zachowało się w jak najgłębszej tajemnicy. Przede wszystkim musiałabym poznać dobrze swoją ofiarę, musiałabym wręcz żyć jej życiem, być jej cieniem, który śledzi każdy jej krok.Musiałabym zdobyć także przedmioty niezbędne do przeprowadzenia tej operacji...

Cóż myślę, że większość ludzi najbardziej boi się śmierci, dlatego właśnie za nią bym się przebrała.
Ubrałabym czarny płaszcz z kapturem i białą prostą maskę bez nosa i ust. Do wszystkiego dorzuciłabym jeszcze kosę, (tak dla szpanu).
Potem gdy zapadnie zmrok straszyłabym w tym kostiumie ludzi wracających o tej porze do domu.
Nie wyskakiwałabym zza krzaków, o nie. Moim zdaniem lepiej kogoś nastraszyć podążając za nim w ukryciu. Wtedy moja ofiara będzie miała te okropne wrażenie, że ktoś ją obserwuje. Dopiero po paru minutach śledzenia ujawniłabym się po prostu niespodziewanie za nią stając. Wyszeptałabym jej do ucha jedno zdanie: "Miałeś rację". Tak wystraszony delikwent nie jest wstanie zrobić już żadnego kroku.

Cóż myślę, że większość ludzi najbardziej boi się śmierci, dlatego właśnie za nią bym się przebrała.
Ubrałabym czarny płaszcz z kapturem i białą prostą maskę bez nosa i ust. Do wszystkiego dorzuciłabym jeszcze kosę, (tak dla szpanu).
Potem gdy zapadnie zmrok straszyłabym w tym kostiumie ludzi wracających o tej porze do domu.
Nie wyskakiwałabym zza krzaków, o nie. Moim...

Zygmunt Freud w eseju "Niesamowite" przekonywał, że najgłębsze niepokoje budzi w nas coś, co kiedyś było nam znane, o czym następnie zapomnieliśmy i co wreszcie powróciło - niespodziewane, w swojej spotworniałej formie.

Poszedłbym tym tropem. Myślę, że ludzie szybciej przerażą się czegoś, co odwołuje się do ich doświadczeń, czegoś potencjalnie możliwego, niż folkloru.

A jest coś, co - jak przypuszczam - przeraża nas tu wszystkich, bez wyjątku...
Nie wiem tylko, jak *przebrać się* za powiadomienie o przetrzymaniu książki i rozpoczęciu naliczania kary bibliotecznej ;)

Zygmunt Freud w eseju "Niesamowite" przekonywał, że najgłębsze niepokoje budzi w nas coś, co kiedyś było nam znane, o czym następnie zapomnieliśmy i co wreszcie powróciło - niespodziewane, w swojej spotworniałej formie.

Poszedłbym tym tropem. Myślę, że ludzie szybciej przerażą się czegoś, co odwołuje się do ich doświadczeń, czegoś potencjalnie możliwego, niż folkloru.

A...

Przebrałabym się za Piramidogłowego i co noc stałabym pod oknem upatrzonej ofiary (tylko nie wiem jak udawałoby mi się szybko uciekać, w razie komplikacji, w całym tym ustrojstwie na głowie i z tym mieczykiem w ręce ;))

Przebrałabym się za Piramidogłowego i co noc stałabym pod oknem upatrzonej ofiary (tylko nie wiem jak udawałoby mi się szybko uciekać, w razie komplikacji, w całym tym ustrojstwie na głowie i z tym mieczykiem w ręce ;))