Jestem w wieku, w którym mężczyzna, zrobiwszy, co do niego należy, spłodziwszy potomków, zadbawszy o ich wychowanie i zaopatrzywszy połowicę w potrzebne środki do życia winien zamyślić się nad sobą, nad sensem i celem swej życiowej drogi. Im jestem starszy, tym wzrasta we mnie pewność, że aby życie człowieka, moje życie, było prawdziwe i święte, musi być proste. Wszystko jednak, co mnie otacza, moje pisma, zainteresowanie świata, obowiązki, których nie znoszę, bo odsuwają mnie od Boga, a także wy, moja rodzino, którzy mnie nie chcecie zrozumieć, gdy wam o prostym życiu mówię, oddalacie mnie od mojej drogi, od tego, w co wierzę. Jeszcze w tylko w mej ukochanej córce ma jedyna nadzieja. Co myślę o mej sytuacji, znajdziecie w testamencie moim i w Sonacie Kreutzerowskiej, którą właśnie ukończyłem. Ja wierzę i wiem, że wszyscy ludzie są sobie równi i winni żyć w trudzie z pracy swych rąk. Jeśli nie mogę żyć tak, jak chcę i powinienem w moim własnym domu, muszę ten dom opuścić.

Bądźcie zdrowi i nie troszczcie się o mnie. Jedyne co mnie czeka i do czego tęsknię, jest droga, która stoi otworem przede mną. Na niej znajdę swoje przeznaczenie, na niej znajdę siebie, na niej znajdę ludzi, którzy mnie zrozumieją.

Bywajcie
Lew

Jestem w wieku, w którym mężczyzna, zrobiwszy, co do niego należy, spłodziwszy potomków, zadbawszy o ich wychowanie i zaopatrzywszy połowicę w potrzebne środki do życia winien zamyślić się nad sobą, nad sensem i celem swej życiowej drogi. Im jestem starszy, tym wzrasta we mnie pewność, że aby życie człowieka, moje życie, było prawdziwe i święte, musi być proste. Wszystko...

Nie szukajcie mnie!

Liczne konflikty i nieporozumienia odnośnie mojej filozofii życia i zamiarów względem mojego majątku zmuszają mnie do odejścia. By być szczęśliwym, człowiek powinien robi tylko jedną rzecz, żyć w zgodzie ze sobą. Wy mi to uniemożliwiacie. Nie rozumiecie mnie i mojego światopoglądu. Odchodzę zatem niepostrzeżenie. Uciekam z własnego domu pod osłoną nocy. Biorę tylko to, co najpotrzebniejsze. Resztę zostawiam wam niewdzięcznicy. Tak bardzo obawialiście się o spadek po mnie, że dla Was i tak już jestem martwy. Skoro jesteście tak go rządni, to Weście go już dziś. Dla mnie zawsze był powodem utrapień i ciągłych udręk z Waszej strony. Weźcie go i nie szukajcie mnie. Mam nadzieję, że kupi mi on ud Was trochę spokoju. Pozwólcie spędzić mi resztę mojego życia w biedzie i na tułaczce, ale w szczęściu i spełnieniu.

Żegnajcie.
Lew Tołstoj

PS. Karmcie kota.

Nie szukajcie mnie!

Liczne konflikty i nieporozumienia odnośnie mojej filozofii życia i zamiarów względem mojego majątku zmuszają mnie do odejścia. By być szczęśliwym, człowiek powinien robi tylko jedną rzecz, żyć w zgodzie ze sobą. Wy mi to uniemożliwiacie. Nie rozumiecie mnie i mojego światopoglądu. Odchodzę zatem niepostrzeżenie. Uciekam z własnego domu pod osłoną nocy....

Kochani moi!

Życie me przeżywając u boku Waszego i szczęście w sercu mając, podziękować Wam pragnę za te chwilę wszystkie radości pełne. Droga mojego życia wiedzie dalej, pokazuje mi ścieżkę, na którą wkroczyć muszę by w latach późnych poznać samego siebie i zrozumieć to, co pozostało dla mnie niekryte po dzień dzisiejszy.

Nie martwcie się, Kochani. Bowiem ostatnie lata jakie mi pozostały zamierzam wykorzystać w pełni. Krzywdy sobie nie czyniąc, a starając się dogłębnie zbadać naturę ludzką. Podróż to życie człowieka, a jak długo moje nogi będą w stanie mnie nieść tak długo mój żywot będzie miał sens. Odchodzę dla Was niespodziewanie, zapewne ból serca Wam pozostawiając, jednak proszę abyście mnie nie szukali. Rzeczy, które czynić planuję przyniosą mi radość i mam nadzieję, że zrozumiecie. Cieszcie się z mojej decyzji i pozwólcie wybierać. Mam nadzieje, że zgryzoty Wam moim zniknięciem nie przysporzę. Nawet jeżeli przyjdzie mi zemrzeć z dala od mego domu ukochanego to wiedzcie, że zawsze będę mieć Was w pamięci. Modlitwę za mnie zmówcie tak jak i ja za Was będę się modlił. Miłować Was będę, aż po moich dni kres.

Bądźcie zdrowi kochani, z sercem do ludzi wychodźcie i nie czyńcie zła. Bowiem, odpowiadanie gwałtem na gwałt dobra na świecie nie przysporzy.

Niech Wam się szczęści,

Lew Tołstoj

Kochani moi!

Życie me przeżywając u boku Waszego i szczęście w sercu mając, podziękować Wam pragnę za te chwilę wszystkie radości pełne. Droga mojego życia wiedzie dalej, pokazuje mi ścieżkę, na którą wkroczyć muszę by w latach późnych poznać samego siebie i zrozumieć to, co pozostało dla mnie niekryte po dzień dzisiejszy.

Nie martwcie się, Kochani. Bowiem ostatnie lata...

Kochan, gdy to czytacie jestem już daleko. Zmierzam tam, gdzie nie sięga władza, gdzie nie muszę nic... Sprawy, które nas poróżniały niech zostaną w minionych czasach - nie wracajcie do nich. Opór Wasz, by majątku nie rozdać ubogim, niech Was kiedyś uświadomi, że bogatym jest ten kto ducha karmi mądrością, a nie sakiewkę rublami. Nie obwiniajcie się - moja podróż to mój wybór. Do uczynienia kroków wiele- za mną ukochany dom- przede mną prawda i wolność. To one są celem.
Modlitwa za mnie otuchy mi doda. Nie płaczcie, nie szukajcie...
LT

Kochan, gdy to czytacie jestem już daleko. Zmierzam tam, gdzie nie sięga władza, gdzie nie muszę nic... Sprawy, które nas poróżniały niech zostaną w minionych czasach - nie wracajcie do nich. Opór Wasz, by majątku nie rozdać ubogim, niech Was kiedyś uświadomi, że bogatym jest ten kto ducha karmi mądrością, a nie sakiewkę rublami. Nie obwiniajcie się - moja podróż to mój...

Najukochańsi!
Tyle czasu z Wami spędziłem - żyjąc, pracując, tworząc i wypoczywając. Niejednokrotnie mijaliśmy się w ciągu dnia nie zamieniwszy słowa bądź spojrzenia, zajęci własnymi sprawami. Wbrew wszystkiemu, lata te, były dla mnie przepełnione niesamowitym dobrem. Jednak nadszedł moment gdy muszę Was opuścić.
Pomimo odosobnienia i spokoju w jakim z Wami żyłem docierały do mnie również wiadomości z wielkiego świata. Okrzyknięto mnie „sumieniem narodu”, gdy ja siebie widziałem jako prostego człowiekiem, takiego samego jak wszyscy wokoło. Być może ta niewinna plotka rozpoczęła w mej duszy pracę jaką wykonuje kropla drążąc skałę.
Teraz gdy zapisałem ostatnią stronę i nie pozostało we mnie żadne słowo domagające się zanotowania czuję coś, czego nigdy nie doznałem. Wielokrotnie na kartach mych powieści pojawiali się bohaterowie, których życie było naznaczone niepewnością i trwogą. Nie umiejąc odpowiedzieć na pytanie o sens czegokolwiek stali na rozdrożu. Nagle ja również stoję pośród pustego pola i w duchu pytam: „Czemu? Po co?”. A to pytanie niczym wiatr popycha mnie do wyruszenia w drogę.
Wybaczcie starej duszy, którą gna niepokój i pomódlcie się za mnie, bym odnalazł to czego szukam. Niech Was Bóg błogosławi!
Wasz
Lew Tołstoj

Najukochańsi!
Tyle czasu z Wami spędziłem - żyjąc, pracując, tworząc i wypoczywając. Niejednokrotnie mijaliśmy się w ciągu dnia nie zamieniwszy słowa bądź spojrzenia, zajęci własnymi sprawami. Wbrew wszystkiemu, lata te, były dla mnie przepełnione niesamowitym dobrem. Jednak nadszedł moment gdy muszę Was opuścić.
Pomimo odosobnienia i spokoju w jakim z Wami żyłem docierały...

Droga długa jest, pozornie bez znaczenia. Ale wierzcie mi mam powody by drogi swej nie zmieniać. Teraz muszę odejść, zostawić was samych. Nie lękajcie się o mnie. Ja po prostu muszę odpocząć.

Żegnajcie moi mili i bądźcie mocni duchem.

Droga długa jest, pozornie bez znaczenia. Ale wierzcie mi mam powody by drogi swej nie zmieniać. Teraz muszę odejść, zostawić was samych. Nie lękajcie się o mnie. Ja po prostu muszę odpocząć.

Żegnajcie moi mili i bądźcie mocni duchem.

Kochani,
Wreszcie nadszedł ten dzień. Mój czas na Ziemii powoli dobiega końca. Mimo wszystko jestem szczęśliwy. Dlatego opuszczam Was bez pożegnia - przecież niedługo i tak się spotkamy!
Nie wiem co mnie czeka, gdy pójdę w nieznane. Wyruszam na ostatnią wędrówkę. Czy będę w niej sam? Oczywiście, że nie. Jest ze mną Bóg, i to On ma mnie w swojej opiece.
Nie pytajcie siebie nawzajem, dokąd poszedłem. Szkoda Waszego czasu, a i tak mnie nie znajdziecie. Bardzo Was kocham, ale muszę odejść. Dla Boga.
Pamiętajcie o Jego miłości,
Lew Tołstoj

Kochani,
Wreszcie nadszedł ten dzień. Mój czas na Ziemii powoli dobiega końca. Mimo wszystko jestem szczęśliwy. Dlatego opuszczam Was bez pożegnia - przecież niedługo i tak się spotkamy!
Nie wiem co mnie czeka, gdy pójdę w nieznane. Wyruszam na ostatnią wędrówkę. Czy będę w niej sam? Oczywiście, że nie. Jest ze mną Bóg, i to On ma mnie w swojej opiece.
Nie pytajcie siebie...

Moi drodzy!
Postanowiłem wyruszyć w drogę. Nie martwcie się Bóg jest ze mną i czuwa nade mną. Planuję czynić dobro, tak jak głosił to ewangelista Mateusz modląc się, wybaczając ludziom oraz miłując nieprzyjaciół. Nie planuje ani razu zwątpić w miłosierdzie Boże. Chcę zwalczać grzech, albowiem nie zwalczając [zła] złem! "Lecz jeśli ktoś (mnie) uderzy
w prawy policzek, nadstawię mu drugi". A tym, którzy chcą zabrać mi wszystko, oddam im wszystko, gdyż całe te zbierane przez nas skarby nie są nic warte. A nasz dobrobyt w każdym momencie może ulec zmianie.
Pamiętajcie: Jesteśmy Dziećmi Bożymymi i rzeczywiście nimi jesteśmy, ale jeszcze się nie ujawniło czym będziemy.
Nie lękajcie się, Bóg ma was w opiece!
Lew Tołstoj

Moi drodzy!
Postanowiłem wyruszyć w drogę. Nie martwcie się Bóg jest ze mną i czuwa nade mną. Planuję czynić dobro, tak jak głosił to ewangelista Mateusz modląc się, wybaczając ludziom oraz miłując nieprzyjaciół. Nie planuje ani razu zwątpić w miłosierdzie Boże. Chcę zwalczać grzech, albowiem nie zwalczając [zła] złem! "Lecz jeśli ktoś (mnie) uderzy
w prawy policzek,...

Bóg i sumienie nakazują mi ruszać w drogę, precz od tego siedliska, gdzie oplątują mnie ziemskie przywiązania, histerie, grzechy i pragnienia tego świata, gdzie skazany jestem na związanie materialne, zajmowanie się pieniędzmi, rachunkami, dobrami. A nie to jest celem egzystencji! Dawać, nie dla siebie zachowywać, nie zbierać tylko dla swoich!
Bogu dziękuję ze te wszystkie próby, które na mnie zesłał. Za chorobę, za oddalenie od żony, za śmierć Wanieczki, za troski materialne. To wszystko uczyniło mnie bowiem wolnym, pozwoliło wiedzieć jasno i dało sposobności, by równie jasno działać, by nic mnie nie wstrzymywało. Nic - poza własnym grzechem i gnuśnością. Za długo im też pobłażałem.
Teraz wreszcie z tym koniec. Ruszam. Niech Bóg ma Was w opiece i niech pozwoli Wam przejrzeć jako i mnie pozwolił.
Nie szukajcie mnie, nie zatrzymujcie, nie próbujcie odwodzić od zamiaru. Bóg mnie prowadzi, pełnię wolę Jego, posługę wobec Niego, chłopstwa i narodu - i tyle Wam starczyć powinno.

Z Bogiem pozostańcie. I proście Go, by nadal okiem łaskawem patrzał na sługę swego.

Bóg i sumienie nakazują mi ruszać w drogę, precz od tego siedliska, gdzie oplątują mnie ziemskie przywiązania, histerie, grzechy i pragnienia tego świata, gdzie skazany jestem na związanie materialne, zajmowanie się pieniędzmi, rachunkami, dobrami. A nie to jest celem egzystencji! Dawać, nie dla siebie zachowywać, nie zbierać tylko dla swoich!
Bogu dziękuję ze te wszystkie...

Mili moi,
muszę ruszać. Moja dusza niespokojną. Czuję, że powinienem wyruszyć w te podróż. Nie martwcie się i nie szukajcie mnie. Jestem obok was. Chcę zacząć na nowo. Czyżby asceza mogła być moją oazą ? Trwajcie wiernie z Rosją. Nie zostawiam was. Jestem w waszych sercach i tam sięgajcie. Nie potrzebuje niczego. Rozdajcie moje rzeczy najbiedniejszym. Im przyniosą więcej pożytku. I pamiętajcie o mnie. Niech te słowa przeze mnie napisane w przeciągu tylu lat żyją nada.
Lew Tołstoj

Mili moi,
muszę ruszać. Moja dusza niespokojną. Czuję, że powinienem wyruszyć w te podróż. Nie martwcie się i nie szukajcie mnie. Jestem obok was. Chcę zacząć na nowo. Czyżby asceza mogła być moją oazą ? Trwajcie wiernie z Rosją. Nie zostawiam was. Jestem w waszych sercach i tam sięgajcie. Nie potrzebuje niczego. Rozdajcie moje rzeczy najbiedniejszym. Im przyniosą więcej...