Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wyrządzono mi różne potworności. Czy to dziwne, że sama zmieniłam się w potwora?

Ponosimy odpowiedzialność za to, co tworzymy.

Zwątpienie to ziarno, a gdy się je zasieje, na pewno wykiełkuje.

(...) zastanawiałam się, jak śmiertelnik może zmusić bogów, żeby go wysłuchali. Pochlebstwo nie wystarczało, dary też nie. Cnotliwe prowadzenie się rzadko zwracało boską uwagę.
Pomyślałam: może trzeba tak się naprzykrzać, że nawet bóg nie da rady człowieka ignorować.

Pieśń potrafi unieśmiertelnić herosa na tysiąc lat, lecz wielkość kochanki to sprawa dyskretniejsza. Najsłynniejsi kochankowie są często nieszczęśliwi, jak z wielką zgryzotą przekonali się Helena i Parys.
Prawdziwie wybitni kochankowie rzadko skupiają na sobie publiczną uwagę. Są zbyt zajęci sobą nawzajem.

Despoci z każdej epoki wiedzą, że strach jest lepszy niż miłość.

(...) legendy są przesiąknięte krwią – krwią kobiet.

Czy moja legenda dobiegnie końca, nim na dobre się zaczęła?

Twe dziecię poskromi potwora, co lęk budzi nawet wśród bóstw.

- A co to były za nadzieje?
- Że będziesz mógł zwać się ukochanym, że będziesz czuć się umiłowany na ziemi.

- W takim razie dobrze, że nie jestem człowiekiem. Zresztą dlaczego miałbym się wstydzić żony, która potrafi walczyć tak jak ty?

Nie byliśmy w niewoli przeznaczenia czy losu, po prostu nieśliśmy brzemię własnych decyzji. Gdy zwróciliśmy się ku sobie jak kwiaty w stronę słońca, nie spełnialiśmy żadnego proroctwa czy pradawnej opowieści. Pisaliśmy własną historię.

Gdy wszystko jest jak należy, miłość nie przeszkadza zostać bohaterem. Bywa wręcz powodem, dla którego zostaje się herosem.

(...) życie poświęcone temu, by chronić, co kocha się najbardziej, daje najwyższą satysfakcję.

Te dziecię poskromi potwora, co lęk budzi nawet wśród bóstw.

Miłość to miecz obosieczny. (...) Jeżeli miłość była bronią, ja doskonale potrafiłem nią władać.

Ale byłem bogiem pożądania i pożądałem, by żyła.