Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wie pan, człowiek od niemowlęctwa do osiemnastego roku życia jest nienormalny, bo jeszcze nie w pełni rozwinięty i świadomy, a potem gdzieś od trzydziestego zaczynają się pierwsze choroby, niedomagania, odkształcenia spowodowane przez ciężary życia i znowu jest człowiek nienormalny. Czyli ledwie dziesięć, dwanaście lat zostaje na normalność. To bardzo mało, nie?

I ogromniał we mnie spazmatyczny strach, ale nie strach przed ludźmi czy przed niewiadomym albo przed śmiercią, lecz strach najgorszy, lęk, że to przeczucie będzie we mnie teraz na zawsze, w nieskończoność, że nie potrafię już brać udziału w grze tych wszystkich ludzi, że stale, w każdej ogromnej sekundzie pożerać mnie będzie moja świadomość.