Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Proszę, niech ze mną za raz me rymy nie giną,
Ale kiedy ja umrę, ony niechaj słyną.

Wy tedy, co kto lubi, moi towarzysze,
Pijcie, grajcie, miłujcie - Jan fraszki niech pisze.

Dalej co będzie? Śrebrne w głowie nici,
A ja z tym trzymam, kto co w czas uchwyci.

Dziś bądź wesół, dziś użyj biesiady,
O przyszłym dniu niechaj próznej rady:
Już to dawno Bóg obmyślił w niebie,
A k tej radzie nie przypuszczą ciebie.

Cieszy mię ten rym: "Polak mądr po szkodzie";
Lecz jesli prawda i z tego nas zbodzie,
Nową przypowieść Polak sobie kupi,
Że i przed szkodą, i po szkodzie głupi.

Nie porzucaj nadzieje,
Jakoć sie kolwiek dzieje.

Nic wiecznego na świecie:
Radość sie z troską plecie.

Siła Bóg może wywrócić w godzinie,
A kto Mu kolwiek ufa, nie zaginie.

Nie chciałem żywym śpiewać, dziś umarłym muszę,
A cudzej śmierci płacząc, sam swe kości suszę.

Wielkieś mi uczyniła pustki w domu moim,
Moja droga Orszulo, tym zniknieniem swoim.

Kogo kiedy pobożność jego ratowała?
Kogo dobroć przypadku złego uchowała?

ORSZULA KOCHANOWSKA TU LEŻY, KOCHANIE
OJCOWE, ALBO RACZEJ PŁACZ I NARZEKANIE.
OPAKEŚ TO, NIEBACZNA ŚMIERCI, UDZIAŁAŁA:
NIE JAĆ ONEJ, ALE MNIE ONA PŁAKAĆ MIAŁA.

Skryte są Pańskie sądy; co sie Jemu zdało,
Najlepiej, żeby się też i nam podobało.