Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Namacalnie czułam, jak niezrozumiała dla mnie narastała krzywda w jego pociemniałych oczach.

Każdy czło­wiek po­sia­da wła­sną skalę tra­ge­dii. Dla jed­ne­go bę­dzie to więd­ną­cy stor­czyk na oknie, a dla dru­gie­go więd­ną­ce życie ludz­kie.

Przeznaczony dla mnie niewidzialny sztylet, był wbijany od dawna przez własnego ojca.

On cały.
Jego tajemniczość i cierpliwość.
Tajemniczość i wyższość.
Oczy i spojrzenia.
Ciało i siła.
Boskość i dotyk.
Woń lasu i jego zapach z nutą drzewa agatowego pobudzały wszystkie moje uśpione zmysły i usypiały wszystko, co nieistotne sokoła nas.

Niby nadal ta sama, ale już zupełnie inna. Starsza. Poważniejsza. Już nie dzikie dziewczę, a kobieta. Kochająca i kochana. Odmieniona przez człowieka, któremu irracjonalnie szybko zaufała. Którego niemalże od pierwszego wejrzenia podświadomie pokochała.

Nigdy w swoim życiu nie byłam tak rozdarta jak w tym momencie. Jakąkolwiek podjęłabym decyzję, byłaby zła i krzywdząca dla niej lub dla niego. A już napewno dla mnie. Serce pękło mi na pół - niesprawiedliwie po równo.

Każdy czło­wiek po­sia­da wła­sną skalę tra­ge­dii. Dla jed­ne­go będzie to więd­ną­cy stor­czyk na oknie, a dla dru­gie­go więd­ną­ce życie ludz­kie.