Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Te dwie zmarszcz­ki prze­kre­śli­ły cię skry­cie
i choć tań­czysz z bez­tro­ską mo­ty­la,
w two­jej suk­ni pół nie­bie­skiej pół lila
je­steś już jak wspo­mnie­nie, nie jak ży­cie.

zwiędły suknie i wachlarz z piór strusich
czas opada jak chmura szarańczy
wszystko kończy się prędzej niż musi
gra muzyka lecz nie ma z kim taczyć

tancerz miły odszedł w dalszą drogę
gdzie jest nie wiem ani wy nie wiecie
jeśli tu go odszukać nie mogę
jakże znajdę go w wielkim wszechświecie.

Szłam ścież­ką wie­czór przez łany
doj­rza­łych zbóż,
zna­la­złam wia­nek zdep­ta­ny
czer­wo­nych róż.

I od­tąd we śnie wciąż cho­dzę
dro­ży­ną tą
i wi­dzę róże na dro­dze
zbro­czo­ne krwią.