Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie dokazuj, Kazik, nie dokazuj… Nie jest z ciebie taki cud…”.

Nie chciałam mu uwierzyć. Tak bardzo nie chciałam okazać się głupia. Nie chciałam schrzanić tego, cokolwiek to było. Nie chciałam patrzeć do tyłu i żałować...

I poszedł sobie. Do baru. A ja stałam tam jak głupia i gapiłam się na jego znikające w środku plecy. Dopiero po chwili, gdy już unormowałam oddech i starałam się spojrzeć na ten cały zawalony świat u moich stóp, zdałam sobie sprawę z jednego małego faktu. KOCHAŁ MNIE! Tak powiedział. To ja zawaliłam! W tej chwili wszystko obracało się w popiół, a moje łzy zamarzały na lodowatym wietrze. Żeby je ukryć, schowałam głowę w szalik.