Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie byłoby odpoczynku, gdyby nie istniał wysiłek.
Nie byłoby bezpieczeństwa, gdyby nie istniał strach.
Nie byłoby ulgi, gdyby nie istniał ból.
Nie byłoby lepszego, gdyby nie istniało gorsze.

Ludzie do życia potrzebują tlenu, ja potrzebuję jeszcze gór.

Wyczerpany człowiek, który walczy o przetrwanie , traci wszelką skłonność do filozofowania. Bierze rzeczy takie, jakimi są. Słucha tylko własnego organizmu, myśli jedynie o tym, czy są jeszcze siły, by walczyć. Człowiek zamyka się w sobie, nie ma najbliższych, nie ma kolegów w bazie, nie ma nikogo na świecie. Jest się skupionym wyłącznie na tym, gdzie postawić stopę i co się ma przed sobą. Nie wolno myśleć o tym, co się może złego zdarzyć, jakie przeciwności trzeba jeszcze pokonać. Nie wolno panikować. Panika to wyrok śmierci.

Rozumiem, że dla wielu z nas najważniejsza jest góra, znam siłę jej przyciągania. Szczególnie jak jest się blisko szczytu, w mózgu zachodzą procesy, które sprawiają, że cała racjonalność ucieka. Człowiek nie jest w stanie wyzwolić się z tego uczucia - przypomina Wielicki. -Ale ja zawsze uważałem, że alpinizm to przede wszystkim ludzie. Zespół daje siłę, poczucie wspólnoty, pomaga dokonywać wielkich rzeczy. Nawet gdy wspinałem się sam, czułem za plecami wsparcie kolegów.

Coś się skończyło, a ja zawsze chciałem mieć to coś przed sobą. Nowe wyzwania, nowy cel.

Już w drodze do bazy widać, kto ma kondycję, a kto nie. -Ci, którym dojście nie sprawia kłopotów, zwykle sprawdzają się też na górze - mówi Wielicki.