Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prawda jest taka, że to zawsze był trudny kraj, i smutny. Kraj najeżdżany ze wszystkich możliwych kierunków, we wszystkich możliwych stuleciach. Gdyby jednak trzeba było wybierać, należało powiedzieć, że bardziej niezłomny niż smutny, a czasy komunizmu niczym się nie różniły.

Nigdy nie wyobrażamy sobie niczego doskonale- odparł Michael- ale zawsze odrobinę na prawo albo na lewo...

To pewnie zabawne, jak wychodzą wyznania:
Przyznajemy się prawie do wszystkiego i "prawie" jest jedynym, co się liczy.

Jak później mówiła mu Penny: świat bardzo chciał go dostać, ale ona nie spytała dlaczego.
Żeby skrzywdzić, upokorzyć?
Albo kochać i uczynić wielkim?
Nawet teraz trudno to ocenić.

Były chwile, kiedy Clay był rozdarty - tak wiele trzymał głęboko pod powierzchnią. Ale teraz wszystko wypływało na zewnątrz, ona widziała w nim to, czego inni nie potrafili dostrzec.

Później znów nadeszły fale terapii, pierwsze były szalone i przypominały bicz, jak ciało, które upadło podczas zamieszek. Następnie powoli, bardziej profesjonalnie - niedbały rozpad.
W swoim czasie nadeszły jak terroryzm.
Zaplanowany chaos.
Nasza matka płonąca, upadająca.
Ludzki jedenasty września.
Albo kobieta staje się krajem i widzicie, jak opuszcza samą siebie. Jak zimy dawnego bloku wschodniego, zagrożenia nadchodziły coraz szybciej.
Czyraki wznosiły się jak pola bitwy.
Prowadziły blitzkrieg na jej plecach.

Jeśli jednak czegoś się nauczyłem, to że jeśli życie biegnie dalej w naszych następstwach, biegnie dalej również w naszych czasach wcześniej.

Wszyscy wiedzieli od lat, że się uczyliśmy, nawet jeśli bez lepszych wyników. Nic z tego tak naprawdę się jednak nie liczyło, bo w dzieciństwie różne rzeczy są ważne w różnych okresach. Można mieć spokój przez dekadę, a w wieku nastoletnim zostać zrównanym z ziemią. Można zbierać znaczki i w pierwszej klasie usłyszeć, że to i n t e r e s u j ą c e, a cierpieć z tego powodu w dziewiątej.

Kiedy patrzy się na umieranie człowieka, widzi się nie tylko j e g o śmierć.