Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przez długi czas, kiedy już byłem dorosły, myślałem, że to dobrze nie bawić się w sentymenty. Że człowiek staje się silny. Samodzielny. W jakiś szczególny sposób bezpieczny. Ale i biedny, biedny także.

Żeby pani wiedziała, co to jest noc na morzu, kiedy się nie śpi, kiedy się nie może spać... i nie ma, nie ma o kim myśleć... Liczy się fale bijące w bulaj i chce się przynajmniej wspominać, ale nie ma wspomnień wartych wspominania. Och, czy pani wie, jak trudno jest o ludzi, którzy potrafią nie niszczyć za sobą wspomnień?