Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wokół nas jest wiele sekretnych drzwi, na widoku. Po prostu nie zadajemy sobie trudu, aby je dostrzec i otworzyć.

Pocałował mnie w zaciszu swojego domu, najsłodszej godzinie popołudnia, kiedy światło pragnie się poddać wieczorowi.

Aby zostać mistrzynią błyskotliwości, musicie się nauczyć przywdziewać maskę. Nawet jeśli w waszym sercu będzie szalała burza, jak ta za oknem, nikt nie może ujrzeć jej na waszej twarzy. Nikt nie może usłyszeć jej w waszym głosie...

Pasja to całkowite oddanie; żarliwość i udręka; hart i zapał. Nie zna granic i naznacza mężczyznę bądź kobietę bez względu na ich klasę czy status, bez względu na ich dziedzictwo. Pasja staje się człowiekiem, a człowiek staje się pasją. Jest komunią zdolności i ciała, a jej świadectwem są: oddanie, poświęcenie i czyny.

Jak mam cię zapamiętać? Jako kroplę lata wiecznego czy kruchość kwiecia wiosennego? Porywający ogień jesieni czy mróz najdłuższej z zimowych nocy? Nie, nic z tych rzeczy, bo wszystkie przeminą, a ja i ty, choć rozdzieleni morzem i lądem, nigdy nie zblakniemy.

Ona z gracją stąpa wśród chmur, a gwiazdy znają ją z imienia.

Po raz pierwszy nie użył słów – ten mistrz wiedzy, lord Morgane Lotny. A jednak mi odpowiedział. Pocałował lewy kącik moich ust – ust dziewczyny, którą kiedyś byłam i którą kiedyś pokochał, pełną valeńskiego wdzięku i pasji. A potem pocałował prawy kącik moich ust – ust kobiety, którą byłam teraz, powstałą z popiołów i stali, pełną odwagi i ognia.

Czas zdawał się lśnić, jakby księżyc poślubił słońce, ale w końcu zauważyłam jego upływ i zdała sobie sprawę, że jest późno i niemal zapadła noc.

Pisał do mnie, a jego słowa podtrzymywały żar tlący się w moim sercu.

Moje serce było jak dzikie zwierzę zamknięte w klatce z ciała i kości, z której chciało się wyrwać.

Jak to możliwe, że pragnęłam dwóch sprzecznych rzeczy naraz? I jak to możliwe, że nie zrobiłam żadnej z nich, tylko leżałam bez ruchu, uwięziona we własnym ciele?

Patrzyliśmy na siebie, a światło gwiazd łagodziło cienie, które pojawiły się między nami.

Załkałam, jakbym kogoś straciła, jakbym kogoś znalazła, jakby otwierała się we mnie rana i jakby się właśnie zabliźniała. A moja przyjaciółka zapłakała wraz ze mną i wzajemnie się obejmując, na zmianę się śmiałyśmy i płakałyśmy.

Maevańczycy nie tolerowali gróźb pod adresem swoich kobiet, co oznaczało, że to ja muszę się stać bardziej maevańska. Muszę się nauczyć, jak władać mieczem i jak zapanować nad tymi upartymi mężczyznami.

Nie ma pasji bez udręki.

Zrozumiałem, że nie mogę cię zatrzymać, że nie mogę decydować za ciebie. Tylko wtedy, gdy pozwolę ci odejść, znajdę cię na nowo, i to w najwspanialszej ze wszystkich postaci.

- Pewnie uważasz mnie za słabą.
- Nie, pani. Myślę, że jesteś dokładnie taka, jak powinnaś.
(...)
Jesteś odpowiednia – zapewniłam ją tym dotykiem. A kiedy się uśmiechnęła, wiedziałam, że mnie zrozumiała i że moje słowa zapadły jej w serce.

Przestrzeń między nami iskrzyła jak powietrze nad stromym urwiskiem.

Lecz oczy mi błyszczały, a serce płonęło i on o tym wiedział. Wiedział, bo w nim ujrzałam to samo, jakbyśmy byli lustrami i każde z nas miało przed sobą własne odbicie.

Przeniknęło mnie delikatne, ulotne uczucie, jak gwiazda przecinająca nocne niebo.

Moje urodziny wypadały na przełomie lata i jesieni, kiedy powoli kończyły się ciepłe dni, a chłodne noce stawały się coraz dłuższe, kiedy drzewa porzucały swoje marzenia i tylko najwytrwalsze kwiaty wciąż uparcie kwitły.

Ale jednego zdążyłam się już nauczyć: każdy ojciec lubi spełniać zachcianki swojej córki.

Ucałował mnie w policzki. Było to niewinne pożegnanie i obietnica czegoś więcej, gdy zapadnie noc, a gwiazdy okażą się łaskawe.

Przylgnęłam do niego, odwzajemniając uścisk, a nasze serca zgodnie krwawiły. Bo w rzeczywistości zemsta nigdy nie smakuje tak dobrze, jak w wyobraźni, nawet po dwudziestu pięciu latach.

Przyjmę i będę kochał ciebie całą, Brienno MacQuinn, twoje cienie i światło, bo jesteś dla mnie wyzwaniem i urzekłaś mnie. I nie pragnę żadnej innej – wyszeptał, zanurzając palce w moje włosy i przyciągając mnie ku sobie.

Palcami wodził po moich plecach, dotykając każdej gwiazdy, którą mi dał. A ja zanurzyłam się w tej cudowności i smakowałam każdą z jego obietnic, rozbudzając w nim ogień, który tak tłumił, kiedy czekał na mnie.

- Nie. - Moja odpowiedź była krótka, lecz smakowała wybornie.

Tamtego wieczoru zrozumiałam, że trud jest mężem chwały.

Pomyślałam, że to dziwne, jak powoli płynął czas, dopóki nie dotarł do pewnego punktu. A potem dni mijały błyskawicznie, jeden po drugim, aż nadszedł ten wieczór.

Rewolucja potrzebuje pieniędzy, wiary i ludzi gotowych do walki.