Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nic nie miało znaczenia.
Goniłem za nią coraz dalej i dalej, aż głosy wokół mnie zniknęły.
I niezależnie od tego, jaki byłem szybki, ona uciekała szybciej.
I wkrótce już jej nie goniłem. Zgubiłem ją.
Jestem sam, stoję pośrodku torów. Nieruchomy.
Patrzę w oślepiające żółte światła nadjeżdżającego pociągu, jest coraz bliżej i bliżej…
Aż jest już, kurwa, za późno”.

W oddali dostrzegłem światło. Jest jasne, płonie i cholernie oślepia. Nie mogę go uchwycić, chociaż wydaje się, że jest tak blisko. Mogę o nim mówić, mogę o nim myśleć, ale zdaje się takie niesprawiedliwe. Jakby go tam, kurwa, w ogóle nie było. Doprowadza mnie to do obłędu. Nie mogę przestać myśleć o tym, by je uchwycić.