Jesteśmy społecznością, która kocha książki

A może o to właśnie chodziło w miłości: żeby nie myśleć?

Konieczne? (...) Jedyną koniecznością jest tyle jeść, żeby przeżyć.

Czasami wpatrywałam się w jej twarz, gdy spała, w jej żywe mięso, i przytłaczała mnie świadomość tego, jak niepewna była miłość do żywej istoty. Ona mogła umrzeć nawet z braku wody. Przecież to niewiele bezpieczniejsze od kochania się w roślinie!

Koniec był czymś naturalnym, jak pory roku, jak starzenie się, jak gnicie owoców. To było najsmutniejsze: nie dało się nikogo obwinić ani niczego cofnąć.

Rzeczywistość przychodzi i odchodzi, i nie jest zbyt interesująca.